31.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 161/1

A.

mając na uwadze, że sprawiedliwa i realna polityka migracyjna w Unii Europejskiej, pociągająca za sobą ustanowienie wspólnego europejskiego systemu azylowego, musi obejmować skuteczny, solidny i trwały program przesiedleń, który zapewni trwałe rozwiązanie kwestii uchodźców, którzy nie mogą powrócić do kraju pochodzenia i których ochrona i byt nie mogą zostać zapewnione w kraju pierwszego azylu,

B.

mając na uwadze, że przesiedlenie służy nie tylko celom humanitarnym względem przesiedlanych osób, lecz także częściowemu odciążeniu krajów trzecich w związku z przyjmowaniem dużej liczby uchodźców, i jest bardzo przydatnym instrumentem podziału odpowiedzialności,

C.

mając na uwadze, że obecnie jedynie 10 państw członkowskich przesiedla uchodźców co roku, w ograniczonym zakresie koordynując między sobą priorytety dotyczące przesiedleń, co pociąga za sobą brak strategicznego wykorzystania przesiedleń jako instrumentu polityki zewnętrznej UE,

D.

mając na uwadze, że strategiczne wykorzystanie programu przesiedleń może przynieść bezpośrednie i pośrednie korzyści nie tylko przesiedlanym uchodźcom, lecz również innym uchodźcom pozostającym w kraju pierwszego azylu, krajowi przyjmującemu i innym krajom, a także w odniesieniu do wszystkich międzynarodowych ustaleń dotyczących ich ochrony,

E.

mając na uwadze, że program przesiedleń może pomóc zniechęcić do nielegalnej imigracji uchodźców zamierzających dostać się na terytorium Unii Europejskiej,

F.

mając na uwadze, że konieczność okazania solidarności krajom trzecim, w których schroniła się znaczna liczba uchodźców wymagających międzynarodowej ochrony, jest głównym czynnikiem i odzwierciedla konieczność okazania solidarności również w ramach UE,

G.

mając na uwadze, że udział UE w przesiedleniach uchodźców pozostaje w skali światowej dość niewielki; mając na uwadze, że ma to negatywny wpływ na ambicje UE, która chce odgrywać wiodącą rolę w światowych działaniach humanitarnych oraz na scenie międzynarodowej,

H.

mając na uwadze, że skuteczna solidarność musi być osią wspólnych strategii politycznych państw członkowskich w dziedzinie imigracji i azylu, co powinno pociągnąć za sobą sprawiedliwy podział obowiązków związanych z dostosowaniem do zobowiązań międzynarodowych w zakresie ochrony uchodźców, jak również względem krajów trzecich, które są poważnie obciążone w związku z przyjmowaniem dużej liczby uchodźców,

I.

mając na uwadze, że w swojej rezolucji z dnia 7 maja 2009 r. Parlament Europejski również wzywał do obowiązkowej solidarności przy przesiedlaniu uchodźców w ramach UE, m.in. w przypadku, gdy zdolności przyjmowania jednego państwa członkowskiego są niewystarczające, aby ułatwić przesiedlenia osób objętych ochroną międzynarodową do innego państwa członkowskiego, pod warunkiem uzyskania zgody zainteresowanych osób i przestrzegania ich praw podstawowych,

J.

mając na uwadze, że należy dbać o współpracę z krajami trzecimi, które przeprowadziły już kilka programów przesiedleń, tak aby poprzez wymianę najlepszych praktyk skorzystać z ich doświadczeń związanych ze środkami dotyczącymi przyjmowania i integracji oraz ogólnej jakości inicjatyw w zakresie przesiedleń,

K.

mając na uwadze, że zarówno organizacje lokalne, jak i międzynarodowe, rządowe i pozarządowe, w szczególności UNCHR, powinny być zaangażowane na wszystkich etapach programu przesiedleń UE, zapewniając wkład w postaci szczegółowych informacji, specjalistycznej wiedzy technicznej, prognozowania w zakresie logistyki oraz doświadczenia w tego typu działaniach,

L.

mając na uwadze, że europejski program przesiedleń nie powinien jeszcze bardziej komplikować procesu przesiedlania,

M.

mając na uwadze, że Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu ma zacząć działać w 2010 r.; mając na uwadze, że Urząd będzie mógł zapewnić wsparcie państwom członkowskim w realizowaniu inicjatyw w dziedzinie przesiedleń, zapewniając jednocześnie koordynację z innymi obszarami polityki w UE; mając na uwadze, że Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu powinien aktywnie uczestniczyć w rozmowach między państwami członkowskimi, Komisją i UNHCR,

N.

mając na uwadze, że należy zwracać uwagę nie tylko na potrzebę zaangażowania większej liczby państw członkowskich w działania związane z przesiedlaniem uchodźców, ale również na jakość, stabilność i skuteczność przesiedleń, koncentrując się na środkach dotyczących integracji,

O.

mając na uwadze, że uchodźcy powinni szybko otrzymać możliwość nauki języka i poznania kultury danego kraju oraz, jeżeli to konieczne, uzyskania opieki medycznej i psychologicznej,

P.

mając na uwadze, że dostęp do miejsc pracy dla osób dorosłych oraz natychmiastowa integracja nieletnich w szkołach stanowią zasadniczy krok, aby zapewnić powodzenie i skuteczność inicjatyw w zakresie przesiedleń, oraz że w związku z tym osoby te powinny mieć dostęp do usług poradnictwa edukacyjnego i zawodowego,

Q.

mając na uwadze, że istnieje wiele podmiotów zarówno w administracji publicznej (np. gminy), jak i w społeczeństwie obywatelskim, od organizacji pozarządowych po organizacje charytatywne, od szkół po ośrodki pomocy społecznej, które posiadają doświadczenie i wiedzę specjalistyczną konieczne do wdrożenia środków następczych,

R.

mając na uwadze, że współpraca z wymienionymi wyżej podmiotami – w szczególności z gminami – okazała się bardzo wartościowa pod względem przyjmowania i integracji uchodźców w krajach o ustalonej praktyce przesiedleń,

S.

mając na uwadze, że ustalanie priorytetów powinno być jak najbardziej elastyczne, oraz że należy zawsze pamiętać o rzeczywistym priorytecie, jaki winno się przyznać kategoriom osób najbardziej zagrożonych, zgodnie ze wskazówkami UNCHR,

T.

mając na uwadze, że przesiedlenia należy realizować jako element dodatkowy, nie zapominając o innych trwałych rozwiązaniach na rzecz osób ubiegających się o ochronę międzynarodową w UE, oraz mając na uwadze, że wysiłki podejmowane w celu przesiedlania uchodźców nie powinny ograniczać prób zagwarantowania sprawiedliwego i skutecznego dostępu do procedur azylowych w UE,

U.

mając na uwadze, że programy wewnętrznego przemieszczania również odgrywają ważną rolę i należy je wspierać jako działania dodatkowe w stosunku do przesiedleń, o których mowa w niniejszym sprawozdaniu,

V.

mając na uwadze, że w rezolucji z dnia 7 maja 2009 r. Parlament Europejski wezwał również do utworzenia systemu przemieszczenia osób korzystających z ochrony międzynarodowej z tych państw członkowskich, które poddawane są szczególnym i nieproporcjonalnym obciążeniom, do innych państw w porozumieniu z Wysokim Komisarzem ONZ ds. Uchodźców, przy jednoczesnym czuwaniu nad tym, by te przemieszczenia podlegały przejrzystym, jednoznacznym i innym niż uznaniowe zasadom, które winne być wdrożone zgodnie z żądaniem Parlamentu,

W.

mając na uwadze, że bez dostępu do informacji, zasobów ludzkich, porad eksperckich i stałego monitorowania działań w zakresie przesiedleń państwa członkowskie, które nigdy nie brały udziału w programach przesiedleń, będą odczuwać trudności we włączeniu się w tego typu działania, a cel, jakim jest zaangażowanie większej liczby państw członkowskich, będzie trudny do osiągnięcia,

1.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji zmierzającą do zmiany Funduszu na rzecz Uchodźców, tak aby objąć nim działania programu przesiedleń UE;

2.

przychylnie odnosi się do ww. ogólnych celów określonych w komunikacie na temat unijnego programu przesiedleń oraz do coraz większej uwagi poświęcanej przesiedleniom w ogólnej polityce azylowej UE;

3.

wzywa do przedsięwzięcia środków mających na celu informowanie państw członkowskich i lokalnych władz o korzyściach płynących z przesiedlania uchodźców;

4.

przypomina jednak, że linia budżetowa oraz wsparcie finansowe nie są wystarczające, aby ustanowić program przesiedleń z prawdziwego zdarzenia, który obejmie całą UE;

5.

apeluje do państw członkowskich o wspieranie tworzenia mechanizmów finansowania prywatnego i podejmowanie częstszych inicjatyw publiczno-prywatnych w celu wzmocnienia europejskiego programu przesiedleń;

6.

wzywa do przyjęcia bardziej ambitnego programu, który zapewni jakość i skuteczność przesiedleń, obejmie szczególne wytyczne na temat nowego sposobu określania priorytetów, zachęty dla państw członkowskich, tak aby więcej z nich angażowało się w przesiedlenia uchodźców, zapewni zgodność przesiedleń z innymi strategiami UE w dziedzinie polityki azylowej oraz zawierać będzie warunki przyjmowania i środki następcze, które winny zostać podjęte w przypadku każdej inicjatywy w dziedzinie przesiedleń;

7.

uważa, że w ramach nowej perspektywy finansowej (2013–2017) należy przeznaczyć specjalną pulę na przesiedlenia; taka pula mogłaby mieć postać celowego funduszu przesiedleniowego i z niej powinno udzielać się wsparcia finansowego na rzecz bardziej ambitnego programu przesiedleń;

8.

z zadowoleniem przyjmuje otwarcie nowego Awaryjnego Centrum Tranzytowego (ECT) w Rumunii, oferującego tymczasowe zakwaterowanie uchodźcom, których trzeba pilnie przesiedlić, i/lub uchodźcom, którzy nie mogą pozostać w kraju pierwszego azylu; wzywa Komisję do korzystania z niego, a także do wspierania przesiedleń poprzez Awaryjne Centrum Tranzytowe;

9.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy ad hoc podejmowane przez kilka państw członkowskich przy udzielaniu schronienia uchodźcom, których trzeba pilnie przesiedlić, jednocześnie uznając konieczność nadania takim inicjatywom bardziej zorganizowanej postaci;

10.

podkreśla, że skuteczny unijny program przesiedleń powinien dawać możliwość ochrony i trwałych rozwiązań zarówno w przypadku przedłużających się pobytów uchodźców, jak również szybkiego i odpowiedniego reagowania na wypadek nagłej lub nieprzewidzianej sytuacji awaryjnej oraz że ustalanie rocznych priorytetów powinno przebiegać tak, żeby ułatwić szybką reakcję w nagłych kryzysach humanitarnych, które mogą wystąpić w ciągu danego roku;

11.

podkreśla, że oprócz informacji, które mogą zostać dostarczone przez UNCHR oraz organizacje pozarządowe i inne, znaczenie ma umożliwienie pracy w terenie w celu przygotowania przesiedleń uchodźców, aby ocenić ich potrzeby i pozwolić na odpowiednie zaplanowanie przyszłych etapów przesiedleń;

12.

zachęca do publiczno-prywatnej współpracy z organizacjami pozarządowymi i innymi partnerami społecznymi, takimi jak organizacje religijne i etniczne, w celu wsparcia wdrażania programu przesiedleń i propagowania pracy w ramach wolontariatu w tej dziedzinie;

13.

jest przekonany, że gminy już zaangażowane lub angażujące się w program przesiedleń powinny tworzyć partnerstwa z innymi gminami w swoim kraju i w państwach członkowskich UE w celu wymiany doświadczeń w tej dziedzinie oraz wzmacniania współpracy w całej UE;

14.

podkreśla potrzebę stworzenia zorganizowanych ram współpracy przy pomocy środków z zakresu pozyskiwania wiedzy specjalistycznej oraz ułatwienia zbierania i wymiany informacji; zwraca również uwagę, że skuteczny unijny program przesiedleń musi zapewniać państwom członkowskim (tym, które już uczestniczą w programie i tym, które pragną w nim uczestniczyć) dostęp do zasobów ludzkich, porad eksperckich i wymiany informacji, które mogą być potrzebne na każdym etapie inicjatywy w zakresie przesiedleń; uznaje, że wszystkie podmioty zaangażowane w przesiedlenia, a zwłaszcza przesiedlani uchodźcy, stanowią cenne źródło informacji dla oceny inicjatyw w zakresie przesiedleń;

15.

wzywa do omówienia i wymiany najlepszych praktyk, które sprzyjają wydajności między państwami członkowskimi, co może przyjąć formę wspierania wspólnych programów, wzajemnej oceny, wspólnych misji, wykorzystania wspólnych infrastruktur (takich jak ośrodki tranzytowe) oraz organizowania misji do państw członkowskich celem oceny trwających przesiedleń;

16.

domaga się, aby środki następcze dotyczące jakości przyjmowania uchodźców były przydatne oraz aby należyta uwaga była poświęcana integracji w państwach członkowskich; uważa, że powodzenie przesiedleń musi być definiowane nie tylko pod względem fizycznego przesiedlenia uchodźców z kraju trzeciego do państwa członkowskiego, ale również pod względem wdrożenia środków, które umożliwią uchodźcom integrację w kraju przyjmującym;

17.

wzywa do zwrócenia szczególnej uwagi na zasoby ludzkie potrzebne w obecnym i przyszłym programie przesiedleń UE, tak aby wprowadzić procedurę, która umożliwi dobre praktyki dotyczące adaptacji i integracji uchodźców w społeczeństwie przyjmującym, ponieważ doświadczenie pokazuje, że działania w zakresie przesiedleń muszą być przeprowadzane przy jednoczesnym nadzorze przez odpowiednich urzędników i ekspertów;

18.

przyjmuje do wiadomości brak ustrukturyzowanej współpracy w zakresie działań związanych z przesiedlaniem na terytorium UE, które, jak wspomniano w komunikacie COM(2009)0447, wymagają znacznych przygotowań logistycznych, takich jak misje selekcyjne i orientacyjne, badania lekarskie i postępowania sprawdzające, organizacja podróży i wiz, programy przyjmowania oraz integracji;

19.

zgadza się ponadto z poglądem, że brak mechanizmów współpracy i koordynacji pomiędzy państwami członkowskimi podnosi koszty operacyjne związane z przesiedleniami, zmniejsza atrakcyjność operacji związanych z przesiedleniami i zmniejsza ich znaczenie strategiczne;

20.

zaleca zatem utworzenie specjalnego działu dysponującego własnym personelem, który zajmie się konieczną koordynacją wszystkich bieżących działań w zakresie przesiedleń w państwach członkowskich;

21.

uważa, że najbardziej odpowiednimi ramami instytucjonalnymi dla tego działu ds. przesiedleń byłaby jednostka w obrębie Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu, gdzie dział ten mógłby współpracować w ramach strategii politycznych UE w dziedzinie azylu i migracji;

22.

uważa, że dział ten mógłby nawiązać bliską współpracę z UNCHR i lokalnymi organizacjami pozarządowymi w celu uzyskiwania istotnych informacji dotyczących na przykład pilnych priorytetów, technik integracji itd. i przekazywania ich państwom członkowskim oraz instytucjom UE;

23.

domaga się, aby dział ds. przesiedleń odegrał ważną rolę w monitorowaniu i ocenie skuteczności i jakości programu przesiedleń na szczeblu UE poprzez opracowywanie rocznych sprawozdań na temat wszystkich działań, w oparciu o informacje zebrane przez instytucje/władze zaangażowane w inicjatywy w zakresie przesiedleń w państwach członkowskich;

24.

pragnie podkreślić, że dział ds. przesiedleń powinien monitorować organizacje pozarządowe, organizacje charytatywne i inne podmioty, które mogą współpracować z władzami publicznymi w procesie przesiedleń uchodźców; odnotowuje niemniej jednak, że wyżej wymieniony dział powinien regularnie publikować dokumenty wskazujące na standardy i kryteria, które te podmioty muszą spełnić, aby móc uczestniczyć w unijnych programach przesiedleń;

25.

podkreśla, że Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu może zapewnić bardzo wartościowy wkład w zapewnienie spójności i we wzajemne uzupełnianie się pomiędzy programem przesiedleń UE i innymi obszarami polityki azylowej;

26.

Przyznaje, że odpowiedni program przesiedleń wymaga regularnego uaktualniania narodowości i kategorii uchodźców, które są traktowane priorytetowo w procesie przesiedleń, ze szczególnym uwzględnieniem nagłych sytuacji uwarunkowanych geograficznie i szczególnie narażonych osób, które w największym stopniu potrzebują ochrony;

27.

uważa, że, tak jak zaproponowano, roczne priorytety UE powinny zostać określone przez Komisję, przy silnym i skutecznym zaangażowaniu UNCHR oraz Parlamentu Europejskiego na wszystkich etapach identyfikacji i oceny kandydatów do przesiedlenia;

28.

proponuje, aby delegacja składająca się posłów należących do Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwość i Spraw Wewnętrznych (LIBE), Komisji Spraw Zagranicznych (AFET) i Komisji Rozwoju (DEVE) uczestniczyła w corocznym posiedzeniu grupy ekspertów ds. przesiedleń;

29.

uważa, że program przesiedleń UE powinien obejmować szczegółowe procedury pozwalające włączyć Parlament Europejski w opracowywanie rocznych priorytetów UE;

30.

zachęca Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu do odegrania ważnej roli w opracowywaniu programu działań w zakresie przesiedleń na terytorium UE;

31.

opowiada się za zasadą, według której, zgodnie z potrzebą przystosowywania rocznych priorytetów UE, niektóre kategorie powinny pozostać stałe każdego roku, tak aby państwa członkowskie mogły przesiedlać najbardziej narażone osoby bez względu na porę roku;

32.

proponuje, aby indywidualne państwa członkowskie mogły przygotowywać procedury w zakresie nagłych sytuacji w nieprzewidzianych okolicznościach humanitarnych – na przykład, jeżeli uchodźcy są ofiarami zbrojnej napaści, klęsk żywiołowych lub katastrof, które mają poważny wpływ na obozy dla uchodźców; uważa, że te procedury umożliwiłyby przeprowadzenie przesiedleń w krótkim okresie czasu, a czynności administracyjne byłyby przeprowadzane albo w drodze procedury skróconej albo, w niektórych przypadkach, po przesiedleniu uchodźców; zaleca, aby stało się to jednym z celów unijnego programu przesiedleń;

33.

wyraża ubolewanie, że jedynie 10 państw członkowskich posiada obecnie programy przesiedleń, ustanowione bez koordynacji pomiędzy państwami;

34.

uznaje fakt, że udział państw członkowskich pozostaje dobrowolny, biorąc pod uwagę różnice w warunkach przyjmowania, podmiotach współpracujących oraz kryteriach prawnych, które są stosowane do określenia, kogo można przesiedlić;

35.

uznaje, że niektóre państwa członkowskie, zwłaszcza w południowej Europie, stoją przed szczególnymi wyzwaniami z powodu ich położenia na zewnętrznych granicach Unii;

36.

niemniej jednak wzywa do wprowadzenia większych zachęt, tak aby więcej państw członkowskich włączyło się do udziału w unijnym programie przesiedleń; przyznaje, że choć ważne jest zwiększenie pomocy finansowej, nie powinno się jednak podważać wkładu, jaki może zapewnić Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu w odniesieniu do tego zagadnienia poprzez próby unormowania sytuacji przez poprawianie jakości usług świadczonych uchodźcom w państwach członkowskich oraz poprzez służenie pomocą w zakresie najskuteczniejszych praktyk przyjmowania i integracji uchodźców;

37.

zaleca zwiększenie wsparcia finansowego dla państw członkowskich, które pragną uczestniczyć w unijnym programie przesiedleń, aby ułatwić im opracowanie trwałego programu przesiedleń i zmniejszyć początkowe obciążenie związane z uruchamianiem takiej inicjatywy; proponuje, aby w celu uniknięcia nadmiernego obciążenia dla Europejskiego Funduszu na rzecz Uchodźców wartość wsparcia finansowego powinna po upływie pierwszego roku uczestnictwa w tym programie zostać wyrównana względem innych państw członkowskich;

38.

uważa, że nie będzie możliwości zwiększenia liczby uchodźców przesiedlonych w UE bez wprowadzenia ram administracyjnych i pomocy ze strony ekspertów, które byłyby podstawą programu, oraz bez stworzenia stałych struktur umożliwiających przygotowanie przesiedlenia i monitorowanie procesu integracji;

39.

jest zdania, że skuteczny unijny program przesiedleń musi obejmować postanowienia na temat środków monitorujących, z naciskiem na jakość przesiedleń w każdym z państw członkowskich i dobre warunki na każdym etapie od uznawania do przyjmowania i integracji uchodźców;

40.

wzywa państwa członkowskie zaangażowane w program przesiedleń do oceny środków, jakie przedsięwzięły w ramach procedury przesiedleń, aby zapewnić i poprawić integrację uchodźców; państwa członkowskie powinny również regularnie monitorować integrację uchodźców;

41.

uważa, że władze rządowe powinny zachęcać do jak najbliższej współpracy z podmiotami pozarządowymi (na przykład międzynarodowymi i lokalnymi organizacjami pozarządowymi) i korzystać z wiedzy fachowej i bliskości tych ostatnich w zapewnianiu najlepszych i najskuteczniejszych inicjatyw dotyczących przesiedleń uchodźców; udział społeczeństwa obywatelskiego w europejskim programie przesiedleń wzmocni wsparcie i inicjatywy na rzecz przyjmowania, podejmowane przez państwa członkowskie i lokalne władze;

42.

zaleca podjęcie intensywnych działań przez wszystkie podmioty zaangażowane w przyznawanie uchodźcom, w szczególności tym najbardziej zagrożonym, dostępu do odpowiedniego zakwaterowania, opieki medycznej, edukacji, kursów językowych i pomocy psychologicznej, jak również dostępu do rynku pracy, aby zagwarantować ich skuteczną integrację;

43.

wzywa Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu do ustanowienia, w szczególności przy pomocy proponowanego działu ds. przesiedleń i w ścisłej współpracy z UNHCR, organizacjami pozarządowymi i władzami lokalnymi, jasnych kryteriów dotyczących jakości przesiedleń i do monitorowania przesiedleń w celu zapewnienia wkładu w ocenę i dalszą poprawę działań związanych z przesiedleniami w państwach członkowskich;

44.

podkreśla raz jeszcze rolę Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu jako podmiotu, który – dysponując stałym działem ds. przesiedleń – mógłby zwiększyć wiedzę na temat niektórych niedociągnięć w inicjatywach dotyczących przesiedleń, pomagając państwom członkowskim w rozwiązywaniu poszczególnych problemów, oraz promować lepsze praktyki;

45.

wzywa do zorganizowania wspólnej debaty rocznej Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Spraw Zagranicznych w celu zapewnienia wkładu w rozwój programu;

46.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

31.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 161/8

A.

mając na uwadze, że wysokiej jakości kształcenie i szkolenie stanowią obowiązkowy element rozwoju osobistego człowieka, równości i przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu i ubóstwu, aktywności obywatelskiej i spójności społecznej,

B.

mając na uwadze, że priorytet stanowi poprawa jakości nauczania i szkolenia wszystkich osób w celu osiągania przez nie lepszych wyników i uzyskiwania wyższych kwalifikacji, przede wszystkim przez realizację nowej i bardziej precyzyjnej polityki dotyczącej zwiększenia możliwości w zakresie kształcenia,

C.

mając na uwadze, że pomimo pewnej poprawy wyników w dziedzinie kształcenia i szkolenia w Unii Europejskiej nie uda się osiągnąć większości poziomów odniesienia UE ustalonych na 2010 r., że zwłaszcza poziom kompetencji pozostaje nieodpowiedni oraz że jedna trzecia populacji europejskiej ma kwalifikacje, które można określić jako bardzo niskie,

D.

mając na uwadze, że dziesięć lat po rozpoczęciu procesu bolońskiego nie osiągnięto pożądanej konwergencji między państwami członkowskimi w zakresie szkolnictwa wyższego,

E.

mając na uwadze, że polityka w dziedzinie kształcenia i szkolenia powinna umożliwić wszystkim obywatelom niezależnie od wieku, płci, stanu zdrowia, warunków fizycznych, umysłowych i psychicznych, a także pochodzenia językowego, etnicznego, narodowego, religijnego i społeczno-ekonomicznego zdobywanie, uaktualnianie i rozwijanie ich umiejętności i kompetencji przez całe życie,

F.

mając na uwadze, że kształcenie i szkolenie to ważne elementy skutecznego wdrożenia odnowionej agendy społecznej: możliwości, dostęp i solidarność; mając na uwadze, że wdrożenie tej agendy pomogłoby stworzyć więcej lepszych miejsc pracy i dałoby większej liczbie obywateli Europy szansę wykorzystania swojego potencjału,

G.

mając na uwadze, że wymagane są ciągłe wysiłki, aby zapewnić kobietom równy dostęp do kształcenia na wszystkich poziomach i odejście od dokonywania wyborów dotyczących kształcenia w oparciu o stereotypy dotyczące płci,

H.

mając na uwadze, że dla pełnego wdrożenia kompetencji kluczowych potrzebne są dalsze działania polityczne tak na szczeblu europejskim, jak i krajowym,

I.

mając na uwadze, że ważnym wyzwaniem stojącym przed kształceniem i szkoleniem w Europie jest reforma kształcenia w kierunku holistycznego systemu edukacji skupionego na uczeniu, który przygotowuje młodych ludzi do bycia szczęśliwymi, aktywnymi obywatelami świata gotowymi do wejścia na rynek pracy,

J.

mając na uwadze, że realizacja i dalszy rozwój strategii uczenia się przez całe życie nadal stanowią poważne wyzwanie dla wielu państw członkowskich oraz mając na uwadze, że zamiast koncentrować się na określonych sektorach lub grupach należy zwrócić większą uwagę na cały cykl życia,

K.

mając na uwadze, że korzyści płynące z inwestowania w kształcenie są postrzegane jedynie w długofalowej perspektywie i że należy dopilnować, aby nie były one odsuwane na bok w kalendarzu politycznym; mając na uwadze, że powinniśmy zaapelować do UE o wytyczne dotyczące jakości systemów kształcenia i szkolenia i unikać ograniczeń budżetowych, a przynajmniej przydzielane środki powinny rosnąć, a nie maleć; a także mając w związku z tym na uwadze konieczność opracowania przez UE mechanizmów budżetowych, które nie będą oparte na rocznym programowaniu w zakresie szkolenia i kształcenia,

L.

mając na uwadze, że inwestowanie w kształcenie, szkolenie i przekwalifikowanie oraz aktualizacja i dostosowanie wiedzy i umiejętności wszystkich osób to ważny warunek wyjścia z kryzysu i podjęcia długoterminowych wyzwań w dziedzinach konkurencji gospodarczej, zatrudnienia, mobilizacji i włączenia społecznego,

M.

mając na uwadze, że ponad 80 % nauczycieli szkół podstawowych i 97 % nauczycieli w przedszkolach w Unii to kobiety, podczas gdy w szkołach średnich liczba ta wynosi zaledwie 60 %, a w szkolnictwie wyższym i nauce – mniej niż 40 %,

N.

mając na uwadze, że trudności, przed jakimi stoją nauczyciele, wciąż rosną, ponieważ środowisko edukacyjne staje się coraz bardziej złożone i heterogeniczne, ze względu między innymi na zmiany w technologiach informacyjnych i telekomunikacyjnych (TIK), ograniczenia finansowe powodowane przez kryzys gospodarczy, zmiany w strukturze społecznej i rodziny oraz wielokulturowość,

O.

mając na uwadze, że dla sprostania tym ważnym wyzwaniom konieczne będzie wdrożenie nowych strategicznych ram europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia do roku 2020,

P.

mając na uwadze, że rosło będzie znaczenie kompetencji informatycznych w ewoluującej, opartej na wiedzy gospodarce i na rynku pracy UE; mając na uwadze, że kompetencje te stwarzają szanse uzdrowienia gospodarki, sprzyjając przedsiębiorczości, oraz zwiększają dostęp do zatrudnienia,

Q.

mając na uwadze, że sport to jeden z najskuteczniejszych środków zwalczania nadużywania substancji odurzających (tytoniu, alkoholu i narkotyków), gdyż uczniowie szkół i studenci uczelni wyższych to jedne z najbardziej narażonych grup społecznych w tym kontekście; mając na uwadze, że uczestnictwo uczniów szkół i studentów w sporcie zależy przede wszystkim od istnienia odpowiedniej infrastruktury,

1.

z zadowoleniem przyjmuje wyżej wspomniany komunikat Komisji w sprawie kompetencji kluczowych w zmieniającym się świecie;

2.

odnotowuje, że pomimo postępów w ostatnich latach wielu Europejczyków wciąż jeszcze nie posiada wystarczających kwalifikacji; wskazuje, że co siódma młoda osoba (18-24 lata) przedwcześnie kończy naukę szkolną (6 mln osób przerwało naukę w UE 27), że co czwarty piętnastolatek posiada słabą umiejętność czytania, że około 77 mln osób (czyli prawie jedna trzecia europejskiej populacji w wieku 25-64 lat) nie ma żadnych formalnych kwalifikacji lub kwalifikacje te są na niskim poziomie, że zaledwie jedna czwarta ma wysoki poziom kwalifikacji oraz że zbyt wielu obywateli UE nie posiada umiejętności w zakresie TIK; podkreśla utrzymywanie się nadal bardzo niskiego poziomu kompetencji w całej UE i wyraża niepokój w związku z rosnącą liczbą piętnastolatków posiadających słabą umiejętność czytania (21,3 % w 2000 r. i 24,1 % w 2006 r.);

3.

zwraca się do Komisji o kontynuowanie debaty na temat „Nowych umiejętności w nowych miejscach pracy”; wskazuje, że do 2020 r. o 16 mln zwiększy się liczba miejsc pracy wymagających wysokich kwalifikacji, a o cztery miliony liczba miejsc pracy wymagających średnich kwalifikacji, natomiast o 12 mln zmaleje liczb miejsc pracy wymagających niskich kwalifikacji; zwraca uwagę na to, że do 2015 r. ogromna większość zawodów we wszystkich sektorach będzie wymagała umiejętności w zakresie TIK; apeluje, aby w tej debacie wzięły udział wszystkie zainteresowane strony: nauczyciele i studenci, właściwe organizacje zawodowe, właściwe organizacje pozarządowe i związki zawodowe, podmioty społeczeństwa obywatelskiego, a zwłaszcza stowarzyszenia rodziców i uczniów, jak również przedstawiciele sektora gospodarczego;

4.

Uznaje za kwestię zasadniczą rozpoczęcie realizacji polityki ukierunkowanej na podniesienie jakości nauczania i szkolenia wszystkich osób oraz podkreśla, że w celu lepszego dostosowania europejskich systemów kształcenia do wyzwań wynikających ze światowej konkurencji należy zwiększyć dostępne możliwości w zakresie kształcenia, które musi być bardziej niż wystarczające i lepiej odpowiadać bieżącemu zapotrzebowaniu w środowisku zawodowym i na rynku pracy;

5.

uważa naukę języka za istotny czynnik ułatwiający młodym ludziom dostęp do rynku pracy oraz wspierający ich mobilność i równe szanse;

6.

wzywa państwa członkowskie, aby dalej wdrażały europejskie ramy kwalifikacji;

7.

apeluje o zwrócenie uwagi nie tylko na tak zwane „ekologiczne” miejsca pracy, ale i na „białe” miejsca pracy; wskazuje, że do 2030 r. odsetek osób w wieku ponad 65 lat w stosunku do liczby osób w wieku 15-64 lat zwiększy się z 26 % w 2008 r. do 38 % do 2030 r.; zauważa w związku z tym coraz bardziej niezbędna staje się realizacja wspólnej polityki dotyczącej aktywności osób starszych, ze szczególnym uwzględnieniem inicjatyw na rzecz zdobywania, uzupełniania i uaktualniania kompetencji kluczowych w dziedzinie TIK, wobec dywidendy cyfrowej będącej coraz powszechniejszą przyczyną wykluczenia społecznego osób starszych;

8.

odnotowuje, że komunikat Komisji dotyczący UE 2020 podkreśla, iż „szczególnie niskie są wskaźniki zatrudnienia kobiet” (pracuje zaledwie 63 % kobiet w porównaniu z 76 % mężczyzn) oraz że „jeśli chcemy zwiększyć współczynnik aktywności zawodowej, potrzebne będą strategie na rzecz zwiększenia równouprawnienia płci”; zauważa, że polityka w dziedzinie kształcenia i szkolenia powinna zatem zostać ukierunkowana na wypełnienie tej luki na rynku pracy, przyczyniając się do osiągnięcia trwałego rozwoju i spójności społecznej; kładzie nacisk na znaczenie edukacji „bezpłciowej”, i to od najmłodszego wieku;

9.

apeluje o zwrócenie szczególnej uwagi na potrzebę ułatwienia integracji w kształceniu i szkoleniu osób niepełnosprawnych, niezależnie od ich wieku, w szczególności integracji w instytucjach oświatowych niepełnosprawnych dzieci od pierwszych lat ich życia; podkreśla zapotrzebowanie na właściwe inwestycje i długoterminową strategię usuwania wszelkich przeszkód w tej dziedzinie;

10.

uważa, że cała edukacja powinna sprzyjać nabywaniu demokratycznych kompetencji poprzez wspieranie rad studentów i umożliwianie studentom podejmowania współodpowiedzialności za kształcenie, zgodnie z kartą praw studenta; w związku z tym wzywa do szczegółowej debaty w społeczeństwie europejskim na temat funkcji i roli kształcenia oraz sugeruje, że przestrzenią dla takiej debaty mogłoby zostać europejskie forum obywatelskie;

11.

wzywa Komisję Europejską, państwa członkowskie i pracodawców, aby w ścisłej współpracy z podmiotami świadczącymi usługi z zakresu kształcenia i szkolenia wspierały podnoszenie kwalifikacji przez osoby ze środowisk w niekorzystnym położeniu;

12.

uznaje, że globalizacja dogłębnie zmieniła społeczeństwa europejskie oraz zaleca włączenie edukacji globalnej/edukacji dla rozwoju do całego systemu kształcenia, aby umożliwić obywatelom radzenie sobie z zagrożeniami i szansami stwarzanymi przez zmieniający się świat;

13.

uważa za sprawę zasadniczą na wszystkich szczeblach kształcenia i szkolenia, zapewnienie alfabetyzacji cyfrowej i medialnej oraz rozwijanie umiejętności korzystania z nowych technologii i uczenie wszystkich stosowania w równej mierze specjalistycznej wiedzy i wnikliwego krytycyzmu podczas korzystania z nowoczesnych form komunikacji i przekazu medialnego; podkreśla pilną potrzebę rozwijania e-umiejętności przez wszystkich obywateli Europy; zwraca uwagę, że szkolenie i kształcenie w zakresie TIK, zarówno na szczeblu krajowym, jak i na szczeblu UE, są konieczne, zważywszy na rosnące znaczenie tych umiejętności na ewoluującym rynku pracy;

14.

podkreśla znaczenie wystarczającego i cechującego się wysoką jakością wsparcia rozwoju kompetencji nauczycieli oraz wprowadzania nowych sposobów organizacji nauczania w atrakcyjnych środowiskach szkolnych;

15.

podkreśla znaczenie sztuki, kultury i sportu w kształceniu i szkoleniu oraz potrzebę zwrócenia na te tematy szczególnej uwagi w nauczaniu przedszkolnym oraz w szkolnictwie podstawowym i średnim, a także w ramach uczenia się przez całe życie; uważa, że tak jak rozwijanie umiejętności zawodowych i technicznych, edukacja artystyczna i kulturalna stanowi nieodłączną część polityki w zakresie kształcenia i szkolenia, ponieważ pomaga rozwijać umiejętności pozaszkolne w sposób sprzyjający rozwojowi i nabywaniu podstawowych umiejętności;

16.

wzywa państwa członkowskie, aby zapewniły wystarczające środki finansowe na inwestycje w sportową działalność instytucji edukacyjnych oraz aby zwiększyły współpracę publicznych i prywatnych sfer w tej dziedzinie;

17.

wzywa państwa członkowskie, aby zapewniły wystarczające inwestycje w edukację celem zagwarantowania dostępności do rynku pracy dla wszystkich kategorii;

18.

podkreśla znaczenie korzystania z historii i języka jako środków osiągania europejskiej integracji społecznej i kulturowej;

19.

zwraca uwagę na znaczenie wysokiej jakości edukacji przedszkolnej w celu wczesnego zdobywania kompetencji kluczowych, w tym umiejętności dziecka komunikowania się zarówno w swoim języku ojczystym, jak i w języku przedmiotowego kraju przyjmującego, a w szczególności w celu wspierania dzieci pochodzących ze środowisk znajdujących się w niekorzystnej sytuacji i mających specjalne potrzeby edukacyjne w celu zwalczania przyszłego ubóstwa i wykluczenia społecznego;

20.

zwraca uwagę na znaczenie promowania kultury czytania od okresu przedszkolnego oraz na znaczenie dostępu do materiałów do czytania już w wieku przedszkolnym;

21.

zwraca uwagę na znaczenie kształcenia w języku ojczystym, w tym w wypadku tradycyjnych mniejszości;

22.

podkreśla wielojęzyczność ma znaczenie dla mobilności: w związku z tym wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia nauki języka obcego na etapie nauczania przedszkolnego;

23.

podkreśla, że sprawą zasadniczą jest zapewnienie pomocy w nauce dzieciom imigrantów, aby mogły one łatwiej przystosować się do środowiska szkolnego i społecznego w kraju przyjmującym;

24.

podkreśla potrzebę propagowania i wspierania kreatywności dzieci od wczesnego okresu życia, co ma torować drogę innowacyjności w Europie;

25.

zwraca uwagę na cele barcelońskie dotyczące zapewnienia do roku 2010 opieki dla przynajmniej 90 % dzieci w wieku od trzech lat do wieku rozpoczęcia obowiązkowej nauki szkolnej oraz dla przynajmniej 33 % dzieci w wieku poniżej 3 lat, a także dotyczące tego, by jak najwięcej ludzi było stać na tę opiekę;

26.

podkreśla potrzebę dalszego rozwoju sposobu nauki i potwierdzania znajomości języków obcych w szkołach podstawowych i średnich, również w odniesieniu do dzieci imigrantów, oraz znaczenie nauczania przedstawicieli tradycyjnych mniejszości w ich językach ojczystych;

27.

popiera koncepcję edukacji zakładającą bardziej regularne zasięganie opinii uczniów i ich większy udział w zarządzaniu procesem edukacyjnym, czynne uczestnictwo rodziców uczniów w życiu społeczności szkolnej i rozwój stosunków opartych na zaufaniu pomiędzy uczniami a nauczycielami, co pobudzałoby inicjatywność oraz ułatwiało nabywanie kompetencji społecznych i obywatelskich niezbędnych do aktywności obywatelskiej;

28.

podkreśla znaczenie włączania do programu nauczania nowych technologii jako koniecznego narzędzia w nowoczesnym systemie kształcenia; popiera koncepcję, aby dzieci bardzo wcześnie i pod należytym nadzorem zdobywały umiejętności umożliwiające im podchodzenie do przekazu medialnego, a w szczególności internetowego, z poczuciem odpowiedzialności i wnikliwym krytycyzmem oraz uważa za konieczne uwrażliwianie dzieci na kwestie związane z ochroną prywatności i danych osobowych oraz poszanowaniem praw autorskich;

29.

uważa, że postępy dokonane w zakresie dostosowania szkolnych programów nauczania do kompetencji kluczowych stanowią krok we właściwym kierunku, ale istotne jest podejmowanie dalszych wysiłków, także przez uznawanie i poświadczanie kompetencji zdobytych w ramach kształcenia pozaformalnego i nieformalnego, oraz wspieranie zdobywania kluczowych kompetencji przez osoby zagrożone niedostatecznymi wynikami w nauce i wykluczeniem społecznym;

30.

wzywa do podjęcia działań promujących aktywność fizyczną i sportową w szkołach oraz organizację i uczestnictwo w zawodach szkolnych, które wpłyną na poprawę zdrowia, ułatwią integrację i pomogą rozwinąć wartości, które przyczynią się do stworzenia pozytywnych wzorców zachowań;

31.

popiera kształcenie i szkolenie dzieci z rodzin migrujących, podkreślając ważny wkład kształcenia w skuteczną integrację osób migrujących z europejskim społeczeństwem;

32.

apeluje o kompleksową strategię w zakresie nabywania kompetencji kluczowych, poczynając od reformy programów nauczania a kończąc na wspieraniu trwających szkoleń i rozwoju zawodowego nauczycieli, zapewniając w ten sposób dobrze wyszkoloną społeczność edukacyjną; uważa, że należy dostarczyć nauczycielom zachęt, aby umożliwić im doskonalenie się w nauczaniu i skupianie się na rozwoju zawodowym;

33.

wzywa państwa członkowskie, aby wprowadziły nowe zestawy przedmiotów i materiałów do szkół zapewniających wykształcenie ogólne, aby umożliwić młodym ludziom cierpiącym na jedno z najczęstszych zaburzeń uczenia się – dysleksję – pomyślne ukończenie studiów pomimo problemu z przyswajaniem wiedzy;

34.

podkreśla znaczenie kształcenia zintegrowanego, aby zapobiegać uprzedzeniom społecznym i dyskryminacji, a przez to przyczyniać się do wzrostu europejskiej solidarności społecznej;

35.

apeluje o większą mobilność między instytucjami szkolnictwa wyższego, światem biznesu oraz kształceniem i szkoleniem zawodowym (np. studentami, nauczycielami, pracownikami, osobami prowadzącymi szkolenia) w celu promowania uczenia skupionego na studencie i nabywania takich kompetencji jak przedsiębiorczość, zrozumienie międzykulturowe, krytyczne myślenie i kreatywność, które są coraz potrzebniejsze na rynku pracy; uważa, że w tym celu należy niezwłocznie wyeliminować istniejące w UE przeszkody, zwracając szczególną uwagę na przeszkody związane z barierami finansowymi i uznawaniem kwalifikacji, by podnieść jakość doświadczeń związanych z mobilnością dla wszystkich studentów; wspiera zapewnianie jakości szkolnictwa wyższego jako środek wzmacniania mobilności dla celów akademickich i badawczych oraz konieczny warunek równych szans zawodowych dla obywateli UE;

36.

podkreśla znaczenie wyposażenia wszystkich osób młodych w solidny fundament podstawowych kompetencji, który ma zasadnicze znaczenie dla wspierania mobilności przez całe życie i umożliwienia osobom młodym zmierzenia się ze zmianami na rynku pracy i z nowymi potrzebami społeczno-gospodarczymi;

37.

wzywa do wspierania programów badań naukowych, aby wzmocnić „trójkąt wiedzy” posiadający zasadnicze znaczenie dla zwiększenia rozwoju i zatrudnienia w Unii Europejskiej;

38.

wzywa państwa członkowskie, aby unowocześniły program edukacji wyższej, a w szczególności skoordynowały program nauczania z wymogami rynku pracy;

39.

wzywa instytucje szkolnictwa wyższego, aby unowocześniły swoje kursy i ogólnie przyspieszyły realizację procesu bolońskiego;

40.

uważa, że instytucje szkolnictwa wyższego powinny być bardziej otwarte i przygotowane na przyjmowanie wszystkich uczących się, zwłaszcza osób nienależących do typowych grup osób uczących się, uczniów ze specjalnymi potrzebami oraz grup społecznych znajdujących się w niekorzystnej sytuacji oraz że jednym z najbardziej użytecznych środków osiągnięcia tego celu byłyby dobrze finansowane systemy stypendiów, dzięki którym młodzi ludzie z ubogich rodzin mogliby zostać zachęceni do podjęcia studiów; uważa również, że państwa członkowskie powinny wdrożyć konkretne polityki w celu zapewnienia wszystkim podstawowego prawa do kształcenia, w tym młodym ludziom o mniejszych możliwościach finansowych, oraz że w przyszłości należy przeanalizować zbiorczy wskaźnik udziału w szkolnictwie wyższym, w ramach strategicznych ram kształcenia i szkolenia;

41.

w tym kontekście przypomina o konkluzjach Rady (6) z maja 2007 r. w sprawie wskaźników dotyczących realizacji pekińskiej platformy działania w dziedzinie kształcenia i szkolenia kobiet, w szczególności w szkolnictwie wyższym i badaniach naukowych; wyraża jednak ubolewanie, że wskaźniki te nie są w całości uwzględniane podczas monitorowania wdrożenia programu prac „Edukacja i szkolenia 2010”; w związku z tym zachęca do ich stosowania jako narzędzia monitorowania postępów na drodze ku równości płci w edukacji i szkoleniach;

42.

odnotowuje, że choć poczyniono postępy w zakresie dostępu kobiet do szkolnictwa wyższego, nadal zbyt mało kobiet studiuje matematykę, nauki ścisłe i techniczne (kobiety stanowią jedynie 32 % absolwentów, a mężczyźni 68 %); zwraca uwagę na to, że zmniejszenie braku równowagi w tych dziedzinach przyczyniłoby się do spadku niedoborów umiejętności, jakich doświadcza w tych sektorach UE;

43.

uważa kształcenie pozaformalne za dziedzinę edukacji komplementarną względem edukacji formalnej i zaleca traktowanie jej jako takiej podczas tworzenia polityki w zakresie kształcenia w ramach „Edukacji i szkoleń 2020”;

44.

wzywa do większego, skuteczniejszego i szerszego inwestowania w szkolnictwo wyższe;

45.

wzywa państwa członkowskie, aby zachęcały do tworzenia partnerstw (na szczeblu międzynarodowym, krajowym, regionalnym i lokalnym) między instytucjami szkolnictwa wyższego, uniwersytetami, ośrodkami badawczymi i światem biznesu oraz do inwestowania przedstawicieli świata biznesu w szkolnictwo wyższe;

46.

wzywa państwa członkowskie, aby przekazały konieczne środki sektorowi szkolnictwa wyższego, umożliwiając mu reagowanie na globalne wyzwania w charakterze ważnego narzędzia uzdrowienia gospodarczego i społecznego po ostatnim kryzysie;

47.

wzywa państwa członkowskie, aby za pośrednictwem środków legislacyjnych, administracyjnych i finansowych wspierały kształcenie mniejszości w ich języku ojczystym;

48.

stwierdza, że wysokiej jakości kształcenie i szkolenie zawodowe mają zasadnicze znacznie dla powstania nowej generacji specjalistów i jest niezwykle ważne dla działania w zakresie „nowych umiejętności w nowych miejscach pracy”, ze szczególnym uwzględnieniem uczenia się w miejscu pracy i nauki zawodu – także w odniesieniu do młodych absolwentów – które mogą odbywać się w oparciu o porozumienia między uniwersytetami i przedsiębiorstwami; ponadto uważa za istotne wspieranie okresów studiów i stażów dla uczniów odbywających szkolenia zawodowe w innych krajach Unii Europejskiej na takich samych zasadach jak w wypadku programu Erasmus dla studentów uniwersytetów; wzywa do większego wsparcia i nadania prestiżu szkoleniu zawodowemu;

49.

podkreśla potrzebę dalszej modernizacji programów szkolenia zawodowego z uwzględnieniem kluczowych kompetencji, aby z jednej strony poprawić ich jakość i atrakcyjność dla młodych ludzi, a z drugiej strony dostosować je do zmieniających się potrzeb rynku pracy; uważa, że programy szkolenia zawodowego powinny zwiększać kompetencje kluczowe o ogólnym charakterze;

50.

Podkreśla potrzebę przyjęcia, w oparciu o dostępne dobre praktyki, modelu przyznawania punktów szkoleniowych związanych ze zdobywaniem kompetencji obywatelskich młodym ludziom, którzy uczestniczą w inicjatywach wolontariackich i inicjatywach służby cywilnej prowadzonych przez organizacje nienastawione na zysk lub w zakresie współpracy na rzecz rozwoju;

51.

wzywa do poprawy przejścia od kształcenia i szkolenia zawodowego na poziomie średnim do szkolnictwa wyższego, które zapewnia wyższe kwalifikacje;

52.

podkreśla wymiar uczenia się przez całe życie zawarty w zaleceniu w sprawie kluczowych kompetencji i stwierdza, że aby można je było w pełni zrealizować, konieczny jest większy postęp w dziedzinie kształcenia i szkolenia zawodowego oraz kształcenia dorosłych, między innymi przez prawne uznanie prawa każdej osoby do uczenia się przez całe życie;

53.

podkreśla znaczenie wymiany informacji oraz dobrej i skutecznej praktyki między państwami członkowskimi w dziedzinie kształcenia i szkolenia zawodowego;

54.

apeluje o szybkie działania w celu uporania się z problemem rosnącej liczby osób o niskim poziomie umiejętności czytania, zapewniające szczególne wsparcie władz lokalnych, gdyż to one są najłatwiej dostępne dla społeczeństwa; wzywa państwa członkowskie i Komisję, aby skupiły uwagę na analfabetach, których liczba nadal pozostaje zbyt wysoka, oraz by podjęły zdecydowane działania w celu rozwiązania tego problemu – w tym również tam, gdzie dotyczy on osób dorosłych;

55.

jest bardzo zaniepokojony rosnącą liczbą bezrobotnych młodych ludzi, zwłaszcza w obecnym kryzysie gospodarczym; wzywa państwa członkowskie, aby zapewniły jak największą elastyczność rynków pracy celem zapewnienia młodym ludziom łatwego znalezienia pracy i zmiany pracy;

56.

podkreśla potrzebę lepszego włączenia podmiotów świadczących usługi w zakresie kształcenia w rozwój ogólnych krajowych ram kwalifikacji, oraz większego uznawania wcześniejszego wykształcenia, w tym wykształcenia zdobytego nieformalnie lub ad hoc;

57.

odnotowuje, że cele ustalone względem czterech z pięciu poziomów odniesienia przyjętych w 2003 r. nie zostaną osiągnięte; wzywa Komisję, państwa członkowskie, władze lokalne i regionalne oraz pozostałe podmioty do zbadania przyczyn tego zjawiska i podjęcie odpowiednich działań w celu odwrócenia sytuacji;

58.

podkreśla znaczenie trwającego ustrukturyzowanego dialogu i konsultacji między tymi podmiotami na ostatnich etapach kształcenia i szkolenia, w instytucjach szkolnictwa wyższego i w podmiotach gospodarczych;

59.

popiera cel polegający na zwiększeniu udziału dorosłych w uczeniu się przez całe życie z 12,5 % do 15 % do roku 2020 oraz apeluje o odpowiednie działania; w tym celu wzywa uniwersytety, aby ułatwiły szerszy dostęp do studiów, zróżnicowały i poszerzyły studencką bazę oraz zmieniły programy studiów, aby stały się one bardziej atrakcyjne dla osób dorosłych wracających na studia; wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby podjęły jeszcze bardziej zdecydowane działania w celu wspierania i rozpowszechniania takich instytucji uczenia się przez całe życie jak „szkoły drugiej szansy”; wzywa do uwzględnienia i wspierania perspektywy płci podczas wdrażania strategii uczenia się przez całe życie; zwraca uwagę, że istotną rolę w uczeniu się przez całe życie odgrywają uniwersytety trzeciego wieku;

60.

zwraca uwagę, że jedną z głównych przeszkód, jakie napotykają dorośli chcący kształcić się i szkolić jest brak infrastruktury wspierającej ich rodziny; w związku z tym zachęca państwa członkowskie do tworzenia środków wsparcia, które pozwolą zagwarantować, że wszyscy studenci i pracownicy mający obowiązki rodzinne (np. w postaci opieki nad dzieckiem lub innymi osobami pozostającymi pod ich opieką) będą mieli szansę uaktualnienia i/lub podniesienia swoich kwalifikacji i kompetencji w oparciu o dobre praktyki stosowane dotąd w tym zakresie, w ramach planowania Europejskiego Funduszu Społecznego, z zastosowaniem dodatków na zakup usługi oraz na pogodzenie życia rodzinnego i zawodowego; uważa, że w szczególności należy przeanalizować szanse związane z elektronicznym kształceniem, gdyż pozwala ono na większą elastyczność w łączeniu kształcenia, pracy i opieki;

61.

zachęca Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn, aby podjął działania w celu poprawy gromadzenia i analizy porównywalnych danych dotyczących równości płci w dziedzinie edukacji i szkoleń, oraz zapewnił szybkie udostępnienie i regularne aktualizowanie danych statystycznych dotyczących właściwych wskaźników związanych z pekińską platformą działania;

62.

zaleca instytucjom edukacyjnym i szkoleniowym, aby skuteczniej informowały o swoich programach dostępnych dla osób dorosłych i uprościły procedury administracyjne warunkujące udział w tych programach;

63.

wzywa Komisję Europejską do pełnego uwzględnienia kompetencji zainteresowanych stron i ich roli we wdrażaniu strategii „Edukacja i szkolenia 2020”;

64.

wzywa Komisję, Europejską, aby uwzględniła kształcenie pozaformalne, kształcenie i szkolenie zawodowe oraz uczniów szkół w następnym poziomie odniesienia dotyczącym mobilności w „Edukacji i szkoleniach 2020” oraz by przejęła poziom odniesienia dotyczący mobilności studentów procesu bolońskiego;

65.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

31.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 161/16

A.

mając na uwadze, że Unia Europejska i reszta świata przechodzą najpoważniejszy od 60 lat kryzys, że gospodarka realna musi stawić czoła najgłębszej recesji tego okresu oraz że pomimo względnego ożywienia gospodarczego, oczekuje się pogorszenia sytuacji w dziedzinie zatrudnienia,

B.

mając na uwadze, że niezależnie od rodzaju przedsiębiorstwa lub branży, w której prowadzi ono działalność, szereg kwestii związanych z zarządzaniem przedsiębiorstwami ma znaczenie w ogólnym kontekście deontologii prowadzenia działalności, np. obowiązek zachowania staranności, przejrzystość, odpowiedzialność społeczna przedsiębiorstw, zarządzanie ryzykiem, równowaga gospodarcza wyborów w zakresie inwestycji finansowych, praktyki organów spółki lub wykonywanie praw przez akcjonariuszy; mając również na uwadze, że niedawny kryzys finansowy ujawnił, iż kwestie te wymagają rozważenia w świetle potrzeby utrzymania stabilności finansowej, a ponadto wymagają ciągłej analizy, która pomoże znaleźć rozwiązania pozwalające przedsiębiorstwom sprostać obecnym wyzwaniom i pozytywnie przyczynić się do wzrostu gospodarczego i podniesienia poziomu zatrudnienia w UE,

C.

mając na uwadze, że kryzys ujawnił również bliskie powiązania między zarządzaniem ryzykiem a polityką wynagrodzeń oraz znaczenie tej polityki dla mechanizmów gwarantujących właściwe funkcjonowanie przedsiębiorstw; z tego względu zarządzanie ryzykiem winno być należycie uwzględniane podczas opracowywania polityki wynagrodzeń, tak aby umożliwić wprowadzenie skutecznych systemów zarządzania ryzykiem do szerszego i zrównoważonego zarządzania przedsiębiorstwem oraz zagwarantować, że w przypadku ustanowienia systemów zachęt przedsiębiorstwa zadbają o wprowadzenie jako przeciwwagi odpowiednich systemów zarządzania ryzykiem,

D.

mając na uwadze, że przedsiębiorstwa we wszystkich sektorach narażone są na ryzyko z wielu tych samych kategorii, chociaż niektóre rodzaje ryzyka mają wyłącznie branżowy charakter (np. ryzyko zagrażające przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w sektorze finansowym); mając na uwadze, że brak skutecznego zarządzania ryzykiem spowodowany niedostateczną kontrolą przestrzegania zasad nadzoru i niedostosowane systemy motywacyjne w polityce wynagrodzeń odegrały kluczową rolę w niedawnym kryzysie finansowym,

E.

mając na uwadze, że zarządzanie ryzykiem należy pojmować i wdrażać na poziomie całej organizacji, a nie tylko na poziomie poszczególnych jednostek operacyjnych; przy czym powinno ono być również jawne, przejrzyste i objęte obowiązkiem sprawozdawczym,

F.

mając na uwadze, że każde rozwiązanie powinno zapewniać, że w przypadku podjęcia ryzyka jest ono zgodne z celem działalności przedsiębiorstwa i jego strategią i należycie uwzględnia skuteczne zarządzanie ryzykiem; skuteczne zarządzanie ryzykiem powinno być uznawane za jeden z najważniejszych elementów dobrego ładu korporacyjnego we wszystkich przedsiębiorstwach,

G.

mając na uwadze, że jedno z pierwszych działań podjętych przez Komisję po kryzysie dotyczyło kwestii polityki wynagrodzeń i polegało na uzupełnieniu zaleceń Komisji 2004/913/WE i 2005/162/WE, które miały zapewnić odpowiednią politykę wynagrodzeń poprzez określenie najlepszych praktyk w sferze jej tworzenia i wydanie nowego zalecenia dotyczącego systemu wynagrodzeń dyrektorów spółek notowanych na rynku regulowanym, jak również na opublikowaniu zalecenia w sprawie polityki wynagrodzeń w sektorze usług finansowych,

H.

mając na uwadze, że stopień wdrożenia zalecenia jest różny i zależy od rodzaju spółki przy należytym uwzględnieniu jej rozmiaru, organizacji wewnętrznej i złożoności działań; mając na uwadze, że takiego rozróżnienia można dokonać pomiędzy przedsiębiorstwami finansowymi (notowanymi lub nie na rynku regulowanym) i przedsiębiorstwami notowanymi na rynku regulowanym, ale nie będącymi instytucjami finansowymi, a także pomiędzy poszczególnymi sektorami sektora finansowego, takimi jak sektor bankowy, sektor ubezpieczeń i sektor zarządzania funduszami,

I.

mając na uwadze, że w kontekście wynagrodzeń należy rozważyć kilka aspektów, takich jak (i) systemy wynagrodzeń, łącznie z ich strukturą, przejrzystością i symetrią oraz powiązaniem między wynagrodzeniem a zachętą, (ii) proces tworzenia systemów wynagrodzeń, łącznie z definicjami stanowisk, opisami funkcji i zakresami obowiązków, (iii) kontrola nad systemami wynagrodzeń, ze szczególnym uwzględnieniem akcjonariuszy, (iv) całkowite wynagrodzenia obejmujące pensje i emerytury,

J.

mając na uwadze, że niektóre aspekty decydujących zasad określonych w zaleceniach są niejasne i muszą zostać odpowiednio wdrożone w praktyce, np. koncepcja kryteriów wynikowych, która powinna pomóc w stworzeniu powiązania między wynagrodzeniem a wynikami, pojęcie „niezadowalających wyników” w przypadku odpraw, wypłata odprawy i zmiennych składników wynagrodzenia w sektorze usług finansowych,

K.

mając na uwadze, że przy utrzymujących się trudnościach w zdefiniowaniu powiązania między wynagrodzeniem a wynikami należy skoncentrować się na skuteczności procesu tworzenia polityki wynagrodzeń oraz na przejrzystości, których podstawą powinien być zdrowy ład korporacyjny określany i oceniany w odpowiedniej perspektywie czasowej średnio- i długoterminowej, w którym należy unikać ryzykownych i niezrównoważonych strategii zarządzania ryzykiem w krótkiej (jeśli nie bardzo krótkiej) perspektywie czasowej, w którym zdefiniowane i rozdzielone zostały funkcje i zakresy obowiązków osób zaangażowanych,

L.

mając na uwadze, że każde przyjęte rozwiązanie nie może mieć charakteru uniwersalnego, a przedsiębiorstwa muszą zachować elastyczność, dostosowując systemy do własnych potrzeb,

M.

mając na uwadze, że potrzebna jest ocena ex post wyników i polityki wynagrodzeń,

N.

mając na uwadze, że przejrzystość okazała się ważnym elementem dobrego ładu korporacyjnego i dlatego nie może zostać zredukowana do zaledwie ujawniania informacji, ale powinna być równoznaczna z umiejętnością uzasadnienia przez przedsiębiorstwo wybranej polityki wynagrodzeń,

O.

mając na uwadze, że ujawnianie polityki wynagradzania dyrektorów w jednoznaczny i łatwo zrozumiały sposób powinno w zasadzie wspomagać proces podejmowania decyzji związanych z polityką wynagrodzeń, zwłaszcza przez akcjonariuszy; przy czym takie ujawnienie mogłoby obejmować szczegółowe przedstawienie w rocznych sprawozdaniach finansowych lub w sprawozdaniu na temat wynagrodzeń wynagrodzenia całkowitego i innych świadczeń przyznawanych poszczególnym dyrektorom,

P.

mając na uwadze, że cel działalności przedsiębiorstwa powinien uwzględniać konstruktywne zaangażowanie akcjonariuszy i ich współpracowników oraz że wymaga to analizy innych sposobów efektywnego angażowania akcjonariuszy w kształtowanie polityki wynagrodzeń przedsiębiorstwa (np. w Niemczech przedsiębiorstwa mają możliwość uzyskania zgody akcjonariuszy, którym przysługuje głos doradczy, na wdrożenie szczeblowego systemu wynagrodzeń), zwłaszcza że akcjonariusze nie zawsze są chętni lub przygotowani do przyjęcia bardziej aktywnej roli; mając na uwadze, że powinno to również oznaczać poszukiwanie sposobów propagujących wśród akcjonariuszy bardziej aktywne aniżeli bierne zachowanie względem organów spółki,

Q.

mając na uwadze, że przede wszystkim w spółkach notowanych na rynku regulowanym udział akcjonariuszy jest niewielki i w związku z tym należy zachęcać do głosowania elektronicznego w czasie zgromadzeń akcjonariuszy,

R.

mając na uwadze, że istniejące przepisy dotyczące informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami w zakresie zarządzania zatrudniającymi ich przedsiębiorstwami muszą być prawidłowo stosowane, aby umożliwić prawdziwy dialog z kierownictwem oraz określenie jasnej definicji wzorców w zakresie płac i celów przedsiębiorstw,

S.

mając na uwadze, że określanie kryteriów i wysokości wynagrodzeń dyrektorów i członków zarządu wchodzi w zakres ustawowych kompetencji organów kontrolnych przedsiębiorstw,

T.

mając na uwadze, że dobrowolnie przyjmowane standardy mają zasadnicze znaczenie dla poprawy wyników organów spółki oraz że konieczny może być przegląd dobrych praktyk,

U.

mając na uwadze, że celem powinno być tworzenie kompetentnych organów spółki i zarządów, potrafiących wydawać obiektywne i niezależne opinie, oraz że należy oceniać skuteczność i efektywność działania tych organów,

V.

mając na uwadze, że ze względu na potwierdzoną słabość obecnego systemu ładu korporacyjnego, pewien odsetek (np. jedna trzecia) dyrektorów (członków zarządu) powinien pełnić tę funkcję zawodowo, otrzymywać wynagrodzenie, ponosić odpowiedzialność i podlegać wyłącznie akcjonariuszom; mając na uwadze, że ich odpowiedzialność i podleganie akcjonariuszom należy kontrolować wykonując ekspertyzy zawodowe,

W.

mając na uwadze, że chociaż stanowienie prawa w tym obszarze może być trudniejszą i bardziej czasochłonną opcją niż przyjmowanie zaleceń, podejście zakładające stosowanie instrumentów „prawa miękkiego” nie jest zadowalające,

X.

mając na uwadze, że po wydaniu zaleceń Komisja zamierza wystąpić z wnioskami legislacyjnymi, które rozszerzą zakres nadzoru ostrożnościowego o systemy wynagrodzeń, oraz że zaproponowała już weryfikację dyrektywy w sprawie wymogów kapitałowych; mając również na uwadze, że Komisja zamierza ocenić dodatkowe środki w odniesieniu do niebankowych usług finansowych,

Y.

mając na uwadze, że zalecenia wydane przez Komisję w odniesieniu do spółek notowanych na rynku regulowanym nie zawsze stanowią odpowiednie wytyczne ogólne dla rozwoju najlepszych praktyk w spółkach, które nie są notowane na rynku regulowanym,

Z.

mając na uwadze, że nieodzowne jest powszechne i spójne wdrożenie przyjętego w tym obszarze instrumentu we wszystkich państwach UE i przez wszystkie podmioty, do których ten instrument ma zastosowanie,

1.

przyjmuje z zadowoleniem działania, których celem jest analiza deontologicznych kwestii związanych z zarządzaniem przedsiębiorstwem, które – jak pokazuje niedawny kryzys finansowy – nie zostały jeszcze rozwiązane; pochwala w tym kontekście wydanie przez Komisję dwóch zaleceń;

2.

pragnie zauważyć, że podejście zakładające stosowanie instrumentów „prawa miękkiego” nie jest jednak zadowalające;

3.

w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje pierwszy wniosek legislacyjny Komisji, który pozwala organom prawodawczym UE odpowiednio zająć się stosownymi kwestiami, tzn. zmianą dyrektywy w sprawie wymogów kapitałowych;

4.

wspiera zasady zawarte przez Komisję w zaleceniach z dnia 30 kwietnia 2009 r. po pierwsze w sprawie systemu wynagrodzeń i ładu korporacyjnego w zakresie wynagrodzeń dyrektorów spółek notowanych na rynku regulowanym, a po drugie w sprawie systemu wynagrodzeń, procesu opracowywania i wdrażania polityki wynagrodzeń (ładu korporacyjnego), przejrzystości polityki wynagrodzeń i kontroli nadzorczej (nadzoru) w sektorze finansowym, lecz podkreśla, że transpozycja tych zaleceń do prawa krajowego państw członkowskich jest niezadowalająca;

5.

podkreśla, że Unia Europejska potrzebuje produkcyjnego, społecznego i środowiskowego wzorca funkcjonującego w perspektywie długoterminowej i dbającego o interes ogólny przedsiębiorstw, akcjonariuszy i pracowników, a także nowej struktury finansowej opartej na systemie zasad ostrożności i deontologii, podlegającej krajowym i europejskim organom kontrolnym wyposażonym w wiążące uprawnienia; uważa ponadto, że sektor finansowy powinien odpowiadać na potrzeby gospodarki realnej, przyczyniać się do trwałego wzrostu gospodarczego i wykazać większą odpowiedzialność społeczną;

6.

przypomina, że podczas procesu odnowy gospodarki oprócz wspierania gospodarki realnej istotne znaczenie mają środki na rzecz ochrony miejsc pracy, szkoleń i warunków pracy oraz że powinny być one brane pod uwagę przez wszystkie zainteresowane strony;

7.

podkreśla, że polityka płacowa, która ma na celu zapewnienie prawidłowego i trwałego zarządzania przedsiębiorstwem, jest uzasadniona nie tylko z punktu widzenia deontologii, lecz także z punktu widzenia jej szczególnego wymiaru gospodarczego, ponieważ wpływa ona bezpośrednio na zabezpieczenie aktywów i perspektyw rozwoju w przypadku samych przedsiębiorstw, a także w odniesieniu do gospodarki w ujęciu całościowym, utrzymania miejsc pracy i zwiększenia poziomu zatrudnienia;

8.

uważa, że przepisy dotyczące polityki wynagradzania dyrektorów banków i instytucji kredytowych nie mogą ograniczać się jedynie do zaleceń, lecz muszą zostać przekształcone w wiążące przepisy połączone z systemem nadzoru, co zagwarantuje, że zmienne składniki wynagrodzenia (premie, opcje kupna akcji i zachęty) nie będą prowadziły do podejmowania zbyt dużego ryzyka w działaniach inwestycyjnych i w ramach zarządzania przedsiębiorstwem, bez brania pod uwagę wpływu takich działań na gospodarkę realną;

9.

podkreśla, że zarządzanie przedsiębiorstwem i polityka płacowa powinny respektować i promować zawarte w traktatach i dyrektywach europejskich zasady równości wynagrodzeń i równego traktowania kobiet i mężczyzn;

10.

dostrzega konieczność podejmowania dalszych europejskich działań legislacyjnych w celu rozwiązania problemu odmiennych krajowych zasad wynagrodzeń w spółkach w przypadkach, kiedy kadra kierownicza przenosi się z jednego państwa członkowskiego do drugiego w obrębie spółki (holdingowej) lub z jednej spółki do drugiej w innym państwie członkowskim, lub kiedy spółki korzystają ze swobody przepływu na rynku wewnętrznym i przeprowadzają, na przykład, transgraniczne połączenia spółek;

11.

uważa, że należy podkreślić, iż całkowita odpowiedzialność społeczna za zrównoważony i długotrwały rozwój przedsiębiorstwa z siedzibą w jednym z państw członkowskich UE spoczywa na organach kontrolnych przedsiębiorstw; ponadto należy określić wiążące oczekiwania wobec tych organów, dotyczące organizacji systemów wynagradzania dyrektorów spółek w sposób odzwierciedlający ten cel oraz przejrzysty dla europejskiej opinii publicznej;

12.

nalega, aby Komisja przedstawiła zmiany o wyłącznie branżowym charakterze do legislacji w zakresie usług finansowych, aby zapewnić spójność między instytucjami bankowymi i niebankowymi w polityce wynagrodzeń; ponadto wzywa Komisję do przedłożenia propozycji prawnych w dziedzinie prawa spółek, aby pomóc rozwiązać problemy związane z ładem korporacyjnym i zapewnić spójność polityki wynagrodzeń w przypadku wszystkich rodzajów przedsiębiorstw;

13.

zachęca Komisję do propagowania i wspierania skutecznego wdrażania środków przyjętych na szczeblu UE, koncentrując się przede wszystkim na przedsiębiorstwach transgranicznych, oraz do wypełnienia swojego zobowiązania i przedstawienia sprawozdania z oceny stosowania obydwu zaleceń przez państwa członkowskie; w tym kontekście wzywa Komisję do uwzględnienia we wnioskach sprawozdania z oceny harmonogramu działań legislacyjnych i nielegislacyjnych, które mogłyby być niezbędnymi działaniami następczymi;

14.

domaga się skutecznego stosowania przepisów dotyczących konsultacji i uczestnictwa pracowników wybranych na mocy dyrektywy 2001/86/WE (5) uzupełniającej statut spółki europejskiej;

15.

uznaje spółkę europejską za odpowiednią platformę najlepszych praktyk umożliwiającą wprowadzenie zasad etycznych do systemów nadzoru przedsiębiorstw prowadzących działalność na skalę międzynarodową oraz praktyczne stosowanie tych zasad;

16.

wzywa państwa członkowskie do skutecznego wdrażania środków, takich jak unijna dyrektywa o prawach akcjonariuszy, w celu usuwania przeszkód i zwiększania udziału akcjonariuszy w głosowaniu, zwłaszcza w przypadku głosowania transgranicznego;

17.

wzywa wszystkie zainteresowane strony do aktywnego angażowania się w przegląd praktyk biznesowych i do wprowadzania zmian w kulturze biznesu;

18.

domaga się promowania obecności kobiet na stanowiskach kierowniczych w oparciu o zalecenie Komisji dotyczące wprowadzenia obowiązkowego parytetu w obsadzie stanowisk w organach decyzyjnych przedsiębiorstw oraz w innych gremiach i na innych stanowiskach;

19.

proponuje, aby krajowe organy kontrolne, surowiej oceniając niezależność członków organów zarządu przedsiębiorstwa, opracowały skuteczniejsze mechanizmy zwalczania korupcji, których stosowanie będzie sprzyjać nie tylko bardziej etycznemu zarządzania przedsiębiorstwami, lecz także pozwoli przedsiębiorstwom osiągnąć lepsze wyniki gospodarcze;

20.

popiera opracowanie jednolitych i kompleksowych wytycznych w zakresie zarządzania ryzykiem, które obecnie jedynie fragmentarycznie podlega różnorakim kodeksom i standardom obowiązującym w państwach członkowskich;

21.

podkreśla, że w przypadku przestępstw gospodarczych istnieje możliwość wszczęcia postępowania karnego przeciwko poszczególnym członkom zarządu przedsiębiorstwa odpowiedzialnym za te przestępstwa;

22.

zwraca się do Komisji o wspieranie korzystania z wytycznych opartych na najlepszych praktykach w przypadku przedsiębiorstw nienotowanych na rynku regulowanym, co pozwala na uwzględnienie swoistego charakteru i różnic takich przedsiębiorstw;

23.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

31.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 161/21

A.

mając na uwadze, że inwestowanie w działania skierowane do młodzieży ma podstawowe znaczenie dla przyszłości społeczeństw europejskich, szczególnie w czasach, gdy odsetek młodych ludzi w całej populacji stale spada,

B.

mając na uwadze, że wszyscy młodzi ludzie stanowią wartość dodaną społeczeństwa i muszą być tak postrzegani,

C.

mając na uwadze, że kształtując bieżące strategie polityczne, obecne pokolenie ponosi ogromną odpowiedzialność wobec młodych ludzi i przyszłych pokoleń; mając na uwadze, że osoby podejmujące decyzje w zakresie strategii politycznych oraz badacze powinni uwzględniać poglądy młodych ludzi, udzielając im głosu,

D.

mając na uwadze, że Unia Europejska posiada ważne narzędzia w zakresie strategii politycznych na rzecz młodzieży, o których należałoby jednak poinformować państwa członkowskie, by mogły one je w pełni wykorzystać i włączyć do swojej polityki,

E.

mając na uwadze, że zatrudnienie oznacza więcej niż tylko pracę za wynagrodzeniem: pozwala ono na socjalizację i może stać się istotnym źródłem wsparcia oraz kształtowania osobowości i tożsamości,

F.

mając na uwadze, że niepewność zatrudnienia może skłaniać młodych ludzi do unikania lub opóźniania założenia rodziny, wpływając na rozwój demograficzny,

G.

mając na uwadze, że dziś młodzież w Europie narażona jest na rosnące bezrobocie i dotkliwie odczuwa ona kryzys gospodarczy, przy czym zwłaszcza młodzi ludzie o niskich kwalifikacjach są szczególnie zagrożeni bezrobociem, oraz mając na uwadze, że w związku z tym istotne znaczenie ma dbałość o możliwie najlepsze kształcenie młodych ludzi, by umożliwić im szybkie wejście na rynek pracy oraz trwałe pozostanie na nim,

H.

mając na uwadze, że należy wspierać równy dostęp wszystkich młodych ludzi do kształcenia i szkolenia o wysokiej jakości na wszystkich poziomach oraz że należy nadal promować możliwości uczenia się przez całe życie,

I.

mając na uwadze, że należy ułatwiać przechodzenie młodych ludzi z etapu kształcenia i szkolenia na rynek pracy,

J.

mając na uwadze, że kwestią pilną jest nadanie absolutnego priorytetu problemom wczesnego porzucania nauki i analfabetyzmu, zwłaszcza wśród nastolatków i młodych ludzi przebywających w więzieniach,

K.

mając na uwadze, że kwestie zdrowotne, mieszkaniowe i związane ze środowiskiem naturalnym mają wielkie znaczenie dla młodzieży i mogą wywierać poważny wpływ na ich życie i przyszłość; mając na uwadze, że konieczne jest promowanie sprzyjających warunków środowiskowych z punktu widzenia edukacji, zatrudnienia, włączenia społecznego oraz zdrowia,

L.

mając na uwadze, że o ile młodzi ludzie muszą mieć możliwość polegania na zdrowych stosunkach rodzinnych, wymagają też wsparcia w zaspakajaniu swoich potrzeb autonomii i niezależności,

M.

mając na uwadze, że w komunikacie Komisji i rezolucji Rady nie odniesiono się jasno do aspektów środowiskowych, choć mają one istotne znaczenie dla młodych ludzi oraz wywierają poważny wpływ na zdrowie, jakość życia i dobrobyt przyszłych pokoleń; mając w związku z tym na uwadze, że aspekty środowiskowe powinny być w jasny sposób uwzględnione w obszarach działania strategii UE na rzecz młodzieży,

N.

mając na uwadze, że czynny udział w życiu społecznym stanowi nie tylko ważny sposób mobilizowania młodych ludzi do działania, ale również przyczynia się do ich osobistego rozwoju, ich większej integracji społecznej, nabywania przez nich umiejętności oraz do rozwoju poczucia odpowiedzialności,

O.

mając na uwadze, że praca z młodzieżą ma znaczenie dla strategii UE jako interesująca działalność podejmowana w wolnym czasie przez młodych ludzi i na ich rzecz, służąca również zdobywaniu umiejętności i osiąganiu rozwoju osobistego,

P.

mając na uwadze, że nabywanie wiedzy i doświadczeń społecznych wspomaga zrozumienie demokracji i procesów demokratycznych oraz aktywne w nich uczestnictwo,

Q.

mając na uwadze, że należy lepiej informować młodych ludzi o istnieniu europejskich programów dla młodzieży, tak by zwiększyć ich udział w tych programach,

R.

mając na uwadze, że skuteczna polityka wobec młodzieży może przyczynić się do rozwoju mentalności europejskiej,

1.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji zatytułowany „Inwestowanie w młodzież i mobilizowanie jej do działania – strategia UE na rzecz młodzieży”;

2.

z zadowoleniem przyjmuje rezolucję Rady w sprawie odnowionych ram europejskiej współpracy na rzecz młodzieży (2010-2018);

3.

wskazuje, że poszczególne państwa członkowskie różnie definiują pojęcie „młodzież”; zauważa, że na pojęcie to wpływają różnorodne okoliczności społeczne, co umożliwia stosowanie odmiennego podejścia w każdym państwie członkowskim;

4.

uważa, że wspólnotowe programy i fundusze powinny odzwierciedlać ambicje Europy w dziedzinie młodzieży;

5.

wzywa państwa członkowskie do pełnego wdrożenia przepisów Traktatu z Lizbony w strategii politycznej na rzecz młodzieży, takich jak te dotyczące zachęcania młodych ludzi do udziału w życiu demokratycznym, zwrócenia szczególnej uwagi na młodych sportowców i młode sportsmenki oraz egzekwowania przepisów karty praw podstawowych;

6.

uznaje, że wzmocniona otwarta metoda koordynacji, należycie uwzględniająca zasadę pomocniczości, stanowi właściwe narzędzie współpracy w obszarze polityki wobec młodzieży, pomimo jej niedostatków, ograniczonego zakresu stosowania, braków w zakresie mocy prawnej, braku skutecznej współpracy ekspertów i polityków wybranych przez obywateli, braku właściwego uwzględnienia w priorytetach krajowych oraz ryzyka „pomieszania kompetencji” na różnych szczeblach; uważa, że metoda otwartej koordynacji powinna zostać wzmocniona w celu osiągnięcia wyników w perspektywie długofalowej;

7.

podkreśla, że jeśli otwarta metoda koordynacji ma przynieść maksymalne efekty, musi być stosowana w oparciu o silną wolę polityczną ze strony wszystkich zainteresowanych podmiotów; uważa niedociągnięcia związane z wdrażaniem za podstawową przeszkodę w osiągnięciu postawionych celów;

8.

uznaje znaczenie współpracy instytucji na szczeblach lokalnym, regionalnym, krajowym i europejskim dla realizacji celów niniejszej strategii oraz wzywa Komisję, państwa członkowskie i przedstawicieli młodzieży do czynnego udziału w realizacji strategii na rzecz młodzieży;

9.

wzywa do ściślejszej współpracy pomiędzy Parlamentem Europejskim, Komisją i Radą w zakresie problematyki młodzieżowej oraz podkreśla potrzebę bardziej zintegrowanej współpracy z parlamentami krajowymi i pomiędzy nimi w ramach procesu otwartej metody koordynacji;

10.

z zadowoleniem przyjmuje jasną definicję podejścia dwukierunkowego, wprowadzenie metod pracy, a w szczególności jasny wykaz instrumentów wykonawczych ustanowiony przez Radę; wnosi o włączenie Parlamentu Europejskiego do prac przy ustalaniu priorytetów cyklów roboczych; apeluje o oparcie współpracy europejskiej w dziedzinie młodzieży na dowodach, o jej trafny i konkretny charakter;

11.

podkreśla konieczność opracowania na szczeblu europejskim i krajowym jasnych i łatwych do stosowania wskaźników, które umożliwią poprawę, pogłębianie i aktualizację rzeczywistej znajomości realiów dotyczących młodzieży, a także pomiar i porównanie postępów we wdrażaniu wspólnie ustalonych celów; podkreśla znaczenie nieustannego monitorowania i oceny;

12.

wskazuje na znaczenie oceny stanu wdrożenia strategii UE na rzecz młodzieży; podkreśla, że sprawozdania z postępów państw członkowskich w dziedzinie młodzieży powinny być udostępniane publicznie w celu podniesienia świadomości społecznej; podkreśla konieczność obserwowania rozwoju warunków życia europejskiej młodzieży oraz określenia zachodzących zmian, by umożliwić ocenę rzeczywistych postępów;

13.

wyraża przekonanie, że potrzebny jest dalszy rozwój w dziedzinie partnerskiego uczenia się, jako środka ułatwiającego wymianę dobrych doświadczeń praktycznych oraz przyczyniającego się do spójności działań podejmowanych na szczeblu krajowym;

14.

uważa, że aby wypracować kompleksową strategię UE na rzecz młodzieży, formułowanie polityki wobec młodzieży oraz ustalanie programów i działań UE powinny iść ze sobą w parze we właściwy i przejrzysty sposób; w szczególności uważa, że wyniki wdrażania programów UE powinny być wykorzystywane przy formułowaniu polityki na rzecz młodzieży oraz ogólnie strategii UE na rzecz młodzieży i odwrotnie;

15.

podkreśla ponadto konieczność pogłębionej analizy bieżących, już zrealizowanych programów, aby umożliwić skuteczne zarządzanie jakością i na tej podstawie opracować poprawki, których programy te mogą wymagać w przyszłości;

16.

wskazuje na konieczność uruchomienia i dostosowania programów UE i funduszy społecznych na rzecz młodzieży oraz ułatwienia dostępu do nich i uproszczenia procedur dostępu; podkreśla szczególne znaczenie wypracowania praktycznego niebiurokratycznego podejścia w tym obszarze w celu wdrożenia spójnej strategii na rzecz poprawy warunków życia młodzieży; kładzie nacisk na znaczenie udziału młodzieży w realizacji programów na rzecz młodzieży, żeby jej potrzeby były lepiej uwzględnione;

17.

podkreśla ważną rolę programów Comenius, Erasmus i Leonardo da Vinci w rozwoju europejskich strategii politycznych na rzecz kształcenia i szkolenia; ponownie podkreśla priorytety polityczne polegające na uznaniu tych programów za podstawę rozwoju strategii UE na rzecz młodzieży, szczególnie jeżeli chodzi o następne programy wieloletnie;

18.

uważa, że należy jeszcze bardziej nasilić starania o wspieranie mobilności młodych ludzi w Europie i że w programach mobilności należy w wystarczającym stopniu umożliwiać wymianę młodzieży poza formalnym systemem edukacji i poświęcać jej odpowiednio dużo uwagi;

19.

wzywa Komisję, by w nowych programach mobilności zwróciła szczególną uwagę na mobilność młodych pracowników, i wnosi w tym celu o rozszerzenie na młodych pracowników specjalnego systemu wizowego obejmującego obecnie studentów;

20.

zwraca uwagę na konieczność włączenia mediów w popularyzację programów na rzecz młodzieży;

21.

przyznaje, że poprawa warunków życia młodzieży jest zadaniem przekrojowym, które należy uwzględnić we wszystkich obszarach polityki; zachęca instytucje europejskie i państwa członkowskie do poparcia idei utworzenia we wszystkich ministerstwach i resortach działu do spraw młodzieży, który pomoże wzmocnić opracowywanie odpowiedniej polityki wobec młodzieży; wzywa również Komisję, by w swoich dyrekcjach generalnych mianowała pełnomocników ds. młodzieży i umożliwiła im dalsze kształcenie; uważa, że takie działanie miałoby na celu ocenę dokumentacji Komisji z perspektywy założeń strategii politycznych na rzecz młodzieży; z wyraźnym zadowoleniem przyjmuje zatem podejście międzysektorowe jako niezbędny czynnik służący osiągnięciu maksymalnego poziomu skuteczności; uważa, że uwzględnienie problematyki młodzieżowej w głównym nurcie polityki w każdym obszarze jest kluczem do sukcesu strategii na rzecz młodzieży;

22.

podkreśla potrzebę instytucjonalizacji sprawiedliwości międzypokoleniowej na szczeblu europejskim i przyjęcia tej zasady przez państwa członkowskie w celu sprawiedliwego regulowania stosunków międzypokoleniowych;

23.

zdecydowanie podkreśla, że światowy kryzys gospodarczy silnie oddziałuje na młodych ludzi, w związku z czym powinien również poważnie wpływać na priorytety w poszczególnych obszarach działania; uważa, że należy to uczynić poprzez określenie szeregu środków wspierających strategię wyjścia z kryzysu w obszarze społecznym oraz że szczególną uwagę należy zwrócić na zmianę systemów osłonowych środków socjalnych i ubezpieczeń społecznych;

24.

podkreśla znaczenie wyeliminowania wszelkiego rodzaju dyskryminacji wśród młodych ludzi, w tym dyskryminacji ze względu na płeć, pochodzenie rasowe lub etniczne, wyznanie, niepełnosprawność, wiek czy orientację seksualną;

25.

podkreśla znaczenie uznania młodych ludzi za grupę priorytetową w ramach społecznej wizji Unii Europejskiej;

26.

zdecydowanie podkreśla konieczność zapewnienia młodym ludziom niepełnosprawnym skutecznej, dostosowanej pomocy oraz rzeczywiście równych szans pod względem fizycznej, sensorycznej i kognitywnej dostępności kształcenia, zatrudnienia, kultury, sposobów spędzania czasu wolnego, sportu, działalności społecznej oraz zaangażowania w sprawy publiczne i obywatelskie;

27.

apeluje o ustanowienie środków zapewniających poszanowanie różnorodności i skuteczną integrację młodzieży i dzieci;

28.

wzywa państwa członkowskie do określenia międzysektorowych połączeń pomiędzy strategiami politycznymi na rzecz młodzieży a strategiami politycznymi na rzecz kształcenia, szkoleń, zatrudnienia, kultury itp.;

29.

podkreśla potrzebę ścisłego powiązania strategii politycznych na rzecz młodzieży ze strategiami politycznymi na rzecz dzieci;

30.

zachęca państwa członkowskie do zintensyfikowania współdziałania poszczególnych części trójkąta wiedzy (kształcenie, badania, innowacje), stanowiącego kluczowy czynnik wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy; zdecydowanie zaleca promowanie wspólnych kryteriów szerszego wzajemnego uznawania kształcenia nieformalnego i szkolenia zawodowego, np. poprzez przyspieszenie przyjęcia systemu EQF na rzecz uznawania kwalifikacji, przejrzystości i walidacji umiejętności;

31.

wzywa państwa członkowskie do podejmowania większej ilości inicjatyw pomagających inwestować w te umiejętności, które są wymagane na rynku pracy, i zachęca je do uwzględnienia wymagań rynku pracy w programach nauczania, do przyjęcia przepisów dotyczących krótkich szkoleń zawodowych (w obszarach, w których są one potrzebne) oraz do wykorzystania, w miarę możliwości, walidacji umiejętności oraz uznawania kwalifikacji;

32.

zwraca uwagę na problem porzucania nauki oraz konieczność podjęcia środków mających na celu zagwarantowanie zakończenia obowiązkowego okresu nauki przez jak największy odsetek młodych ludzi;

33.

zdecydowanie zachęca państwa członkowskie, w kontekście zwiększenia dotacji finansowych, do propagowania mobilności wszystkich młodych ludzi w dziedzinie uczenia się i szkolenia, co stanowi kluczowy czynnik zdobywania wykształcenia i doświadczenia zawodowego; podkreśla znaczenie mobilności młodych ludzi również w regionach sąsiadujących z UE poprzez zagwarantowanie szerokiego udziału w europejskich programach na rzecz młodzieży;

34.

wzywa państwa członkowskie do dołożenia wszelkich starań, by zrealizować cele strategiczne oraz osiągnąć wyznaczniki określone w ramach strategicznych europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia („ET 2020”), szczególnie jeżeli chodzi o osoby osiągające słabe wyniki w zakresie podstawowych umiejętności, osoby przedwcześnie porzucające naukę oraz wczesne kształcenie dzieci;

35.

wzywa państwa członkowskie do tworzenia odpowiednich możliwości pozwalających osobom, które porzuciły system kształcenia, ponownie podjąć naukę, oraz do tworzenia odpowiednich pomostów dających osobom z wykształceniem zawodowym dostęp do wyższych szczebli edukacji oraz apeluje do nich o oferowanie programów ukierunkowanych na młodych ludzi, którzy mają problemy lub przedwcześnie porzucili szkołę z uwagi na niesprzyjające okoliczności lub niewłaściwie dokonany wybór;

36.

podkreśla znaczenie umożliwienia młodym ludziom dostępu do poradnictwa i doradztwa zawodowego po zakończeniu kształcenia i przed wejściem na rynek pracy;

37.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia, że dzieci i młodzież – niezależnie od statusu prawnego ich rodzin – mają prawo do edukacji państwowej, co przy należytym poszanowaniu ich własnej kultury i języka pomoże im opanować w koniecznym stopniu język przyjmującego państwa członkowskiego oraz zaznajomić się z jego kulturą, co stanowi narzędzie integracji;

38.

wzywa państwa członkowskie, aby zadbały o równy dostęp do kształcenia dla młodych ludzi, niezależnie od ich pochodzenia społecznego i sytuacji materialnej, oraz aby zapewniły równy dostęp do edukacji dla młodych ludzi znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, pochodzących z rodzin o niskich dochodach;

39.

wzywa państwa członkowskie do wdrożenia konwencji ONZ w sprawie praw osób niepełnosprawnych oraz do urzeczywistnienia kształcenia integracyjnego, zarówno jeżeli chodzi o kształcenie formalne, jak i nieformalne;

40.

podkreśla znaczenie nowego, skutecznego i ciągłego systemu kształcenia nauczycieli, dzięki któremu będzie można pomóc młodym ludziom lepiej radzić sobie z wyzwaniami naszego szybko zmieniającego się społeczeństwa;

41.

podkreśla znaczenie propagowania umiejętności korzystania z mediów;

42.

przypomina, że wykształcenie ma zasadnicze znaczenie dla pozytywnego rozwoju postawy osobistej;

43.

wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu rosnącej liczby bezrobotnych, niewystarczająco zatrudnionych i znajdujących się w trudnej sytuacji młodych ludzi, zwłaszcza w obecnym kryzysie gospodarczym; zdecydowanie popiera skierowane do Rady Europejskiej wezwanie do ujęcia perspektywy związanej z młodzieżą w strategii lizbońskiej na okres po roku 2010 i w strategii UE 2020 oraz do kontynuacji inicjatyw zgodnych z ogólnymi celami Europejskiego Paktu na rzecz Młodzieży; zdecydowanie wspiera propozycję opracowania odpowiednich środków skierowanych do młodych ludzi w programach naprawy opracowanych w ramach planów dotyczących kryzysu gospodarczego i finansowego;

44.

podkreśla zasadniczą potrzebę zrealizowania celów europejskiej strategii lizbońskiej na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia oraz wyraża przekonanie, że odnowiona strategia UE 2020 powinna umożliwić UE pełne wyjście z kryzysu poprzez szybsze przejście do innowacyjnej gospodarki, pozwalającej na tworzenie miejsc pracy; w tym kontekście wzywa do większego uwzględnienia młodych ludzi w odnowionej strategii;

45.

wzywa państwa członkowskie do podjęcia działań mających na celu zwalczanie niestabilności i złych warunków pracy, z jakimi mają do czynienia młodzi ludzie na rynku pracy, oraz do aktywnego wspierania godzenia życia zawodowego z życiem osobistym i rodzinnym;

46.

zachęca państwa członkowskie do uwzględniania wymiaru międzypokoleniowego w polityce zachęcania do podejmowania pracy;

47.

wzywa państwa członkowskie do ułatwienia dostępu młodych ludzi do wszelkiego rodzaju zatrudnienia w dobrych warunkach pracy, aby uniknąć rozbieżności między umiejętnościami a pracą, co jest marnowaniem talentu; w związku z tym zaleca podnieść jakość stażów i zwiększyć prawa stażystów oraz zadbać o to, aby większość programów stażów dawała młodym ludziom kwalifikacje i prowadziła do znalezienia płatnej pracy;

48.

wzywa również państwa członkowskie do zaoferowania większych możliwości zatrudnienia, wdrożenia polityki ochrony socjalnej dla młodych ludzi znajdujących się w niekorzystnym położeniu, zapewnienia jednakowych szans młodym ludziom z peryferii i z ośrodków miejskich oraz do szczególnego wspierania młodych matek;

49.

przypomina o ryzyku drenażu mózgów i jego negatywnych skutkach dla krajów, z których pochodzi młodzież; wzywa państwa członkowskie do zbadania i opracowania strategii, mających na celu zatrzymanie młodych ludzi w krajach i regionach, w których występuje tendencja do imigracji, co przybiera różne formy, takie jak drenaż mózgów, brak wykwalifikowanych pracowników oraz niskopłatna, elastyczna, niewymagająca kwalifikacji i często sezonowa praca;

50.

wzywa państwa członkowskie do eliminacji przypadków, w których stwierdza się rozbieżność ze względu na płeć w poziomie wynagrodzenia młodych mężczyzn i kobiet;

51.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia godnych praw pracowniczych i ubezpieczenia społecznego w epoce globalizacji poprzez poszukiwanie równowagi między elastycznością a bezpieczeństwem;

52.

zwraca się do państw członkowskich o zagwarantowanie całkowitej przekazywalności praw socjalnych, żeby nie podważać ochrony socjalnej młodych ludzi przemieszczających się w związku z pracą zawodową;

53.

podkreśla konieczność oferowania praktyk w przedsiębiorstwach i instytucjach, jeszcze w trakcie studiów, co może ułatwić późniejsze znalezienie pracy;

54.

proponuje propagowanie ducha przedsiębiorczości wśród młodych ludzi poprzez lepszą komunikację na temat działalności gospodarczej, wspieranie rozwoju w tej dziedzinie struktur i sieci na szczeblu europejskim oraz zachęcanie młodych ludzi do pracy na własny rachunek i wykorzystywania takich instrumentów, jak mikrokredyt i mikrofinansowanie; podkreśla znaczenie uczenia się przez całe życie;

55.

popiera konieczność istnienia synergii między szkolnictwem a światem pracy, a także zaawansowanych form łączności między uczelniami i przedsiębiorstwami;

56.

zachęca państwa członkowskie do upowszechniania prywatnych inicjatyw na rzecz młodzieży, w tym także poprzez krajowe programy będące uzupełnieniem programów europejskich;

57.

zwraca uwagę na konieczność opracowania polityki godzenia życia zawodowego z życiem prywatnym i zachęcającej młodych ludzi do zakładania rodziny; wskazuje też na konieczność zapewnienia młodym ludziom wystarczających dochodów dających im niezależność w podejmowaniu decyzji, także tych dotyczących zakładania rodziny;

58.

podkreśla, że skutki zmian klimatu i środowiska oraz degradacja środowiska niekorzystnie wpływają na życie młodych ludzi, i wzywa do podjęcia zrównoważonych działań w tym zakresie;

59.

zachęca państwa członkowskie do uwzględnienia w programach szkolnych odpowiednich form uwrażliwiania na zapobieganie ryzyku związanemu ze zdrowiem i środowiskiem naturalnym;

60.

głęboko ubolewa nad faktem, że w ramach współpracy nie wspomina się o polityce konsumenckiej; uważa, że niektóre problemy zdrowotne mogą mieć związek z produkcją niezdrowej żywności i wprowadzaniem jej do obrotu;

61.

podkreśla konieczność uwzględnienia szczególnej podatności młodzieży i dzieci na zagrożenia przy opracowywaniu polityki konsumenckiej i polityki w zakresie środowiska naturalnego; podkreśla potrzebę zapewnienia wysokiego poziomu ochrony młodych konsumentów poprzez działania takie jak kampanie informacyjne i edukacyjne;

62.

podkreśla znaczenie dalszej walki z używaniem narkotyków i ze szkodami powodowanymi przez alkohol i tytoń oraz z innymi rodzajami uzależnień, m.in. z hazardem, głównie poprzez zapobieganie i ponowne przystosowanie; wzywa państwa członkowskie do jak najskuteczniejszego wdrożenia antynarkotykowego planu działania UE oraz planu wspierania państw członkowskich w zwalczaniu negatywnych skutków alkoholu i innych form uzależnienia;

63.

przypomina również, że dzieci i młodzi ludzie narażeni są na wiele scen przemocy w środkach przekazu; proponuje zbadać tę kwestię i podjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec wpływowi na ich zdrowie psychiczne;

64.

zaleca wspieranie młodych ludzi w odwoływaniu się do nowych technologii poprzez politykę szkolenia w dziedzinie mediów i uwrażliwiania na niebezpieczeństwa związane z ich niekontrolowanym używaniem;

65.

podkreśla rolę informowania młodych ludzi o kwestiach z zakresu edukacji seksualnej dla ochrony ich zdrowia;

66.

zwraca szczególną uwagę na wciąż nieobniżający się poziom młodocianych ciąż i wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do uwrażliwienia młodzieży na tę problematykę i dostarczenia jej niezbędnych informacji;

67.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia dzieciom i młodzieży imigranckiej, niezależnie od statusu prawnego ich rodzin, dostępu do podstawowej opieki zdrowotnej;

68.

podkreśla rolę sportu jako zbioru działań promujących wśród młodych ludzi zdrowy styl życia i wspierających umiejętność współdziałania w zespole, uczciwe zasady gry i odpowiedzialność, a także rolę informowania młodych ludzi w walce z przemocą na stadionach; wzywa do opracowania specjalnych programów dla młodzieży niepełnosprawnej;

69.

wzywa państwa członkowskie, aby zachęcając młodzież do uprawiania sportu, uwzględniły aspekt płci oraz wspierały mniej popularne dyscypliny sportu;

70.

podkreśla znaczenie wspierania kampanii edukacyjnych dla młodzieży w celu zwalczania dopingu i promowania „czystego” sportu;

71.

podkreśla znaczenie zorganizowanego dialogu i zorganizowanej konsultacji z młodzieżą, które są obecnie w toku; zdecydowanie zachęca do promowania udziału młodych ludzi i organizacji młodzieżowych wszystkich szczebli (lokalnego, krajowego i międzynarodowego) w formułowaniu ogólnej polityki, a zwłaszcza polityki wobec młodzieży i nie tylko, w drodze trwałego zorganizowanego dialogu;

72.

podkreśla znaczenie, jakie ma rozważenie metody konsultacji z młodzieżą, tak aby móc uwzględnić szeroki zakres punktów widzenia młodzieży; opowiada się za utworzeniem struktur, w ramach których wszystkie podmioty będą mogły współpracować i w takim samym stopniu wpływać na politykę i decyzje, oraz za udostępnieniem niezbędnych środków na utworzenie takich struktur;

73.

zachęca państwa członkowskie do zaangażowania organizacji młodzieżowych, również na poziomie lokalnym, w tworzenie strategii politycznych;

74.

podkreśla znaczenie reprezentatywnego przedstawicielstwa młodzieży w zorganizowanym dialogu i zaleca Komisji zasięganie opinii przedstawicieli krajowych rad młodzieży w sprawach priorytetowych dla młodych ludzi;

75.

zgadza się, że istnieje często poruszana potrzeba uznawania i wspierania organizacji młodzieżowych oraz że wnoszą one cenny wkład w nieformalne kształcenie; wzywa Komisję i Radę do zachęcania państw członkowskich do utworzenia i wspierania lokalnych parlamentów i rad młodzieżowych oraz do rozpoczęcia realizacji odpowiednich programów w tym zakresie;

76.

podkreśla konieczność angażowania coraz większej liczby młodych ludzi z różnych środowisk w celu zwiększenia reprezentatywności; opowiada się za zachęcaniem do uczestnictwa od najmłodszych lat; w związku z tym zachęca do refleksji nad zacieśnieniem więzi między szkołami, organizacjami młodzieżowymi i innymi organizacjami społeczeństwa obywatelskiego i gorąco zaleca, aby szerzej uznawać nieformalne kształcenie;

77.

proponuje utworzyć systemy nagród dla młodzieży aktywnie uczestniczącej w życiu społecznym, których głównym celem będzie wprowadzenie kultury praw i obowiązków;

78.

podkreśla, że należy dokonać szczególnych wysiłków, aby zachęcić młodzież mieszkającą na obszarach peryferyjnych i wiejskich oraz w ubogich dzielnicach do aktywnego uczestnictwa w działaniach europejskich; w związku z tym wyraża żal, że ramy współpracy nie proponują żadnych szczególnych działań służących lepszemu zaznajomieniu młodych ludzi z programami UE, a w szczególności młodych ludzi mieszkających w regionach oddalonych oraz nienależących do organizacji politycznych, społecznych ani pozarządowych; zwraca się do Komisji o konkretne zaangażowanie w tym kierunku;

79.

podkreśla konieczność zintensyfikowania działań, mających na celu sprawne prowadzenie wzajemnej wymiany opinii i informacji w ramach współpracy trójstronnej pomiędzy nauką, biznesem i polityką na szczeblu lokalnym, regionalnym, krajowym i europejskim;

80.

wzywa państwa członkowskie do sprzyjania udostępnianiu nowych technologii w celu pobudzenia kreatywności młodych ludzi i ich zdolności innowacyjnych oraz wywołania zainteresowania kulturą, sztuką i nauką;

81.

wyraża zdziwienie brakiem w komunikacie Komisji jakiegokolwiek wyraźnego odniesienia do wyzwań kulturowych; dodaje, że te ostatnie nie mogą zostać ograniczone do ducha przedsiębiorczości i do nowych technologii;

82.

wyraża zadowolenie z uwzględnienia w rezolucji Rady roli działalności społeczno-kulturalnej, która jest uzupełnieniem roli systemów edukacji i rodziny i przyczynia się w decydujący sposób zwłaszcza do zwalczania dyskryminacji i nierówności i sprzyja dostępowi młodych ludzi do sposobów spędzania wolnego czasu, kultury i sportu;

83.

podkreśla znaczenie wspierania kultury młodzieżowej i jej uznania podczas rozdzielania środków finansowych przez państwa członkowskie, co ma zasadnicze znaczenie dla rozwoju kreatywności młodych ludzi;

84.

z zadowoleniem przyjmuje propozycję zawartą w rezolucji Rady dotyczącą promowania specjalistycznych szkoleń dla młodych pracowników w zakresie kultury, nowych środków przekazu i kompetencji międzykulturowych;

85.

proponuje włączyć perspektywę młodzieży do polityki, programów i działań w zakresie kultury i środków przekazu;

86.

podkreśla, że należy zachęcać instytucje kulturalne (muzea, biblioteki, teatry itp.) do większego angażowania dzieci i młodzieży;

87.

wzywa Komisję i Radę do opracowania europejskiej karty wstępu dającej młodym ludziom dostęp do instytucji kulturalnych w całej UE za bardzo niską opłatą;

88.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady o ustanowieniu roku 2011 Europejskim Rokiem Wolontariatu oraz środki określone w zaleceniu Rady w sprawie mobilności młodych wolontariuszy w Unii Europejskiej;

89.

wyraża pogląd, że wolontariat młodzieżowy powinien uzyskać wsparcie także poprzez rozszerzenie programu Europejskiego Wolontariatu oraz pomoc młodym ludziom znajdującym się w niekorzystnej sytuacji w podejmowaniu pracy ochotniczej;

90.

uważa, że w zależności od wyników oceny działania przygotowawczego Amicus należy rozważyć kolejne działania tego rodzaju;

91.

uważa, że działalność woluntariuszy nie powinna zastępować możliwości podjęcia płatnej działalności zawodowej, lecz stanowić wartość dodaną dla społeczeństwa;

92.

wspiera wprowadzenie i wzajemne uznanie „europejskiego paszportu wolontariusza”, będącego uzupełnieniem istniejącego już „Youth Pass”, winien on być potwierdzeniem zaangażowania dzieci i młodzieży i stanowić potwierdzenie kwalifikacji dla potencjalnych pracodawców;

93.

z zadowoleniem przyjmuje fakt ustanowienia roku 2010 Europejskim Rokiem Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym, zwłaszcza w kontekście kryzysu gospodarczego i finansowego, którego skutki są szczególnie odczuwalne wśród młodzieży;

94.

uważa, że w kontekście starzenia się społeczeństw sprawiedliwość międzypokoleniowa jest kluczowym wyzwaniem; wzywa państwa członkowskie do wzięcia pod uwagę interesu młodzieży i przyszłych pokoleń przy opracowywaniu polityki, szczególnie w czasach kryzysu gospodarczo-finansowego;

95.

podkreśla również konieczność opracowania liczniejszych programów pomocowych dla grup zmarginalizowanych, takich jak młodzi imigranci i wszystkie osoby o specjalnych potrzebach (niepełnosprawni, młodzi ludzie powracający do społeczeństwa po odbyciu kary pozbawienia wolności, bezdomni, osoby znajdujące się w niepewnej sytuacji zatrudnienia itp.);

96.

uznaje potrzebę większego uświadomienia niepełnosprawnej młodzieży i wzywa instytucje europejskie do podjęcia działań mających na celu zapewnienie w przyszłości pełnej integracji niepełnosprawnej młodzieży;

97.

ponawia wniosek o równe traktowanie kobiet i mężczyzn od najmłodszych lat i we wszystkich dziedzinach życia; dlatego też ze szczególnym zadowoleniem przyjmuje cel rezolucji Rady, którym jest poprawa opieki nad dziećmi i promowanie podziału obowiązków między rodzicami, aby pomóc w godzeniu życia zawodowego i prywatnego młodych kobiet i mężczyzn;

98.

podkreśla konieczność uwrażliwienia dzieci i młodzieży na dyskryminację każdego rodzaju i w każdym obszarze oraz zachęcania ich do odważnego sprzeciwiania się wszelkim formom ekstremizmów;

99.

zaleca, żeby każde państwo członkowskie uznało za priorytet zapewnienie wszystkim młodym niepełnoletnim dostępu do ochrony socjalnej;

100.

podkreśla znaczenie integracji cyfrowej do otoczenia cyfrowego; zachęca państwa członkowskie do rozwijania koncepcji w ramach kształcenia formalnego i nieformalnego w celu zagwarantowania dostępu do informacji, do edukacji i do kultury oraz polepszenia medialnych kompetencji młodych ludzi;

101.

zaleca przyznanie bezpośredniej pomocy na rzecz rozwoju z przeznaczeniem na działania służące młodym ludziom oraz na zwalczanie narkomanii i handlu narkotykami w krajach rozwijających się;

102.

jest przychylny promowaniu działań leżących w interesie publicznym, stwarzających poczucie odpowiedzialności wśród młodzieży, takich jak wolontariat w dziedzinie zmian klimatu, rozwoju lub pomocy humanitarnej; w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem możliwości uczestnictwa w działaniach humanitarnych UE, jakie daje młodzieży utworzenie Europejskiego Ochotniczego Korpusu Pomocy Humanitarnej, i zachęca państwa członkowskie do szerokiego informowania młodych ludzi o jego istnieniu;

103.

zachęca Komisję do rozważenia możliwości nasilenia działań w ramach współpracy międzynarodowej dotyczących wolontariatu młodzieżowego;

104.

zwraca się do państw członkowskich o rozwijanie wymiany i ustanawianie partnerstw miast z krajami trzecimi i organami lokalnymi w celu promowania dialogu międzykulturowego, a także zachęcania młodych ludzi do podejmowania wspólnych przedsięwzięć;

105.

wzywa do ulepszenia i pełnego wdrożenia programu Erasmus Mundus;

106.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

31.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 161/32

A.

mając na uwadze, że każde ustawodawstwo musi być proporcjonalne do celu i powinno być w wprowadzane wyłącznie po przeprowadzeniu pełnej oceny oddziaływania, analizującej obciążenie finansowe, jakie ono by narzuciło, i przy uwzględnieniu pełnej analizy kosztów i korzyści,

B.

mając na uwadze, że uproszczenie powinno być korzystne przede wszystkim dla rolników, a nie jedynie dla władz krajowych i organów dokonujących płatności w państwach członkowskich, jak przeważnie obserwowano,

C.

mając na uwadze, że nowa WPR powinna pozwolić rolnikom skupić się na najważniejszym celu dostarczania bezpiecznej i monitorowanej żywności wysokiej jakości, a także wspierać ich w dostarczaniu nierynkowych dóbr publicznych,

D.

mając na uwadze, że celem powinno być ograniczenie kosztów WPR przy jednoczesnym zmniejszeniu obciążeń administracyjnych producentów wspólnotowych, tak aby umożliwić rolnikom poświęcania większej ilości czasu na uprawę ziemi,

E.

mając na uwadze, że nowa WPR powinna być trwale konkurencyjna,

F.

mając na uwadze, że konieczne jest zapewnienie jasnych i zrozumiałych przepisów prawnych, które zapewniają pewność prawną właściwym organom i rolnikom, a wyeliminowanie zbytecznych,

G.

mając na uwadze, że dystrybucja jednolitych płatności na gospodarstwo powinna zapewniać sprawiedliwość,

H.

mając na uwadze, że do zarządzania ważnymi kwestiami prawnymi związanymi z WPR konieczne są wydolne ramy prawne,

I.

mając na uwadze, że nowa WPR powinna być ukierunkowana na rynek, zgodnie z niedawnymi reformami wspólnej polityki rolnej, i skupiać się na ograniczaniu nadmiernego protekcjonizmu, jednocześnie zachowując narzędzia dostępne w celu pomagania rolnikom w czasie poważnej niestabilności ekonomicznej,

J.

mając na uwadze, że nowa WPR powinna być prostsza i bardziej elastyczna,

K.

mając na uwadze, że przepisy prawne powinny być elastyczniejsze, aby w ramach WPR możliwe było rozróżnianie poszczególnych regionów i terytoriów bez zagrażania wspólnotowemu charakterowi WPR,

L.

mając na uwadze, że powinno się promować wymianę dobrych praktyk między państwami członkowskimi a organami szczebla lokalnego,

M.

mając na uwadze, że wspólna polityka rolna jest bardzo ważna w UE-27 jako środek służący nie tylko zapewnieniu właściwego zaopatrzenia w bezpieczną żywność, lecz także nieustannemu reagowaniu na takie wyzwania jak ochrona obszarów wiejskich, regionów górskich, obszarów nieuprzywilejowanych i bardzo oddalonych oraz wielofunkcyjność europejskiego rolnictwa,

1.

podkreśla, że WPR powinna dążyć do harmonizacji uregulowań poprzez usuwanie przepisów powielających się; ponadto wzywa Komisję, aby podczas wprowadzania nowych uregulowań dążyła do usuwania niepotrzebnych obciążeń;

2.

wzywa Komisję, aby prowadziła szeroko zakrojone i regularne konsultacje z zainteresowanymi stronami z sektora rolniczego w celu lepszego ocenienia wpływu rozporządzenia w terenie oraz stworzenia praktycznych, prostych i przejrzystych przepisów dla rolników;

3.

podkreśla, że dalsze uproszczenie WPR jest konieczne w celu zmniejszenia kosztów jej wdrażania ponoszonych przez instytucje UE, państwa członkowskie i samych beneficjentów; dzięki temu polityka stanie się również bardziej zrozumiała dla rolników i podatników;

4.

wzywa Komisję, aby zharmonizowała przepisy dotyczące WPR, eliminując powielające się zadania i zmniejszając biurokrację w celu zwiększenia konkurencyjności sektora rolniczego we wszystkich państwach członkowskich;

5.

podkreśla, że środki WPR powinny być proporcjonalne do celów, a ścieżka legislacyjna powinna być wybierana jedynie w naprawdę uzasadnionych wypadkach, co pozwoli uniknąć konstrukcji prawnej trudnej do zrozumienia dla rolników;

6.

wzywa do tego, by WPR kierowała się raczej wynikiem, niż była skoncentrowana na uregulowaniach, a państwa członkowskie i władze regionalne oferowały więcej pomocy i doradztwa rolnikom za pośrednictwem narzędzi doradczych i odpowiednich metod komunikacyjnych;

7.

oczekuje, że zgodnie z zasadami lepszych uregulowań prawnych całemu przyszłemu prawodawstwu będzie towarzyszyła pełna ocena wpływu z uwzględnieniem obciążeń regulacyjnych i administracyjnych przy zapewnieniu proporcjonalności wszelkich nowych uregulowań do ich celów;

8.

wierzy, że tam, gdzie to możliwe, państwa członkowskie powinny umożliwiać samocertyfikację;

9.

uważa, że państwa członkowskie w planach rozwoju obszarów wiejskich powinny mieć możliwość wprowadzenia ryczałtowego systemu działek, zwłaszcza dla małych gospodarstw rolnych, pod warunkiem zagwarantowania zgodności z podjętymi zobowiązaniami;

10.

uznaje wartość zasady współzależności jako jednej z kluczowych koncepcji dopłat bezpośrednich WPR, ale zalecane jest jej poważne uproszczenie bez obniżenia skuteczności tych dopłat;

11.

podkreśla zapotrzebowanie na prostszą, bardziej przejrzystą i sprawiedliwszą WPR;

12.

zwraca uwagę na to, że uproszczenie WPR nie musi prowadzić do zmniejszenia wsparcia dla rolników i likwidacji tradycyjnych instrumentów zarządzania rynkiem; wzywa Unię Europejską, aby wprowadziła skuteczne mechanizmy ograniczania niestabilności cen z myślą o przyszłości;

13.

podkreśla, że upraszczanie WPR powinno iść w parze ze środkami informowania beneficjentów, oraz wzywa Komisję, aby rozszerzyła i rozwinęła środki informowania o wspólnej polityce rolnej;

14.

wzywa do stworzenia możliwości autonomicznego korygowania błędów, która pozwoliłaby odbiorcom płatności nieumyślnie łamiącym przepisy poinformowanie władz i uniknięcie kar;

15.

zwraca uwagę na to, że system kar dla rolników za błędy we wnioskach o dokonanie płatności powinien być proporcjonalny do skali naruszenia oraz że nie należy nakładać kar w wypadku nieistotnych pomyłek, a w szczególności w wypadku błędów, za które rolnik nie ponosi winy;

16.

zwraca uwagę na to, że wszelkie kary administracyjne, w tym obowiązek zwrotu wszystkich dopłat otrzymanych przez rolnika, nie powinny opierać się na okolicznościach, nad którymi rolnik obiektywnie nie ma kontroli;

17.

zwraca uwagę na problem rolników, których małżonkowie prowadzą oddzielne gospodarstwa rolne i którzy w związku z tym powinni mieć osobne prawa i obowiązki w odniesieniu do wniosków o płatności WPR;

18.

wierzy, że podstawowym celem inspekcji jest doradzenie rolnikom i skorygowanie ich działań, aby lepiej stosowali się do wymogów prawnych przy jak najmniejszych obciążeniach; kontrole powinny być zatem nadal prowadzone przez organy publiczne celem zapewnienia ich niezależności i bezstronności;

19.

podkreśla, że według ONZ światowa produkcja żywności musi wzrosnąć o 70 % do 2050 r., aby zaspokoić zapotrzebowanie dziewięciu miliardów ludzi;

20.

uważa, że należy ustanowić wymogi dotyczące współzależności, które powinny również uwzględniać wielkość gospodarstwa rolnego, aby zmniejszyć obciążenie małych gospodarstw, w których ryzyko jest mniejsze;

21.

podkreśla, że gdy państwa członkowskie będą stosować kary dla rolników za nieprzestrzeganie uregulowań prawnych, kary te powinny być stosowane w sposób przejrzysty, prosty i proporcjonalny, który uwzględnia realne warunki w terenie;

22.

uważa, że wymogi podstawowe kontroli w odniesieniu do zasady współzależności i powinny być łatwo zrozumiałe dla rolników i organów kontroli;

23.

wierzy, że fundamentalny cel kontroli polega na zachęceniu rolników do lepszego przestrzegania prawa i że można by ograniczyć lub zastąpić losowymi kontrolami coroczne kontrole zasady współzależności w odniesieniu do wymogów podstawowych w zakresie zarządzania, w przypadku, gdy doszło do zaledwie kilku naruszeń w minionych latach;

24.

podkreśla, że powinno się zredukować do losowych prób wymóg dotyczący prowadzenia kontroli w następstwie działania dotyczący małych (jeśli nie banalnych) naruszeń;

25.

uważa, że powinno się znieść korzystanie z wymogów podstawowych w zakresie zarządzania, których nie można łatwo kontrolować i których nie sposób zmierzyć;

26.

uważa, że państwa członkowskie lub w stosownym wypadku władze regionalne i lokalne powinny zezwolić na ograniczenie obowiązkowej liczby inspekcji do określonego niższego poziomu, jeśli dysponują one ramami oceny ryzyka, który odpowiada wymogom prawa wspólnotowego, oraz dowodem na wysoką zgodność z przepisami;

27.

wzywa do wprowadzenia w poszczególnych państwach członkowskich ram analizy ryzyka zgodnych z prawem wspólnotowym w celu zmniejszenia obowiązkowej liczby inspekcji do określonego niższego poziomu;

28.

uważa, że więcej pomocy i doradztwa za pośrednictwem skutecznych narzędzi informacyjnych i doradczych, takich jak specjalna linia telefoniczna lub korzystanie z Internetu, przyczyniłby się do uniknięcia naruszeń i udzieliłby państwom członkowskim narzędzia stopniowego ograniczania obowiązkowej liczby inspekcji;

29.

uważa, że kontrole przeprowadzone – lub planowane – w gospodarstwach rolnych przez różne podmioty, których praca lub podstawowe obowiązki obejmują przeprowadzanie kontroli, powinny być skoordynowane w celu ograniczenia liczby kontrolnych wizyt w gospodarstwie;

30.

uważa, że należy sporządzić plan komunikowania dotyczący współzależności, aby zapewnić jak najwięcej informacji, zarówno dla rolników, jak i dla konsumentów, na temat wymogów współzależności oraz korzyści wynikających z dóbr i usług publicznych dostarczanych przez rolników prowadzących działalność zgodnie z tymi wymogami;

31.

uważa, że liczba wymogów w odniesieniu do zasady współzależności powinna zostać zmniejszona, a ich zakres zaktualizowany;

32.

wzywa do zezwolenia na praktyczny i przejrzysty system wskaźników w celu uproszczenia instrumentów oceny kontroli współzależności oraz do zniesienia obecnego systemu i możliwości nakładania dwóch lub więcej kar za ten sam błąd; wzywa Komisję, aby przeanalizowała dysproporcję między naruszeniami uregulowań dotyczących identyfikacji zwierząt, stanowiącymi około 70 % wszystkich naruszeń, a naruszeniami innych wymogów, i wprowadziła stosowne zmiany;

33.

uważa, że należy sporządzić jednolity dokument legislacyjny w sprawie współzależności; uważa, że pozytywne efekty zewnętrzne generowane przez gospodarstwa rolne w kategoriach dóbr i usług publicznych należy sprawiedliwie nagradzać;

34.

wzywa do zachowania niektórych ściśle określonych przepisów dotyczących współzależności, co do których państwa członkowskie są w stanie się zgodzić i które mogą one stosować;

35.

uważa, że rolnicy powinni mieć dostęp do praktycznych systemów, które umożliwią im łatwe i pozbawione zbędnej biurokracji składanie wniosków o dopłaty bezpośrednie, zwykle w miejscu ich zamieszkania;

36.

uważa, że w celu uproszczenia przepisów regulujących jednolity system dopłat, powinno się znieść obowiązek dostarczania corocznie tych samych szczegółowych informacji;

37.

uważa, że we wnioskach należy przekazywać mniejszą liczbę informacji, gdyż konieczne informacje można uzyskać w agencjach zajmujących się wypłatą dopłat w państwach członkowskich;

38.

wzywa do dopuszczenia bardziej elastycznych zasad dotyczących płatności, które umożliwią dokonywanie płatności jeszcze przed ostatecznym zakończeniem wszystkich kontroli;

39.

zachęca Komisję do przeanalizowania definicji obszaru kwalifikującego się i jej interpretacji w państwach członkowskich;

40.

wierzy, że aktualna definicja działalności rolnej dla celów jednolitej płatności powinna zostać poddana przeglądowi w celu zagwarantowania, by wnioskodawcy niebędący aktywnymi rolnikami nie byli uprawnieni;

41.

uważa, że w przyszłości system powinien uwzględniać zasady uproszczenia i że prostota, sprawiedliwość i przejrzystość powinny stanowić najważniejsze elementy reformy WPR;

42.

wzywa Komisję, aby dokonała przeglądu systemu kontroli i rozliczeń;

43.

uważa, że Komisja powinna przyjąć właściwsze i ostatecznie oparte na ocenie ryzyka podejście do stosowania kontroli regulacyjnych, przeprowadzania audytów zgodności i nakazywania korekt finansowych;

44.

zachęca Komisję, aby wystąpiła z wnioskami mogącymi ulepszyć ramy audytu i kontroli WPR;

45.

uważa, że istniejącym dużym różnicom między państwami członkowskimi w zakresie wsparcia bezpośredniego należy zapobiegać, aby zapewnić równe traktowanie rolników w całej Unii Europejskiej oraz uniknąć zakłócenia rynku i konkurencji;

46.

uznaje, że aby sprostać wyzwaniom stawianym przez środowisko naturalne, w tym dostosowaniu się do zmiany klimatu i jej złagodzeniu, rolnicy mają do odegrania ważną rolę, wskazując praktyczne środki wymagane do osiągnięcia tych celów, i uważa, że najlepszymi mechanizmami osiągnięcia wspomnianych celów są porozumienia końcowe, a nie uregulowania prawne;

47.

podkreśla, że zmniejszenie obciążenia administracyjnego związanego z monitorowaniem i raportowaniem nałożonego na organizacje producentów z sektora owoców i warzyw uczyni te organizacje bardziej atrakcyjnymi dla rolników oraz zachęci je do zrzeszania się i wspólnego działania;

48.

podkreśla, że wystarczy jedna kontrola audytowa w przypadku płatności dokonywanych na podstawie istniejącego systemu certyfikacji (np. produkcja ekologiczna i systemy wsparcia środowiska naturalnego);

49.

z zaniepokojeniem odnotowuje dużą liczbę błędów we wnioskach o dopłaty bezpośrednie odnotowaną w niektórych państwach członkowskich; podkreśla, że błędy te wynikają raczej głównie z używanego wyposażenia ortofotograficznego i zwykle nie są za nie odpowiedzialni sami rolnicy; wzywa do karania za takie błędy jedynie w wypadkach wyraźnej próby oszustwa;

50.

uważa, że ustawodawstwo, którego przepisy kłócą się z innymi przepisami, powinno zostać najpierw uregulowane, zanim zostanie narzucone rolnikowi (np. legislacja środowiskowa a system jednolitych dopłat);

51.

uważa, że definicje zawarte w prawodawstwie z zakresu rozwoju wsi należy poddać przeglądowi, a w razie potrzeby rozwinąć w celu zapewnienia spójności z prawodawstwem z zakresu płatności bezpośredniej;

52.

wierzy, że powinno się zwiększyć przejrzystość odnośnie do kar i obowiązków ciążących na rolnikach;

53.

wzywa do wprowadzenia precyzyjnie określonych obowiązków rolników w celu wyeliminowania braku przejrzystości w odniesieniu do kar;

54.

pragnie uzyskać szerszy długoterminowy wgląd w kontrolę tych systemów, z położeniem większego akcentu na ostateczne oddziaływanie i wynik, zamiast skupiania się na określonych błędnych stopach wynikających z przyjętych środków rozwoju obszarów wiejskich czy środowiska naturalnego;

55.

podkreśla, że należy poddać przeglądowi i uprościć aktualny skomplikowany system wskaźników i że system monitorowania, roczne sprawozdania oraz oceny ex-ante, śródokresowa i ex-post stworzyły niezwykle skomplikowany system wskaźników i sprawozdań;

56.

zwraca się do Komisji, aby zbadała przydatność porozumień końcowych jako prostszej i skuteczniejszej metody dostarczania dóbr publicznych w przyszłości;

57.

wzywa do wprowadzenia uproszczonego i spójnego systemu wskaźników, który pośrednio przyczyniłby się do ułatwienia ich zrozumienia i stosowania, trafnych ocen i zmniejszenia biurokracji;

58.

uważa, że przepisy dotyczące kwalifikowalności podatku VAT do korzystania z finansowania w ramach drugiego filaru WPR, zwłaszcza w wypadku działalności wykonywanej przez organy podlegające prawu publicznemu, należy zharmonizować z przepisami stosowanymi wobec funduszy strukturalnych;

59.

podkreśla, że uproszczenie WPR powinno iść w parze z uproszczeniem jej wdrażania, i wzywa państwa członkowskie, aby zminimalizowały biurokratyczne formalności wymagane od potencjalnych beneficjentów WPR, zwłaszcza w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich;

60.

wzywa państwa członkowskie, aby w swoich krajowych programach rozwoju obszarów wiejskich oddały do dyspozycji potencjalnych beneficjentów systemy, które gwarantują przejrzystość, oraz by udzieliły im koniecznego czasu na przygotowanie wniosków o dofinansowanie i na spełnienie różnych kryteriów kwalifikowalności do systemów wsparcia; wzywa Komisję, aby zapewniła tej sprawie stałe miejsce w dwustronnych dyskusjach z państwami członkowskimi;

61.

zachęca Komisję, aby przeanalizowała system identyfikacji zwierząt stosowany w poszczególnych państwach członkowskich oraz rozpoczęła prace w celu ujednolicenia systemu identyfikacji zwierząt, zapewniając zniesienie niepotrzebnych uregulowań prawnych, w szczególności aby przeanalizowała liczbę producentów i gospodarstw rolnych, liczbę wymaganych rejestrów oraz różnicę między producentem a gospodarstwem rolnym;

62.

wzywa do daleko idącej harmonizacji aktualnych, bardzo zróżnicowanych uregulowań dotyczących identyfikacji zwierząt;

63.

uważa, że raportowanie na temat przemieszczania się owiec i kóz i przekazywanie informacji do baz danych i władz powinno zostać jak najbardziej uproszczone, przy dopuszczeniu wszystkich narzędzi komunikacyjnych, w tym nowych technologii;

64.

uważa, że w wypadku owiec i kóz, tak jak w wypadku trzody chlewnej, wystarczająca jest identyfikacja stada;

65.

wzywa do odroczenia obowiązku elektronicznej identyfikacji owiec i kóz obowiązującego od 31 grudnia 2009 r., zważywszy na jego nadmierny koszt w czasie kryzysu gospodarczego;

66.

wzywa do umorzenia kar z trzyletniego okresu obowiązywania systemu współzależności związanych z elektroniczną identyfikacją owiec i kóz, z uwagi na to, że jest to nowa i skomplikowana technologia, a rolnicy będą potrzebowali czasu na przyzwyczajenie się do niej i wypróbowanie jej; ponadto wzywa Komisję do przeprowadzenia szczegółowego przeglądu uregulowań prawnych;

67.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

31.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 161/38

—

z 19 kwietnia 2007 r. w sprawie C-295/05 (Tragsa),

—

z 18 grudnia 2007 r. w sprawie C-532/03, Komisja przeciwko Irlandii (irlandzkie służby ratunkowe),

—

z 13 listopada 2008 r. w sprawie C-324/07 (Coditel Brabant),

—

z 9 czerwca 2009 r. w sprawie C-480/06, Komisja przeciwko Niemcom (Stadtwerke Hamburg),

—

z 10 września 2009 r. w sprawie C-206/08 (Eurawasser),

—

z 9 października 2009 r. w sprawie C-573/07 (Sea s.r.l.),

—

z 15 października 2009 r. w sprawie C-196/08 (Acoset),

—

z 15 października 2009 r. w sprawie C-275/08, Komisja przeciwko Niemcom (Datenzentrale Baden-Württemberg),

—

z 25 marca 2010 r. w sprawie C-451/08 (Helmut Müller),

—

Ocena dyrektyw w sprawie zamówień publicznych Markt/2004/10/D Raport końcowy, Europe Economics z dnia 15 września 2006 r.,

—

Instytucjonalny wpływ prawodawstwa UE na samorządy lokalne i regionalne – studium przypadku: dyrektywa 1999/31/WE w sprawie składowania odpadów oraz 2004/18/WE w sprawie zamówień publicznych, Europejski Instytut Administracji Publicznej (European Institute of Public Administration – EIPA) z września 2009 r.,

A.

mając na uwadze, że kryzys gospodarczy i finansowy uwydatnił istotne znaczenie ekonomiczne zamówień publicznych oraz że skutki kryzysu wywarły już widoczny wpływ na władze gminne i że administracja publiczna tylko wtedy może prawidłowo spełniać swoje zadania w interesie ogółu, jeżeli korzysta z koniecznej pewności prawnej, a procedury nie są zbyt złożone,

B.

mając na uwadze, że sprawnie funkcjonujący rynek zamówień publicznych ma kluczowe znaczenie dla rynku wewnętrznego w kontekście zarówno zachęcania do konkurencji transgranicznej, stymulowania innowacji, promowania gospodarki opartej na technologiach niskoemisyjnych, jak również przyczyniania się do uzyskiwania optymalnej wartości przez władze publiczne,

C.

mając na uwadze, że prawo zamówień publicznych służy zapewnieniu ekonomicznego i wydajnego wykorzystania środków publicznych oraz umożliwieniu zainteresowanym przedsiębiorstwom, w ramach konkurencji opartej o zasady rynkowe, otrzymania zamówień publicznych,

D.

mając na uwadze, że przegląd dyrektyw w sprawie zamówień publicznych z 2004 r. miał prowadzić do uproszczenia, modernizacji i uelastycznienia oraz zwiększenia pewności prawnej,

E.

mając na uwadze, że w traktacie z Lizbony po raz pierwszy uznano prawo władz regionalnych i lokalnych do samorządności w prawie pierwotnym Unii Europejskiej, wzmocniono zasadę pomocniczości i wprowadzono prawo do wniesienia powództwa nie tylko dla parlamentów krajowych, lecz także dla Rady Regionów,

F.

mając na uwadze, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości rozpatrzył nieproporcjonalną ilość spraw dotyczących naruszeń w tym zakresie, co wskazuje na fakt, iż wiele państw członkowskich ma problemy z przestrzeganiem przepisów dyrektyw w sprawie zamówień publicznych,

G.

mając na uwadze, że w celu zagwarantowania, że europejskie polityki są tworzone w sposób spełniający oczekiwania europejskich obywateli, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zawiera koncepcję społecznej gospodarki rynkowej, klauzulę społeczną oraz protokół w sprawie usług świadczonych w interesie ogólnym określający wspólne wartości wyznawane w obrębie UE,

H.

mając na uwadze, że konwencja MOP nr 94 przewiduje, iż zamówienia publiczne zawierają klauzule gwarantujące sprawiedliwe wynagrodzenie i warunki pracy nie mniej korzystne niż te ustalone np. w układach zbiorowych,

1.

wyraża ubolewanie, że cele, do których zmierzano przy przeglądzie dyrektyw w sprawie zamówień publicznych z 2004 r., nie zostały dotychczas osiągnięte, w szczególności w zakresie uproszczenia zasad udzielania zamówień publicznych i stworzenia większej pewności prawnej; wyraża jednak nadzieję, że najnowsze orzeczenia ETS przyczynią się do doprecyzowania otwartych kwestii prawnych, a liczba postępowań odwoławczych się zmniejszy; wzywa Komisję do uwzględnienia i wyraźnego stosowania się w ramach poszczególnych przeglądów przepisów europejskich do celów obejmujących uproszczenie i usprawnienie procesu udzielania zamówień publicznych;

2.

wyraża ponadto ubolewanie, że istniejące przepisy w połączeniu z niepełnym wdrożeniem środków wykonawczych na szczeblu krajowym i regionalnym, współdziałanie prawa europejskiego, krajowego i regionalnego zaproponowane przez Komisję w zakresie prawa miękkiego, a także wykładnia odnośnych przepisów prawnych przez sądy europejskie i krajowe doprowadziły do powstania złożonego i nieprzejrzystego reżimu prawnego, który stawia przede wszystkim przed instytucjami publicznymi, przedsiębiorstwami prywatnymi i podmiotami świadczącymi usługi w interesie ogólnym poważne problemy prawne, których nie są one już w stanie rozwiązać bez zwiększenia wydatków lub zewnętrznego doradztwa prawnego; wzywa Komisję do udzielenia wsparcia i zbadania w ramach inicjatywy na rzecz udoskonalenia prawodawstwa także skutków prawa miękkiego, do ograniczenia takich wniosków do kluczowych aspektów oraz do wydania opinii w ich sprawie w kontekście zasady pomocniczości i proporcjonalności oraz przy uwzględnieniu pięciu zasad określonych w białej księdze na temat zarządzania na szczeblu europejskim z 2001 r. (otwartości, uczestnictwa, odpowiedzialności, skuteczności i spójności);

3.

wskazuje, że w następstwie tych zmian instytucja udzielająca zamówienia musi często stawiać pewność prawną ponad potrzeby polityczne i mając na uwadze presję wywieraną na środki publiczne, jest ona często zmuszana przyznać zamówienie lub daną usługę podmiotowi, który złożył najtańszą ofertę, a nie najbardziej korzystną z ekonomicznego punktu widzenia; obawia się, że taki stan rzeczy osłabi bazę innowacyjną i konkurencyjną pozycję UE na świecie; nalega, aby Komisja zaradziła tej sytuacji i opracowała strategiczne działania zachęcające i uprawniające instytucje publiczne udzielające zamówień publicznych do przyznawania zamówień ofertom najlepszym pod względem ekonomicznym i jakościowym;

4.

stwierdza, że europejskie inicjatywy w zakresie zamówień publicznych należy lepiej koordynować, aby zapobiec zagrożeniu spójności z dyrektywami w sprawie zamówień publicznych i nie stwarzać ich użytkownikom problemów prawnych; w związku z tym wzywa do koordynacji obowiązującej wewnątrz Komisji Europejskiej pod nadzorem Dyrekcji Generalnej ds. Rynku Wewnętrznego i służb odpowiedzialnych za zamówienia publiczne oraz przy udziale innych właściwych dyrekcji generalnych; wzywa do spójnej obecności w Internecie i systematycznego przekazywania informacji do instytucji zamawiających w celu zwiększenia przejrzystości odnośnego prawodawstwa i jego przyjazności dla użytkowników;

5.

ubolewa nad niedostateczną przejrzystością w odniesieniu do składu i pracy wewnętrznej grupy doradczej Komisji ds. zamówień publicznych, a także roli i kompetencji grupy doradczej ds. otwarcia rynku zamówień publicznych i wzywa Komisję do zadbania o zrównoważony skład, uzupełniony o związki zawodowe i przedstawicieli sfery biznesu, w szczególności MŚP, i większą przejrzystość zarówno w przypadku przedmiotowej komisji, jak i planowanej komisji doradczej ds. partnerstw publiczno prywatnych; domaga się odpowiedniego informowania Parlamentu Europejskiego i przekazywania mu wszystkich dostępnych informacji na każdym etapie procesu i w jego końcowej fazie;

6.

uważa, że ponieważ zamówienia publiczne dotyczą środków publicznych powinny być one przejrzyste i podlegać kontroli publicznej; domaga się od Komisji doprecyzowania tej kwestii w celu zapewnienia lokalnym i innym władzom publicznym pewności prawnej i prawa do informowania społeczeństwa o zobowiązaniach umownych;

7.

podkreśla, że udzielanie zamówień publicznych powinno się odbywać przy poszanowaniu zasady przejrzystości i równego traktowania wszystkich zainteresowanych stron, uznając stosunek ceny do realizacji projektu jako ostateczne kryterium, tak aby wybrać ofertę, która jest najlepsza, a nie tylko ofertę zawierającą najniższą cenę;

8.

wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny ex post dyrektyw w sprawie zamówień publicznych, z uwzględnieniem kwestii przedstawionych w niniejszym sprawozdaniu; oczekuje, że przegląd ten zostanie sporządzony z licznym udziałem wszystkich zainteresowanych środowisk i w bliskiej współpracy z Parlamentem Europejskim; uważa, że przegląd powinien uwzględniać wszystkie ramy i obejmować dyrektywę w sprawie przepisów w dziedzinie udzielania zamówień publicznych, a także analizę przepisów prawa krajowego transponujących dyrektywę w sprawie przepisów w dziedzinie udzielania zamówień publicznych w celu przeciwdziałania dalszej fragmentacji prawa w zakresie zamówień publicznych; uważa, że obecnie nie da się jeszcze ocenić praktycznych skutków przedmiotowej dyrektywy, ponieważ nie została ona jeszcze transponowana we wszystkich państwach członkowskich;

9.

przypomina, że w traktacie z Lizbony, który wszedł w życie dnia 1 grudnia 2009 r., po raz pierwszy uznano prawo władz regionalnych i lokalnych do samorządności w prawie pierwotnym Unii Europejskiej (art. 4 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej); podkreśla, że w kilku orzeczeniach Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) powołuje się na prawo do samorządu lokalnego i zwraca uwagę, że „władza publiczna ma możność wypełniania ciążących na niej w interesie publicznym zadań własnymi środkami (…) i że może czynić to również we współpracy z innymi organami publicznymi” (C-324/07); ponadto zwraca uwagę na orzeczenie Wielkiej Izby ETS z dnia 9 czerwca 2009 r. (C-480/06), w którym dodatkowo stwierdzono, że „prawo wspólnotowe wcale nie nakazuje władzom publicznym wykorzystania szczególnej formy prawnej dla zapewnienia wspólnego wykonywania ich misji publicznej”; traktuje więc partnerstwa publiczno-publiczne, takie jak współpraca między gminami i formy współpracy krajowej, jako nieobjęte prawem o zamówieniach publicznych według następujących kumulatywnych kryteriów:

10.

podkreśla, że Komisja wyjaśniła, że nie wszystkie działania podejmowane przez władze publiczne podlegają przepisom dotyczącym zamówień publicznych i o ile przepisy prawa europejskiego nie wymagają utworzenia rynku na pewnym obszarze, do państw członkowskich należy decyzja, czy i w jakim zakresie pragną one samodzielnie pełnić funkcje publiczne;

11.

zwraca uwagę, że wnioski ETS zawarte we wspomnianym orzeczeniu nie mają bezpośredniego zastosowania do współpracy pomiędzy gminami, ale w ujęciu ogólnym są obowiązujące, tym samym mogą być stosowane do współpracy pomiędzy innymi publicznymi instytucjami zamawiającymi;

12.

zwraca uwagę, że ETS zdecydował w orzeczeniu z dnia 10 września 2009 r. (C-573/07), że możliwość otwarcia kapitału dotychczas publicznej spółki dla inwestorów prywatnych należy objąć obowiązkiem stosowania prawa o zamówieniach publicznych tylko wtedy, gdy w okresie realizacji zamówienia doszło do zmiany charakteru spółki o kapitale publicznym, co w rezultacie doprowadziłoby do modyfikacji podstawowych warunków zamówienia i wymagałoby przeprowadzenia nowego postępowania przetargowego; zauważa, że wskutek orzecznictwa ETS doszło do istotnych zmian zasad dotyczących współpracy publiczno-publicznej i z zadowoleniem przyjmuje ostatnio wydane orzeczenia Trybunału w tym zakresie; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do informowania o konsekwencjach prawnych tych orzeczeń;

13.

zwraca uwagę, że koncesje na usługi zgodnie z art. 1 ust. 3 lit. b) dyrektywy 2004/17/WE i art. 4 dyrektywy 2004/18/WE oznaczają umowy, w przypadku których „wynagrodzenie za świadczenie usług obejmuje wyłącznie prawo do korzystania z usług, albo takie prawo wraz z płatnością”; podkreśla, że koncesje na usługi zostały wyłączone z zakresu obowiązywania dyrektyw w sprawie zamówień publicznych w celu zapewnienia zamawiającym i wykonawcom większej elastyczności; przypomina, że także ETS potwierdzał w kilku orzeczeniach, że koncesje na usługi nie są objęte przedmiotowymi dyrektywami, lecz ogólnymi postanowieniami Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zakaz dyskryminacji, zasada równości traktowania i przejrzystości), a podmioty udzielające zamówień publicznych muszą mieć możliwość zlecania świadczenia usług za pomocą koncesji, jeżeli są zdania, że w ten sposób najlepiej zapewni się wykonanie danej usługi świadczonej w ogólnym interesie, i to nawet wtedy, gdy ryzyko powiązane z korzystaniem jest wprawdzie znacznie ograniczone na skutek publiczno-prawnej formy usługi, lecz zostaje w pełni przeniesione (orzeczenie C-206/08 z dnia 10 września 2009 r., motywy 72-75);

14.

przyjmuje do wiadomości komunikat Komisji z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie wykorzystania potencjału partnerstw publiczno-prywatnych i z wielkim zainteresowaniem oczekuje odpowiedniej oceny skutków; oczekuje, że Komisja wyciągnie wnioski z porażki PPP; podkreśla, że należy stosownie uwzględnić zarówno złożoność procedur, jak i znaczne różnice w zakresie kultury i praktyki prawnej w państwach członkowskich w przypadku koncesji na usługi; jest zdania, że definicja koncesji na usługi i jej ramy prawne uległy zmianie w wyniku dyrektyw w sprawie zamówień publicznych z 2004 r. i uzupełniającego orzecznictwa ETS; podkreśla, że każdy wniosek w sprawie aktu prawnego dotyczącego koncesji na usługi byłby uzasadniony jedynie w celu wyeliminowania zakłóceń w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego; podkreśla, że takie zakłócenia nie zostały dotychczas zidentyfikowane, a zatem nie jest potrzebny akt prawny dotyczący koncesji na usługi, chyba że miałby on wprowadzić istotne usprawnienia w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego;

15.

przyjmuje z zadowoleniem prawne doprecyzowanie warunków, w których stosuje się prawo o zamówieniach publicznych w przypadku zinstytucjonalizowanych partnerstw publiczno-prawnych, szczególnie wobec dużego znaczenia przypisywanego im przez Komisję w komunikacie z dnia 19 listopada 2009 r. w zwalczaniu zmian klimatu, wspieraniu energii odnawialnej i zrównoważonego transportu; zwraca uwagę, że dyrektywy w sprawie zamówień publicznych stosuje się zawsze wtedy, gdy zamówienie ma przypaść przedsiębiorstwu o minimalnym udziale prywatnym; podkreśla jednak, że zarówno Komisja w swoim komunikacie z 5 lutego 2008 r., jak i ETS w orzeczeniu z dnia 15 października 2009 r. w sprawie C-196/08 stwierdziły, że do udzielenia zamówienia i przeniesienia określonych zadań na nowo utworzone partnerstwo publiczno-prywatne nie jest konieczny podwójny przetarg; podkreśla jednak, że aby przeniesienie koncesji na utworzone wcześniej w tym celu mieszane przedsiębiorstwo publiczno prywatne było możliwe bez przetargu, muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

dlatego też uważa kwestię stosowania prawa o zamówieniach publicznych wobec zinstytucjonalizowanych partnerstw publiczno-prywatnych za wyjaśnioną i zwraca się do Komisji i państw członkowskich z prośbą o należyte poinformowanie o tym fakcie;

16.

podkreśla, że niedawny kryzys finansowy rzucił nowe światło na częsty sposób finansowania partnerstw publiczno-prywatnych i podziału zagrożeń finansowych; zwraca się do Komisji o odpowiednie zbadanie zagrożeń finansowych związanych z tworzeniem PPP;

17.

z zadowoleniem przyjmuje orzeczenie ETS w sprawie C-451/08; uważa, że szerokie i ambitne cele dyrektywy muszą być brane pod uwagę podczas jej interpretowania, ale nie należy zakładać, że powołując się na cel tego aktu jego zakres może być bez końca rozszerzany, ponieważ w przeciwnym przypadku istnieje niebezpieczeństwo, że każda działalność z zakresu budownictwa miejskiego zostanie objęta zakresem dyrektywy, biorąc pod uwagę, że według definicji działania regulujące możliwości zabudowy zmieniają w istotny sposób wartość działek, do których się odnoszą; jest zdania, że prawo zamówień publicznych w ciągu ostatnich lat przedostało się do takich obszarów, które zasadniczo nie podlegają suwerennej procedurze udzielania zamówień publicznych, i w związku z tym sugeruje ciągłe zwracanie szczególnej uwagi na właściwości zamówienia w przypadku stosowania przepisów dotyczących udzielania zamówień;

18.

przypomina, że Parlament Europejski przyłączył się do skargi Niemiec przeciwko Komisji wniesionej do ETS, w dniu 14 września 2006 r., która dotyczy komunikatu wyjaśniającego Komisji z dnia 1 sierpnia 2006 r. dotyczącego prawa wspólnotowego obowiązującego w dziedzinie udzielania zamówień, które nie są lub są jedynie częściowo objęte dyrektywami w sprawie zamówień publicznych, i oczekuje rychłej decyzji;

19.

zwraca się do Komisji o przeprowadzenie oceny wpływu dyrektyw w sprawie zamówień publicznych na mikro-, małe i średnie przedsiębiorstwa, w szczególności w kontekście roli podwykonawców, oraz zbadania na użytek przyszłego przeglądu dyrektyw, czy potrzebne są dodatkowe zasady dotyczące udzielania podzleceń, w szczególności w celu uniknięcia sytuacji, w której MŚP jako podwykonawcy otrzymują gorsze warunki niż główny wykonawca zamówienia publicznego;

20.

wzywa Komisję do uproszczenia procedur dotyczących udzielania zamówień publicznych w celu uwolnienia samorządów i przedsiębiorstw od przeznaczania dużej ilości pieniędzy i czasu na biurokrację; podkreśla, że poprzez uproszczenie procedur MŚP będą miały lepszy dostęp do zamówień publicznych oraz będą mogły w nich uczestniczyć na jednakowych i bardziej sprawiedliwych zasadach;

21.

uważa, że podwykonawstwo jest formą organizacji pracy dostosowaną do szczególnych aspektów realizacji prac; podkreśla, że umowy o podwykonawstwo muszą przestrzegać wszystkich zobowiązań nałożonych na głównych wykonawców, w szczególności w odniesieniu do prawa pracy i bezpieczeństwa; jest zadania, że w tym celu zasadne jest ustanowienie powiązanej odpowiedzialności wykonawcy i podwykonawcy;

22.

popiera systematyczne dopuszczanie alternatywnych ofert (lub wariantów); wskazuje, że warunki postępowania przetargowego, w szczególności dopuszczanie alternatywnych ofert, ma kluczowe znaczenie dla promowania i rozpowszechniania innowacyjnych rozwiązań; podkreśla, że specyfikacje dotyczące realizacji i wymogów funkcjonalnych oraz celowe składanie różnych ofert daje oferentom możliwość proponowania innowacyjnych rozwiązań;

23.

wzywa do stworzenia jednej strony internetowej – prawdziwej sieci, w której dostępne byłyby wszystkie informacje dotyczące zamówień publicznych; z takiej strony mogłyby korzystać przedsiębiorstwa pragnące uczestniczyć w jakimkolwiek zaproszeniu do składania ofert; zauważa, że celem takiego portalu powinno być edukowanie i informowanie przedsiębiorstw, udzielanie im pomocy w wyborze odpowiedniego zamówienia oraz udostępnianie szczegółowych informacji o przepisach mających zastosowanie w przypadku zamówień publicznych, głównie z myślą o MŚP (które z reguły nie dysponują zdolnościami administracyjnymi i personelem wykwalifikowanym w dziedzinie terminologii i procedur z zakresu zamówień publicznych) oraz że wyspecjalizowane centra informacji mogłyby również pomagać tym podmiotom oceniać, czy rzeczywiście będą w stanie spełnić warunki określone w ofercie i, w stosownym przypadku, służyć pomocą w opracowaniu dokumentów zgłoszeniowych;

24.

zauważa, że MŚP napotykają liczne trudności, aby uzyskać dostęp do rynku zamówień publicznych oraz że należy podjąć wzmożone wysiłki w celu opracowania strategii na rzecz MŚP; dlatego w ramach tej strategii zwraca się do państw członkowskich o współpracę z instytucjami zamawiającymi w celu zwiększenia w stosownych przypadkach możliwości zlecania podwykonawstwa, jak również opracowania i rozpowszechniania najlepszych technik, unikania zbyt nakazowych procedur kwalifikacyjnych, stosowania określonych standardów do dokumentów przetargowych w celu zagwarantowania, że dostawcy nie będą musieli zaczynać od początku oraz utworzenia scentralizowanej strony internetowej zawierającej ogłoszenia o zamówieniach; wzywa również Komisję do gromadzenia inicjatyw państw członkowskich w tym zakresie oraz zachęcania do rozpowszechniania europejskiego kodeksu najlepszych praktyk w ramach programu „Small Business Act”;

25.

zachęca państwa członkowskie do promowania „programu rozwoju dla dostawców”, który został już opracowany w niektórych państwach; zauważa, że takie narzędzie może być wykorzystywane do wspierania dialogu pomiędzy dostawcami a instytucjami udzielającymi zamówień publicznych, umożliwiając ich spotkanie na wczesnym etapie procesu zakupu; podkreśla, że taki mechanizm ma kluczowe znaczenie dla pobudzania innowacji i poprawy dostępu do rynków zamówień publicznych dla MŚP;

26.

wzywa Komisję do dołożenia większych starań, aby zagwarantować europejskim MŚP odgrywanie większej roli w międzynarodowych zamówieniach publicznych i do nasilenia starań na rzecz zapobiegania dyskryminacji wobec europejskich MŚP, wprowadzając szczegółowe przepisy, stosowane przez niektóre strony w odniesieniu do członków GPA (jak Kanada i Stany Zjednoczone); zauważa, że działania na rzecz poprawy zarówno przejrzystości jak i uzyskania dostępu do krajowych rynków zamówień publicznych pomogą MŚP w dostępie do tych rynków;

27.

zwraca się do Komisji o uzyskanie włączenia do renegocjowanego porozumienia WTO w sprawie zamówień publicznych (GPA) klauzuli umożliwiającej Unii Europejskiej preferencyjne traktowanie MŚP w przetargach, idąc za przykładem klauzul już stosowanych przez inne państwa będące stronami tego porozumienia;

28.

wskazuje na istotne znaczenie zamówień publicznych dla ochrony klimatu i środowiska, wydajności energetycznej, innowacji i pobudzania konkurencji i potwierdza, że należy zachęcić organy administracji publicznej i dać im możliwość wykorzystywania kryteriów ekologicznych, społecznych i innych przy udzielaniu zamówień publicznych; przyjmuje z zadowoleniem praktyczne rodzaje wsparcia pomagające urzędom i innym instytucjom publicznym w trwałym udzielaniu zamówień; wzywa Komisję do zbadania możliwości wykorzystywania ekologicznych zamówień publicznych jako środka wspierania zrównoważonego rozwoju;

29.

ponawia swój wniosek, o którym mowa w sprawozdaniu z lutego 2009 r., dotyczący przygotowania przez Komisję podręcznika na temat zamówień przedkomercyjnych, który miałby zawierać praktyczne przykłady dotyczące podziału ryzyka i korzyści na warunkach rynkowych; uważa ponadto, że prawa własności intelektualnej powinny być przyznane przedsiębiorstwom uczestniczącym w postępowaniach dotyczących zamówień przedkomercyjnych, co wpłynęłoby na wzrost zrozumienia wśród władz publicznych i zachęciło dostawców do szerszego uczestnictwa w postępowaniach dotyczących udzielania zamówień przedkomercyjnych;

30.

z zadowoleniem przyjmuje utworzenie przez Komisję Europejską helpdesku EMAS, który dostarcza praktycznych informacji i udziela wsparcia przedsiębiorstwom i innym organizacjom w zakresie badania, monitorowania i poprawy ich efektywności środowiskowej podczas ubiegania się o zamówienia publiczne; wzywa Komisję do rozważenia utworzenia bardziej ogólnej strony internetowej, która oferowałaby praktyczne porady i wsparcie dla podmiotów uczestniczących w postępowaniach przetargowych dotyczących zamówień publicznych, w szczególności podmioty zaangażowane w skomplikowane procedury dotyczące zamówień, które wymagają współpracy;

31.

wykazuje brak jasności w zakresie odpowiedzialnego społecznie udzielania zamówień publicznych i wzywa Komisję do udzielenia w tej dziedzinie pomocy w formie podręczników; wskazuje w tym kontekście na warunki ramowe zmienione przez traktat z Lizbony i kartę praw podstawowych i oczekuje, że zostanie to odpowiednio wdrożone przez Komisję; zwraca uwagę na istotną problematykę faktu, że kryteria społeczne odnoszą się głównie do procesu produkcji, co sprawia, że zazwyczaj nie są rozpoznawane w produkcie końcowym, a w zglobalizowanej produkcji i złożonych łańcuchach dostaw ich kontrola jest utrudniona; dlatego oczekuje także w zakresie społecznie odpowiedzialnego udzielania zamówień publicznych opracowania precyzyjnych i weryfikowalnych kryteriów lub stworzenia bazy danych z kryteriami określonymi pod kątem produktów; wskazuje na trudności i koszty napotykane przy weryfikacji przestrzegania kryteriów dla publicznych instytucji udzielających zamówień i wzywa Komisję do udostępnienia odpowiedniego wsparcia oraz wspierania instrumentów służących certyfikacji niezawodności łańcuchów dostaw;

32.

wzywa Komisję do wyjaśnienia, że organy administracji publicznej mogą wykorzystywać kryteria społeczne, jak na przykład uiszczanie właściwych opłat taryfowych, i inne przy udzielaniu zamówień publicznych; wzywa Komisję do opracowania wskazówek lub innych praktycznych rodzajów wsparcia pomagającego urzędom i innym instytucjom publicznym w trwałym udzielaniu zamówień i zachęca Komisję i państwa członkowskie do częstego przeprowadzenia szkoleń i kampanii kształtujących świadomość; wspiera przejrzysty proces z włączeniem państw członkowskich i władz lokalnych do dalszej pracy nad kryteriami; wskazuje, że właśnie w zakresie kryteriów społecznych proces taki zapowiada sukces;

33.

wzywa Komisję do zachęcania władz publicznych do stosowania kryteriów sprawiedliwego handlu podczas udzielania zamówień publicznych i realizowania polityki zakupów w oparciu o definicję sprawiedliwego handlu w brzmieniu przyjętym w rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie sprawiedliwego handlu i rozwoju z dnia 6 lipca 2006 r. oraz niedawnego komunikatu Komisji Europejskiej z dnia 5 maja 2009 r.; ponownie domaga się, aby Komisja promowała korzystanie z takich kryteriów poprzez między innymi opracowanie konstruktywnych wytycznych na temat zamówień publicznych w kontekście sprawiedliwego handlu; z zadowoleniem przyjmuje jednomyślne przyjęcie opinii Komitetu Regionów w dniu 11 lutego 2010 r., zawierającej postulat utworzenia europejskiej strategii na rzecz sprawiedliwego handlu dla lokalnych i regionalnych władz;

34.

sugeruje stworzenie często aktualizowanej bazy danych dotyczących standardów, w tym w szczególności standardów związanych z kryteriami środowiskowymi i społecznymi, które miałyby zostać udostępnione władzom publicznym, aby zapewnić instytucjom udzielającym zamówień publicznych dostęp do odpowiednich wskazówek oraz jasnego zbioru zasad mających zastosowanie podczas sporządzania ofert w celu łatwego zweryfikowania ich zgodności z danym standardem; oczekuje, że państwa członkowskie i wszystkie zainteresowane strony zostaną w pełni włączone w ten proces; zauważa, że ten oddolny proces powinien uwzględniać cenne doświadczenie i wiedzę często spotykane na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym; zwraca ponadto uwagę na negatywne skutki podzielenia rynku przez liczne, zróżnicowane regionalne, krajowe, europejskie i międzynarodowe marki istniejące w szczególności w dziedzinie innowacji i badań;

35.

zauważa znaczenie standardów w udzielaniu zamówień publicznych w kontekście pomocy dla instytucji publicznych udzielających zamówienia w zakresie osiągania ich celów, umożliwiając im korzystanie ze sprawdzonych i przetestowanych procedur otrzymywania produktów lub usług, przygotowanie oszczędnego postępowania przetargowego i zapewniając spełnienie przez zamówienie innych celów politycznych, takich jak trwałość i nabywanie produktów od małych przedsiębiorstw;

36.

uznaje, że szkolenia i wymiana doświadczeń między władzami publicznymi a Komisją Europejską ma kluczowe znaczenie dla przezwyciężenia trudności występujących na rynku zamówień publicznych; obawia się jednak, że w miarę ograniczania środków krajowych, takie inicjatywy mogą być porzucane; zwraca się zatem do państw członkowskich i Komisji Europejskiej do korzystania z istniejących zasobów i mechanizmów, będących w ich posiadaniu, takich jak wzajemna ocena, o której mowa w dyrektywie usługowej w celu zachęcania niewielkich zespołów ekspertów ds. zamówień publicznych z danego regionu do prowadzenia przeglądu działań realizowanych w innym regionie UE, co może pomóc zbudować zaufanie i opracować najlepsze praktyki w różnych państwach członkowskich;

37.

nalega, aby Komisja i państwa członkowskie zorganizowały szkolenia i kampanie kształtujące świadomość wśród władz lokalnych i decydentów politycznych, a także innych zainteresowanych stron, w szczególności podmiotów świadczących usługi socjalne;

38.

podkreśla, że Trybunał Obrachunkowy wskazuje regularnie w swoich rocznych sprawozdaniach dotyczących wykonania budżetu UE w tym także w ostatnim sprawozdaniu rocznym dotyczącym roku budżetowego 2008, że nieprzestrzeganie unijnych przepisów regulujących udzielanie zamówień publicznych jest jedną z dwóch najczęstszych przyczyn błędów i nieprawidłowości występujących przy wdrażaniu projektów europejskich współfinansowanych z funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności; podkreśla w tym kontekście, że nieprawidłowości są często spowodowane niewłaściwą transpozycją przepisów UE i odmiennymi zasadami stosowanymi przez państwa członkowskie; wzywa Komisję i państwa członkowskie do dokonania przeglądu, we współpracy z władzami lokalnymi i regionalnymi, różnych zbiorów przepisów mających zastosowanie do zamówień publicznych w celu ujednolicenia tych przepisów i uproszczenia ogółu ram prawnych regulujących procedury zamówień publicznych, w szczególności z myślą o zmniejszeniu ryzyka występowania błędów i zapewnieniu większej wydajności w wykorzystywaniu funduszy strukturalnych;

39.

uważa, że przyczyną trudności mogą być nie tylko koszty i złożoność procedur, ale także czas potrzebny na ukończenie procedury udzielania zamówień publicznych, a także groźba postępowania sądowego w formie nadmiernie złożonej procedury apelacji, która jest często blokowana przez liczne podmioty, w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje fakt, że plan naprawczy umożliwia stosowanie przyspieszonych wariantów procedur przedstawionych w dyrektywach dotyczących zamówień publicznych w przypadku dużych przedsięwzięć publicznych przewidzianych na lata 2009 i 2010; wzywa państwa członkowskie do wykorzystywania tej procedury i wspierania lokalnych i regionalnych władz w stosowaniu i wdrażaniu procedur, w każdym przypadku przestrzegając standardowych zasad i przepisów dotyczących zamówień publicznych;

40.

wzywa Komisję do rozważenia możliwości dalszego korzystania, nawet po 2010 r., z przyspieszonych wersji procedur odnośnie do funduszy strukturalnych i przedłużenia tymczasowego podwyższenia progów, dla osiągnięcia konkretnego celu, jakim jest przyspieszenie inwestycji;

41.

zwraca uwagę, że rynek wewnętrzny i rynki międzynarodowe są coraz ściślej między sobą powiązane; w związku z tym uważa, że prawodawcy na rynku wewnętrznym UE oraz negocjatorzy UE w obszarze handlu międzynarodowego, realizując swoje działania, powinni brać pod uwagę możliwe konsekwencje dla obu stron oraz prowadzić spójną politykę zawsze nakierowaną na promowanie wartości UE, takich jak przejrzystość, pryncypialne stanowisko w sprawie korupcji i rozwój praw socjalnych i praw człowieka w polityce zamówień publicznych; w celu wspierania synergii zachęca Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Komisję Handlu Międzynarodowego do odbywania wspólnych spotkań informacyjnych;

42.

podkreśla, że należyte ramy rządowe w zakresie zamówień publicznych są warunkiem wstępnym uczciwego, wolnego i konkurencyjnego rynku oraz pomagają zwalczać korupcję;

43.

w kontekście zobowiązań Unii Europejskiej w dziedzinie międzynarodowych zamówień publicznych podkreśla następnie rolę wzmocnionych mechanizmów antykorupcyjnych w dziedzinie zamówień publicznych i zwraca uwagę na konieczność skoncentrowania wysiłków na zagwarantowaniu przejrzystości i uczciwości w korzystaniu z funduszy publicznych;

44.

wzywa 22 państwa o statusie obserwatorów w komitecie GPA do przyspieszenia procedury przystępowania do GPA;

45.

wzywa Komisję do oceny możliwości włączenia do umów w sprawie zamówień publicznych zawieranych z partnerami międzynarodowymi przepisów nakładających obowiązek przestrzegania podstawowych praw człowieka zapisanych w międzynarodowych porozumieniach i konwencjach;

46.

jest głęboko przekonany o słuszności zasady wzajemności i proporcjonalności w zakresie zamówień publicznych, choć jednocześnie zdecydowanie sprzeciwia się działaniom protekcjonistycznym w dziedzinie zamówień publicznych na szczeblu globalnym; wzywa Komisję do rozważenia wprowadzenia proporcjonalnych ograniczeń dostępu do określonych obszarów rynku zamówień unijnych tym partnerom handlowym, którzy korzystają z otwartości rynku UE, a nie mają zamiaru otworzyć własnych rynków na przedsiębiorstwa z UE, w celu zmotywowania ich do zaoferowania europejskim przedsiębiorstwom opartego na wzajemności i proporcjonalnego dostępu do rynków;

47.

przypomina o zapisach artykułów 58 i 59 Dyrektywy 2004/17/WE; zwraca się do państw członkowskich o pełniejsze wykorzystanie możliwości informowania Komisji Europejskiej o problemach z dostępem ich przedsiębiorstw do rynków państw trzecich, zwraca się do Komisji o podejmowanie skutecznych działań, aby zapewnić realny dostęp przedsiębiorstw unijnych do rynków państw trzecich;

48.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

31.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 161/47

A.

mając na uwadze, że OECD zaproponowała następujące określenie pojęcia spójności polityki na rzecz rozwoju (PCD): „działanie w celu zapewnienia, że cele i efekty rządowej polityki rozwoju nie są podważane innymi politykami stosowanymi przez ten rząd, które mają wpływ na państwa rozwijające się, a także, że te inne polityki, jeśli to tylko możliwe, wspierają cele rozwoju” (13) mając na uwadze, że Unia Europejska opracowała koncepcję spójności polityki na rzecz rozwoju, której celem jest uzyskanie efektu synergii między obszarami polityki UE oraz że brak działań politycznych w tym kierunku może mieć negatywny wpływ na oczekiwany wynik współpracy na rzecz rozwoju,

B.

przypominając, że Unia Europejska zobowiązała się do podjęcia działań sprzyjających spójności polityki na rzecz rozwoju, zgodnie z konkluzjami przyjętymi przez Radę Europejską w 2005 r. (14),

C.

mając na uwadze, że istnieje różnica między spójnością polityk (unikaniem sprzeczności między różnymi obszarami polityki zewnętrznej) a spójnością na rzecz rozwoju (zobowiązaniem, że we wszystkich politykach UE, które mają wpływ na kraje rozwijające się, zostaną uwzględnione cele dotyczące rozwoju),

D.

mając na uwadzę, że art. 208 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej ustanawia zmniejszenie, a w dłuższej perspektywie likwidację ubóstwa głównym celem polityki UE na rzecz rozwoju, oraz mając na uwadze, że spójność polityki na rzecz rozwoju działa na korzyść celów unijnej współpracy na rzecz rozwoju za pomocą wszystkich swoich strategii politycznych,

E.

mając na uwadze, że w unijnej polityce handlowej, rolnej, w zakresie rybołówstwa, klimatycznej, w zakresie praw własności intelektualnej, migracyjnej, finansowej, oraz w zakresie broni i surowców zaobserwować można wyraźny brak spójności, a spójność polityki na rzecz rozwoju może prowadzić do zmniejszenia ubóstwa poprzez znalezienie podstawowych synergii wśród polityk UE,

F.

mając na uwadze, że tym co stanowi przeszkodę w spójności polityki na rzecz rozwoju jest brak wsparcia politycznego, niejasne pełnomocnictwa polityczne, niewystarczające zasoby, brak skutecznych instrumentów i wskaźników kontroli, a także brak priorytetowego traktowania spójności polityki na rzecz rozwoju w przypadku konfliktu interesów,

G.

mając na uwadze, że wsparcie finansowe udzielone przez Unię w ramach umów o partnerstwie w dziedzinie połowów nie przyczyniło się do umocnienia polityki rybołówstwa państw partnerskich, w dużej mierze z powodu braku nadzoru nad realizacją przedmiotowych umów, wolnego tempa dostarczania pomocy, a nawet czasami niewykorzystania tej pomocy,

H.

mając na uwadze, że pierwszy milenijny cel rozwoju ma na celu zmniejszenie do 2015 r. liczby osób głodujących o połowę, ale że każdego dnia głoduje prawie miliard osób, podczas gdy na świecie produkuje się wystarczająco dużo żywności, aby zaspokoić potrzeby wszystkich ludzi,

I.

mając na uwadze, że unijne dotacje wywozowe dotyczące europejskich produktów rolnych mają katastrofalny wpływ na bezpieczeństwo żywnościowe i rozwój trwałego rolnictwa w krajach rozwijających się,

J.

mając na uwadze, że UE jest zaangażowana w realizację wyznaczonego przez ONZ celu przeznaczenia 0,7 % dochodu narodowego brutto (DNB) na oficjalną pomoc rozwojową (ODA) do 2015 r., a tymczasowym celem dla całej UE jest 0,56 % do 2010 r.,

K.

mając na uwadze wydaną w listopadzie 2008 r. przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej decyzję, zgodnie z którą Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) musi w swoich działaniach prowadzonych w krajach rozwijających się nadawać pierwszorzędne znaczenie rozwojowi, na drugim miejscu stawiając cele gospodarcze lub polityczne,

L.

mając na uwadze kryzys, który udowodnił, że oficjalna pomoc rozwojowa jest jedynym środkiem mogącym zapewnić najbiedniejszym państwom pomoc rozwojową w bardziej przewidywalny i wiarygodny sposób niż inne przepływy finansowe,

M.

mając na uwadze szereg badań, które wykazały, że około 900 miliardów euro przepływów finansowych rocznie jest wyprowadzanych w nielegalny sposób z krajów rozwijających się, co znacząco ogranicza dochody fiskalne tych krajów, a w konsekwencji ich możliwości samodzielnego rozwoju,

1.

z zadowoleniem przyjmuje wzmożoną uwagę i zaangażowanie na rzecz spójności polityki na rzecz rozwoju ze strony Komisji, Rady i państw członkowskich, co widoczne było w dwuletnich sprawozdaniach;

2.

potwierdza swe własne zaangażowanie na rzecz zwiększenia spójności polityki na rzecz rozwoju w UE i w działalności parlamentarnej;

3.

podkreśla, że Unia Europejska jest zdecydowanie największym podmiotem udzielającym pomocy na świecie (pomoc udzielana przez UE wzrosła w 2008 r. do 49 mld euro, co stanowi 0,40 % DNB) oraz że oczekuje się, iż w 2010 r. kwoty pomocy zwiększą się do 69 mld euro, tak aby spełnić wspólną obietnicę przeznaczania 0,56 % DNB UE, jaką złożono na szczycie G8 w Gleneagles w 2005 r.; zauważa, że w ten sposób na cele rozwoju przekazano by dodatkowe 20 mld euro;

4.

przypomina o przyjęciu w październiku 2007 r. strategii UE w sprawie pomocy na rzecz wymiany handlowej, w ramach której podjęto zobowiązanie do zwiększenia zbiorowej pomocy UE dotyczącej handlu do 2 mld euro rocznie do roku 2010 (1 mld euro od Wspólnoty, 1 mld euro od państw członkowskich);

5.

wzywa kraje rozwijające się, zwłaszcza kraje korzystające z pomocy UE, żeby zagwarantowały dobre rządy we wszystkich sprawach publicznych, a zwłaszcza w zarządzaniu otrzymywaną pomocą, oraz wzywa Komisję, żeby podjęła kroki niezbędne do zapewnienia przejrzystej i skutecznej realizacji pomocy;

6.

z zadowoleniem przyjmuje program prac na lata 2010 - 2013 dotyczący spójności polityki na rzecz rozwoju oraz przyznaje mu funkcję systemu wczesnego ostrzegania dla przyszłych inicjatyw politycznych; przyjmuje również z zadowoleniem wzajemne powiązania pomiędzy różnymi obszarami polityki;

7.

Przypomina o odpowiedzialności Unii Europejskiej w zakresie uwzględniania interesów krajów rozwijających się i ich obywateli;

8.

uważa, że wszystkie obszary polityki UE o wymiarze zewnętrznym muszą być projektowane tak, aby wspierać zwalczanie ubóstwa, osiąganie milenijnych celów rozwoju, promowanie praw człowieka, w tym równouprawnienie, prawa socjalne, ekonomiczne i z zakresu ochrony środowiska, a nie pozostawać z nimi w sprzeczności;

9.

podkreśla, że istnieje potrzeba uwzględniania odpowiednich aspektów spójności polityki na rzecz rozwoju w dwustronnych i regionalnych umowach handlowych oraz wielostronnych umowach handlowych, które są trwale zakorzenione w systemie zasad WTO, oraz w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie, żeby aktywnie współpracowały ze wszystkimi innymi odpowiednimi partnerami w ramach WTO, którzy mogą przyczynić się do osiągnięcia w najbliższej przyszłości rezultatów rundy dauhańskiej, które będą zrównoważone, ambitne i nakierowane na rozwój;

10.

podkreśla fakt, że tzw. kwestie singapurskie, takie jak liberalizacja usług, inwestycje, zamówienia rządowe, wprowadzenie zasad konkurencji i bardziej zdecydowane egzekwowanie praw własności intelektualnej, nie służą celowi, jakim jest realizacja ośmiu milenijnych celów rozwoju;

11.

usilnie zwraca się do Unii Europejskiej, państw członkowskich i EBI o objęcie przywództwa w tej dziedzinie oraz o zmniejszenie atrakcyjności inwestycji realizowanych za pośrednictwem rajów podatkowych poprzez przyjęcie zasad dotyczących zamówień publicznych i przyznawania środków publicznych, zakazujących wszystkim przedsiębiorstwom, bankom i innym instytucjom zarejestrowanym w raju podatkowym korzystania ze środków publicznych; w związku z powyższym wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystania przeglądu śródokresowego zagranicznej działalności kredytowej EBI do rzeczywistej poprawy zdolności tej instytucji do oceniania pożyczkobiorców oraz do zapewnienia, że inwestycje w krajach rozwijających przyczynią się do skutecznej likwidacji ubóstwa; za pomocą rocznych sprawozdań na temat poczynionych przez nie postępów;

12.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do dokonania ogólnej oceny umów w sprawie połowów zawartych z krajami trzecimi, celem zapewnienia całkowitej spójności polityki zewnętrznej Unii w dziedzinie rybołówstwa z polityką rozwoju, przy jednoczesnym zwiększeniu zdolności krajów partnerskich UE do zapewniania zrównoważonego rybołówstwa na ich wodach i dzięki temu poprawy bezpieczeństwa żywnościowego i zwiększenia lokalnego zatrudnienia w tym sektorze;

13.

przypomina, że dostęp UE do zasobów rybnych w krajach trzecich nie powinien w żaden sposób stać się warunkiem udzielenia tym krajom pomocy na rzecz rozwoju;

14.

usilnie zwraca się do Komisji o włączenie do umów o partnerstwie w dziedzinie połowów, poza klauzulami społecznymi, klauzul dotyczących praw człowieka, tak aby umożliwić Unii Europejskiej ich egzekwowanie w przypadku naruszeń praw człowieka w krajach trzecich będących sygnatariuszami tych umów;

15.

przypomina, że 75 % ubogiej ludności świata mieszka na obszarach wiejskich, ale na rolnictwo przeznacza się tylko 4 % ODA; dlatego wzywa Komisję, państwa członkowskie i kraje rozwijające się, aby rolnictwo stało się kluczową kwestią w ramach prowadzonej przez nie działań na rzecz rozwoju;

16.

jest zaniepokojony negatywnym wpływem wywieranym na rozwój w krajach trzecich przez instytucje finansowe zajmujące się głównie organizowaniem unikania płacenia podatków; wobec powyższego zwraca się do Komisji o zacieśnienie współpracy w dziedzinie polityki podatkowej, w szczególności z państwami wymienionymi w załączniku 1 do wniosku legislacyjnego z dnia 24 kwietnia 2009 r. (A6-0244/2009), które korzystają z europejskich funduszy rozwoju;

17.

z zadowoleniem przyjmuje zalecenie zawarte w konkluzjach z posiedzenia Rady w dniu 14 maja 2008 r., w sprawie zamieszczania w umowach handlowych klauzuli dotyczącej dobrego zarządzania sprawami podatkowymi, ponieważ jest to pierwszy krok w walce z przepisami i praktykami podatkowymi, które sprzyjają unikaniu płacenia podatków i oszustwom podatkowym; zwraca się do Komisji o natychmiastowe dołączenie takiej klauzuli do negocjacji dotyczących przyszłych umów handlowych;

18.

wzywa Komisję i kraje AKP do dalszego dialogu w sprawie migracji celem wzmocnienia i uproszczenia zasad migracji wahadłowej dzięki przyznawaniu wiz wahadłowych; podkreśla, że poszanowanie praw człowieka i sprawiedliwe traktowanie obywateli krajów AKP jest poważnie zagrożone z powodu zawierania dwustronnych umów o readmisji z krajami tranzytowymi w kontekście eksternalizacji zarządzania migracją przez Europę, a takie działanie nie zapewnia poszanowania praw migrantów i może skutkować „falami” readmisji, które zagrażają ludzkiemu życiu i bezpieczeństwu;

19.

wzywa Radę do szybkiego osiągnięcia pełnego porozumienia w kwestii wniosku dotyczącego zmiany dyrektywy w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności, w szczególności w odniesieniu do państw wymienionych w załączniku 1 do wyżej wymienionego wniosku legislacyjnego, które korzystają z europejskich funduszy rozwoju;

20.

podkreśla konieczność włączenia EFR, będącego najważniejszym instrumentem UE finansującym współpracę na rzecz rozwoju, w ramy spójności polityki na rzecz rozwoju; potwierdza swoje poparcie dla pełnej budżetyzacji EFR w ramach demokratycznej kontroli parlamentarnej i przejrzystości w jej realizacji, biorąc szczególnie pod uwagę rosnące znaczenie realizacji polityki rozwoju UE tworzących konkretne ułatwienia (jak w przypadku strategii UE - Afryka);

21.

zwraca się do Komisji nie tylko o monitorowanie celów związanych ze wzrostem gospodarczym, ale także o zwrócenie szczególnej uwagi na kwestię niwelowania nierówności w podziale dochodów zarówno w obrębie poszczególnych krajów rozwijających się, jak również na szczeblu globalnym; Szczególną uwagę należy zwrócić na wzmocnienie procesów uczestnictwa w trwałym samorozwoju poprzez różne formy spółdzielczości oraz metody PRA (Participatory Reflection and Action), opierające się na zgodzie i udziale społeczności lokalnych, które zapewnią stosowanie skuteczniejszych modeli organizacyjnych przynoszących trwalsze rezultaty i podkreślą znaczenie gospodarki społecznej dla rozwoju;

22.

wzywa Komisję do podjęcia działań w zakresie pomocy na rzecz rozwoju, które w kontekście kryzysu finansowego i jego skutków mogą zapobiec wzmożeniu poczucia braku bezpieczeństwa i konfliktowości, niestabilności politycznej oraz gospodarczej na świecie, a także nasileniu się przepływów migracyjnych wynikających z konieczności („uchodźcy uciekający przed głodem”);

23.

wzywa kraje rozwijające się do świadczenia podstawowych usług publicznych oraz do zapewnienia dostępu do ziemi oraz do finansowania drobnym rolnikom, celem wspierania bezpieczeństwa żywnościowego i zwalczania ubóstwa, co pomogłoby ograniczyć koncentrację dużych gospodarstw rolnych i intensywnej eksploatacji zasobów w celach spekulacyjnych, pociągających za sobą szkody dla ekosystemów, wzywa ponadto Komisję do wspierania niniejszych polityk;

24.

wzywa Komisję do oceny wpływu przepaści cyfrowej między krajami bogatymi a biednymi i zwrócenia szczególnej uwagi na ryzyko dyskryminacji wynikające ze stosowania technologii informatycznych, które spychają na margines tych, którzy ze względów społecznych, ekonomicznych czy politycznych nie mają dostępu do nowych produktów będących narzędziem nowej rewolucji informatycznej;

25.

apeluje o jasne pełnomocnictwa w celu oceny spójności polityki na rzecz rozwoju, o wyznaczenie jasnych i dokładnych celów operacyjnych oraz o szczegółowe procedury służące przeprowadzeniu tej operacji;

26.

podkreśla kluczową konieczność podejścia do spójności polityki na rzecz rozwoju jako do długofalowego przedsięwzięcia, tak aby zapewnić trwałe wsparcie dla spójności polityki na rzecz rozwoju; podkreśla znaczenie dokonanej w odpowiednim momencie oceny strategii politycznych, co pozwoli uniknąć negatywnego wpływu na kraje rozwijające się; w tym celu wzywa do weryfikacji wpływu działalności europejskich i pozaeuropejskich podmiotów prywatnych, a w szczególności przedsiębiorstw wielonarodowych;

27.

wzywa do przeprowadzenia analizy porównawczej podejścia, metod oraz rezultatów polityki współpracy oraz polityki wspierania rozwoju skierowanych do krajów pozaeuropejskich oraz odpowiednich szczebli współpracy międzynarodowej, ze szczególnym uwzględnieniem działań Chin w Afryce;

28.

podkreśla, że decyzja Rady o wyborze pięciu obszernych dziedzin w celu wprowadzenia spójności polityki na rzecz rozwoju w 2009 r. nie może zastąpić monitorowania 12 tradycyjnych obszarów polityki: handlu, środowiska, zmian klimatu, bezpieczeństwa, rolnictwa, dwustronnych umów w sprawie połowów, polityki społecznej (zatrudnienia), migracji, badań/innowacji, technologii informatycznych, transportu i energii; wzywa ponadto Komisję do wskazywania braku spójności ilekroć polityki europejskie wpływają negatywnie na rozwój i do znajdywania rozwiązań; wzywa Komisję do stworzenia mechanizmów pozwalających na włączenie nowych obszarów polityki, które nie pasują do istniejących 12, jak na przykład działania dotyczące surowców;

29.

przypomina swoje nadrzędne zobowiązania międzynarodowe dotyczące osiągnięcia celu 0,7 % ODA/DNB w 2015 r., które muszą być przeznaczone wyłącznie na likwidację ubóstwa; wyraża zaniepokojenie, że koncepcja rozszerzenia oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA-plus) może osłabić udział oficjalnej pomocy rozwojowej w zwalczaniu ubóstwa; jest zaniepokojony, że środki finansowe w ramach koncepcji ODA-plus nie posiadają zobowiązania prawnego w zakresie zwalczania ubóstwa i wkładu w osiągnięcie milenijnych celów rozwoju;

30.

z zaniepokojeniem zauważa, że nie poświęca się uwagi odpływowi kapitału z krajów rozwijających się do UE spowodowanemu niespójną polityką w ramach koncepcji rozszerzenia oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA-plus), ani nie uwzględnia się szkód wyrządzanych krajom rozwijającym się wskutek nieuczciwej konkurencji podatkowej i nielegalnego przepływu kapitału;

31.

jest zaniepokojony tym, że koncepcja rozszerzenia oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA-plus) skupia się jedynie na przepływach finansowych z UE na Południe i nie obejmuje przepływów z krajów Południa do UE, co daje mylący obraz kierunku przepływów finansowych;

32.

zwraca się do Komisji o dalsze sprecyzowanie podejścia obejmującego całą Unię i jego wpływu na politykę UE na rzecz rozwoju; wyraża zaniepokojenie, że takie podejście może zostać włączone do kolejnej perspektywy finansowej;

33.

wzywa europejskich członków Komitetu Pomocy Rozwojowej OECD do odrzucenia wszelkich prób poszerzenia definicji oficjalnej pomocy rozwojowej, w tym strategii „Cała Unia” i „ODA plus” zaproponowanych niedawno przez Komisję Europejską, jak również pozycji niezwiązanych z pomocą, np. przepływów finansowych, wydatków na cele wojskowe, anulowania długów, przede wszystkim długów związanych z eksportem, środków wydanych w Europie w ramach działań na rzecz studentów i uchodźców;

34.

uznaje, że wypełnienie zobowiązań dotyczących oficjalnej pomocy rozwojowej jest koniecznością, ale nie jest wystarczające do zaspokojenia pilnych potrzeb rozwojowych oraz ponownie wzywa Komisję do pilnego określenia dodatkowych, innowacyjnych źródeł finansowania rozwoju, oraz do przedstawienia propozycji wprowadzenia podatku od międzynarodowych transakcji finansowych, który byłby dodatkowym źródłem pomocnym w przezwyciężeniu najpoważniejszych skutków kryzysu i utrzymaniu kierunku działań pozwalających na osiągnięcie milenijnych celów rozwoju;

35.

stanowczo przypomina Komisji i państwom członkowskim, że oficjalna pomoc rozwojowa musi pozostać trzonem europejskiej polityki współpracy na rzecz rozwoju mającej na celu likwidowanie ubóstwa; dlatego też podkreśla, że jeśli innowacyjne źródła finansowania rozwoju mają być powszechnie promowane, muszą mieć charakter dodatkowy, muszą być wykorzystywane w działaniach na rzecz ubogich i nie mogą w żadnym przypadku zastępować oficjalnej pomocy rozwojowej;

36.

obawia się, że w większości krajów rozwijających się większość milenijnych celów rozwoju (MCR) nie zostanie osiągnięta do 2015 r.; dlatego wzywa państwa członkowskie do realizowania ich wspólnego celu i zmierzania w kierunku stworzenia wiążących przepisów oraz opracowania rocznych harmonogramów, które pozwolą im dotrzymać złożonych obietnic; w związku z powyższym, przyjmuje z zadowoleniem „Projekt ustawy o rozwoju międzynarodowym” przedstawiony przez rząd Wielkiej Brytanii w styczniu 2010 r.;

37.

przypomina, że zgodnie z ramami instytucjonalnymi UE, proponuje mianowanie stałego sprawozdawcy odpowiedzialnego za spójność polityki na rzecz rozwoju, z upoważnieniem do prowadzenia działań następczych i informowania komisji DEVE o niespójnościach w polityce UE;

38.

wzywa Komisję do stosowania systematycznych, jasnych wartości odniesienia i regularnie aktualizowanych wskaźników w celu oceny spójności polityki na rzecz rozwoju, na przykład wskaźników zrównoważonego rozwoju, jak również zwiększania przejrzystości wobec Parlamentu Europejskiego, państw otrzymujących pomoc i społeczeństwa obywatelskiego;

39.

wzywa kraje rozwijające się do określenia indywidualnych wskaźników spójności polityki na rzecz rozwoju, zgodnych z ogólnymi wskaźnikami UE, celem oceny realnych potrzeb i osiągnięć w zakresie rozwoju;

40.

jest zdania, że jeżeli działania i środki podejmowane w ramach polityki UE na rzecz rozwoju nie respektują zasad i celów określonych w art. 208 Traktatu z Lizbony i działań zewnętrznych Unii, o których mowa w art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej, to naruszają one zobowiązanie i mogą być przedmiotem skargi wniesionej do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej na podstawie art. 263 i 265 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

41.

podkreśla znaczenie spójności między polityką handlową i polityką rozwoju dla lepszego rozwoju i konkretnej realizacji i w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie UE na temat spójności polityki na rzecz rozwoju za rok 2009 (COM(2009)0461);

42.

ponownie podkreśla potrzebę zachowania spójności między polityką handlową i innymi jej rodzajami (środowiskową i społeczną), w szczególności w odniesieniu do umów handlowych zawierających zachęty do produkcji biopaliw w krajach rozwijających się;

43.

ponownie podkreśla znaczenie spójności między polityką handlową i polityką rozwoju oraz podkreśla, że realizacja rozdziałów poświęconych zrównoważonemu rozwojowi w umowach handlowych powinna być dla Komisji Europejskiej okazją do wspierania dobrych rządów i realizowania podstawowych wartości europejskich;

44.

jest zdania, że niedawna decyzja UE o przywróceniu subsydiów wywozowych dla mleka w proszku i innych produktów mlecznych, które głównie dotują agrobiznes w Europie kosztem ubogich rolników z krajów rozwijających się, stanowi rażące naruszenie podstawowych zasad spójności polityki na rzecz rozwoju, oraz wzywa Radę i Komisję, żeby natychmiast odwołały tę decyzję;

45.

wzywa do zaprzestania wypłacania subsydiów wywozowych; w związku z tym wskazuje na złożone w 2001 r. w Ad-Dausze przez wszystkich członków WTO zobowiązania do zakończenia rundy negocjacji dotyczących rozwoju, mające na celu przywrócenie równowagi w systemach handlowych, umieszczenie handlu w służbie rozwoju, oraz pomoc w likwidacji ubóstwa i osiągnięciu milenijnych celów rozwoju;

46.

celem zapewnienia, że DG ds. Handlu ma spójny mandat na potrzeby negocjacji handlowych, wzywa Komisję do należytego uwzględniania warunków wstępnych, jakie Parlament zgłasza w odniesieniu do udzielenia zgody na zawarcie umów handlowych;

47.

wzywa Komisję do podjęcia wszelkich możliwych środków, aby w czasie gdy obowiązywanie protokołu w sprawie cukru dobiega końca, a reforma systemu cukrowego UE zastępuje go, zapewnić zainteresowanym partnerom ochronę przed chwilowymi wstrząsami na rynkach;

48.

proponuje dalszy rozwój istniejących instrumentów UE w celu obniżenia taryf celnych, takich jak systemy GSP-/GSP+ i rozdziały umów o wolnym handlu i umów o partnerstwie gospodarczym, oraz dalszą integrację uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym standardów w zakresie praw pracowniczych i ochrony środowiska z tymi instrumentami;

49.

wzywa ponownie Komisję do pełnego wykorzystania mechanizmów GSP i GSP+ do tworzenia kompetencji instytucjonalnych w krajach rozwijających się w celu zwiększenia ich wewnętrznej spójności w opracowywaniu strategii na rzecz rozwoju;

50.

podkreśla, że systematyczne zasięganie opinii organizacji pracowników i związków zawodowych w sprawie stosowania socjalnych i środowiskowych standardów w krajach spoza UE, w szczególności przed zawarciem umów o partnerstwie gospodarczym (EPA) czy przyznaniem systemu ogólnych preferencji taryfowych GSP+, może zapewnić lepszą spójność w polityce handlowej, przynosząc korzyści w dziedzinie zrównoważonego rozwoju w krajach rozwijających się;

51.

dostrzega, że według sprawozdania Komisji z monitorowania pomocy na rzecz wymiany handlowej z 2009 r. (COM(2009)0160 wersja ostateczna, s. 30) zobowiązania UE w tej dziedzinie dla państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) spadły z 2 975 mln euro w 2005 r. do 2 097 mln euro w 2007 r., że udział przypadający na państwa AKP w całkowitej pomocy UE na rzecz wymiany handlowej spadł z 50 % do 36 % w tym samym okresie oraz że nie jest to zgodne z uprzednio poczynionymi obietnicami priorytetowego traktowania walki z ubóstwem i rozwoju;

52.

w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje wszelkie inicjatywy podejmowane w dziedzinie handlu z krajami rozwijającymi się na szczeblu UE i WTO, w szczególności inicjatywę „Wszystko oprócz broni”, system ogólnych preferencji taryfowych GSP i GSP+, okresy asymetrii i okresy przejściowe przewidywane we wszystkich obowiązujących EPA oraz program roboczy „Pomoc na rzecz wymiany handlowej” na lata 2010–2011, a także wzywa do dokonania przeglądu tego ostatniego, żeby nadać mu charakter bardziej wspierający trwały rozwój;

53.

uznaje istotne znaczenie, jakie może odgrywać unijny system GSP+ w zachęcaniu do dobrych rządów i trwałego rozwoju w krajach rozwijających się, oraz zachęca Komisję do dopilnowania skuteczności tego instrumentu oraz należytego stosowania na miejscu konwencji MOP i ONZ;

54.

powtarza, że UE powinna wspierać te kraje rozwijające się, które korzystają z „instrumentów elastyczności” przewidzianych w porozumieniu TRIPS, aby stworzyć dostęp do leków po przystępnych cenach w ramach krajowych programów ochrony zdrowia publicznego;

55.

z zadowoleniem przyjmuje klauzulę ochronną dotyczącą bezpieczeństwa żywnościowego, jaką zamieszcza się w umowach o partnerstwie gospodarczym, oraz zachęca Komisję, żeby zapewniła jej skuteczne stosowanie;

56.

ubolewa nad postanowieniami TRIPS+, które zostały włączone do umowy o partnerstwie gospodarczym CARIFORUM-WE oraz do umów negocjowanych z krajami Wspólnoty Andyjskiej i Ameryki Środkowej, ponieważ postanowienia te stwarzają bariery utrudniające dostęp do podstawowych leków;

57.

wzywa Komisję do porzucenia jej aktualnego stanowiska w sprawie TRIPS-plus w negocjacjach umów o partnerstwie gospodarczym dotyczących lekarstw i produktów farmaceutycznych, aby umożliwić krajom rozwijającym się oferowanie lekarstw po przystępnej cenie w ramach krajowych programów opieki zdrowotnej;

58.

wskazuje, że wszelkie środki w ramach negocjacji ACTA, służące wzmocnieniu uprawnień do dokonywania inspekcji i konfiskaty towarów na granicach nie powinny szkodzić ogólnemu dostępowi do legalnych i bezpiecznych leków w przystępnych cenach;

59.

jest zaniepokojony niedawnymi przypadkami konfiskaty przewożonych leków generycznych przez służby celne państw członkowskich UE w europejskich portach i na europejskich lotniskach oraz podkreśla, że takie zachowanie podważa postanowienia deklaracji WTO w sprawie dostępu do leków; zwraca się do właściwych państw członkowskich UE o natychmiastowe zaprzestanie tych praktyk wzywa Komisję do zapewnienia Parlamentu Europejskiego, że obecnie prowadzone negocjacje ACTA nie uniemożliwiają krajom rozwijającym się dostępu do leków;

60.

uważa, że wyzwaniom stawianym przez zmiany klimatu należy sprostać poprzez reformy strukturalne i wzywa do systematycznej oceny ryzyka wszystkich aspektów planowania polityki i podejmowania decyzji związanych ze zmianą klimatu, włączając w to handel, rolnictwo oraz bezpieczeństwo żywnościowe; wzywa do wykorzystania wyników tej oceny do opracowania jasnych i spójnych dokumentów strategicznych dla krajów i regionów, a także we wszystkich programach i projektach na rzecz rozwoju;

61.

z zadowoleniem przyjmuje niedawne komentarze Komisji, że ponownie dokona przeglądu rozporządzenia (WE) 1383/2003, które wywołało niezamierzone skutki dla tranzytu przez terytorium UE leków generycznych, których miejscem przeznaczenia były kraje rozwijające się;

62.

sądzi, że inicjatywy w rodzaju zbioru patentów UNITAID dla leków na HIV/AIDS mogą przyczynić się do osiągnięcia spójności w polityce UE w dziedzinie zdrowia i własności intelektualnej;

63.

z zadowoleniem przyjmuje poparcie, jakiego Komisja udziela dla wniosków mających pomóc ludności autochtonicznej wykorzystywać jej tradycyjną wiedzę i zasoby genetyczne;

64.

z zadowoleniem przyjmuje komentarze Komisji, że UE mogłaby wspólnie z krajami reprezentującymi ten sam pogląd obniżyć taryfy nakładane na towary przyjazne dla środowiska naturalnego, w razie gdyby w ramach WTO nie wypracowano porozumienia;

65.

popiera Komisję w ułatwianiu transferu technologii do krajów rozwijających się, w szczególności technologii niskoemisyjnych i odpornych na zmiany klimatu, które są zasadnicze dla dostosowania się do zmian klimatycznych;

66.

uznaje gospodarcze znaczenie, jakie dla krajów rozwijających się mają przekazy pieniężne od emigrantów, jednak podkreśla, że w procesie stosowania dwustronnych umów handlowych należy rozwiązać kwestię „drenażu mózgów”, w szczególności w sektorze opieki zdrowotnej;

67.

podkreśla pracę, jaką wykonało wiele organizacji społeczeństwa obywatelskiego w sprawie uchylania się od płacenia podatków przez pochodzące z UE koncerny międzynarodowe w krajach rozwijających się i zwraca się do Komisji, żeby w przyszłych negocjacjach uwzględniała zalecenia tych organizacji;

68.

z zadowoleniem przyjmuje mechanizmy służące zwiększeniu spójności polityki na rzecz rozwoju w ramach Komisji, takie jak system konsultacji między różnymi służbami, procedura oceny skutków, ocena oddziaływania na zrównoważony rozwój i międzysłużbowa grupa ds. wspierania jakości, a w stosownych przypadkach strategiczna ocena oddziaływania na środowisko; zwraca się jednak z pytaniem, jakich kryteriów użyła Dyrekcja Generalna ds. Rozwoju, podejmując decyzję o unieważnieniu niespójnych inicjatyw politycznych, i zwraca się z prośbą o większą przejrzystość, jeśli chodzi o wyniki konsultacji między służbami; wzywa do udostępnienia Parlamentowi Europejskiemu informacji zebranych w ocenach wpływu w bardziej zrozumiałej formie oraz do większego zaangażowania w te mechanizmy Parlamentu Europejskiego, parlamentów państw członkowskich i parlamentów krajów rozwijających się;

69.

domaga się, by strategia pomocy UE na rzecz handlu przynosiła korzyści wszystkim krajom rozwijającym się, a nie tylko tym, które zgadzają się na większą liberalizację swoich rynków; podczas negocjacji handlowych, w szczególności w kontekście umów o partnerstwie gospodarczym, wzywa Komisję, by nie narzucała wbrew woli krajów rozwijających się kwestii negocjacji nad „kwestiami singapurskimi ” i usługami finansowymi oraz aby nie zawierała tego rodzaju umów, zanim kraje te nie ustanowią wcześniej odpowiednich krajowych przepisów i systemów nadzoru;

70.

wzywa Komisję do systematycznego włączania prawnie wiążących norm społecznych i środowiskowych do umów handlowych negocjowanych przez Unię Europejską, tak aby można było promować handel sprzyjający rozwojowi;

71.

zwraca się do Komisji o wcześniejsze rozpoczynanie ocen skutków, tj. zanim proces opracowywania inicjatywy politycznej będzie już bardzo zaawansowany, o opieranie ich na istniejących lub specjalnie przeprowadzonych, popartych dowodami badaniach i o systematyczne poruszanie w nich aspektów społecznych, środowiskowych i związanych z prawami człowieka, jako że potencjalna analiza jest najbardziej użyteczna i praktyczna, biorąc pod uwagę brak danych i złożoność spójności polityki na rzecz rozwoju; zwraca się do Komisji o włączenie wyników ocen skutków do regionalnych i krajowych dokumentów strategicznych instrumentu współpracy na rzecz rozwoju (DCI) wraz z propozycjami działań następczych;

72.

wyraża zaniepokojenie tym, że z 82 ocen skutków przeprowadzonych przez Komisję w 2009 r. tylko jedna była poświęcona kwestii rozwoju; podkreśla potrzebę systematycznego podejścia do oceny spójności polityki na rzecz rozwoju; dlatego wzywa Komisję do nadania działowi zajmującemu się badaniami perspektywicznymi i spójnością polityki w dyrekcji generalnej DEV głównej roli w dbaniu o częstsze uwzględnianie spójności polityki na rzecz rozwoju;

73.

wzywa Komisję do zaangażowania Parlamentu Europejskiego w proces przygotowywania przez Komisję sprawozdania w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju, np. przy przygotowywaniu kwestionariusza, lepszym planowaniu i uwzględniając sprawozdania z inicjatywy własnej Parlamentu;

74.

zwraca się do Komisji o włączenie delegatur UE w prace nad spójnością polityki na rzecz rozwoju poprzez wyznaczenie punktów kontaktowych ds. spójności polityki na rzecz rozwoju w każdej delegaturze w celu kontrolowania wpływu polityki UE na dany kraj partnerski; zwraca się o włączenie spójności polityki na rzecz rozwoju do szkoleń personelu; wzywa Komisję do corocznego publikowania wyników konsultacji terenowych przeprowadzanych przez delegacje UE; w związku z tym wzywa Komisję do zagwarantowania, by delegacje UE miały wystarczające możliwości konsultacji w szerokim zakresie z lokalnymi rządami i parlamentami w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju oraz do zagwarantowania czynnego w niej udziału podmiotom niepaństwowym i społeczeństwu obywatelskiemu;

75.

proponuje wprowadzenie szkoleń dla pracowników Komisji Europejskiej i członków delegacji Rady Europejskiej pracujących w dziedzinie spójności polityki na rzecz rozwoju, celem zwiększenia ich świadomości celów tej polityki;

76.

wzywa Komisję do powierzenia komisarzowi ds. rozwoju wyłącznej odpowiedzialności za przydziały krajowe, krajowe, regionalne i tematyczne dokumenty strategiczne, krajowe i wieloletnie programy indykatywne, roczne programy działań oraz realizację polityki pomocowej we wszystkich krajach rozwijających się w ścisłej współpracy z wysokim przedstawicielem i komisarzem ds. pomocy humanitarnej w celu uniknięcia niespójnego podejścia w Kolegium i Radzie;

77.

wzywa państwa członkowskie i ich parlamenty krajowe do promowania spójności polityki na rzecz rozwoju poprzez szczegółowy program roboczy z wiążącymi harmonogramami, w celu poprawy europejskiego programu prac w dziedzinie spójności polityki na rzecz rozwoju oraz do udzielania wsparcia i jednoczesnego zapewnienia, że przedmiotowy plan nie będzie pozostawał w sprzeczności ze strategiami na rzecz rozwoju krajów partnerskich;

78.

sugeruje włączenie spójności polityki na rzecz rozwoju do przeglądu śródokresowego Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju, zwłaszcza w odpowiednich programach tematycznych;

79.

proponuje włączenie szczegółowych zobowiązań na rzecz spójności polityki na rzecz rozwoju do programu prac każdej prezydencji;

80.

sugeruje, aby Rada poprawiła działanie istniejących struktur w celu zwiększenia spójności polityki na rzecz rozwoju, na przykład organizując więcej wspólnych spotkań grup roboczych i podając do wiadomości publicznej program prac;

81.

proponuje przygotowanie dwuletniego sprawozdania Parlamentu Europejskiego w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju; proponuje wszystkim komisjom przygotowanie sprawozdań zajmujących się problematyką polityki na rzecz rozwoju w obszarze kompetencji danej komisji;

82.

podkreśla znaczenie współpracy między komisjami w Parlamencie Europejskim; w związku z tym proponuje, aby w przypadku omawiania problematycznej kwestii dotyczącej spójności polityki na rzecz rozwoju przez jedną komisję, angażować również w znacznym stopniu inne właściwe komisje, a kiedy komisja organizuje przesłuchanie eksperta w problematycznej kwestii dotyczącej spójności polityki na rzecz rozwoju, włączać pozostałe właściwe komisje do organizacji przesłuchania;

83.

domaga się instytucjonalnego wyjaśnienia dotyczącego komunikatu Komisji w sprawie spójności (COM(2009)0458) dotyczącego wzmocnionego partnerstwa i dialogu z krajami rozwijającymi się w dziedzinie spójności polityki na rzecz rozwoju; zwraca się z pytaniem, czy wzmocnione partnerstwo zawiera w sobie również mechanizm doradztwa dla krajów rozwijających się w sprawie tego, co one same mogą zrobić w celu promowania spójności polityki na rzecz rozwoju, oraz plan tworzenia możliwości oceny spójności polityki na rzecz rozwoju na szczeblu krajowym;

84.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

31.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 161/58

A.

mając na uwadze, że Unia Europejska stworzyła w ostatnich latach system przepisów socjalnych w transporcie drogowym poprzez przyjęcie rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 i rozporządzenia (WE) nr 561/2006, jak również dyrektywy 2006/22/WE w celu poprawy bezpieczeństwa na drogach i zagwarantowania uczciwej konkurencji,

B.

mając świadomość, że systemy kar w państwach członkowskich Unii Europejskiej mają podłoże historyczne i w związku z tym znacznie się różnią, a w skrajnych przypadkach grzywny w jednym kraju mogą być nawet dziesięciokrotnie wyższe niż w drugim,

C.

mając na uwadze, że sytuacja prawna w przypadku przewozów międzynarodowych stała się nieprzejrzysta dla przedsiębiorców, a w szczególności dla kierowców, i że państwa członkowskie stoją w obliczu poważnych wyzwań związanych z wdrażaniem przepisów, gdyż obecna sytuacja jest nie do pogodzenia z rynkiem wewnętrznym,

D.

zaniepokojony doniesieniami o brakach dotyczących tachografów cyfrowych, co powoduje ich duże narażenie na ingerencję,

1.

przyjmuje z zadowoleniem sprawozdanie Komisji zawierające analizę sankcji za poważne naruszenia przepisów socjalnych w transporcie drogowym przewidzianych w ustawodawstwie państw członkowskich; ubolewa jednak, że ze względu na brakujące dane z poszczególnych państw członkowskich sprawozdanie nie stanowi kompletnej analizy obecnej sytuacji w Europie; zwraca się do Komisji, aby wezwała państwa członkowskie do dostarczenia brakujących danych;

2.

stwierdza, że sprawozdanie Komisji odnosi się do podziału naruszeń przepisów na kategorie zgodnie z nowym załącznikiem III do dyrektywy Komisji 2006/22/WE i nie uwzględnia terminu wdrożenia zgodnie z art. 2 ust. 1 dyrektywy Komisji 2009/5/WE;

3.

w związku z tym wzywa Komisję do przedstawienia zaktualizowanego i kompletnego sprawozdania w sprawie wdrożenia nowego załącznika III do dyrektywy 2006/22/WE przed końcem 2010 r.;

4.

zaznacza, że w poprzednich okresach sprawozdawczych wystąpiły znaczne opóźnienia; i tak na przykład obecne sprawozdanie z dnia 3 sierpnia 2009 r. (24. sprawozdanie Komisji zawierające analizę sankcji za poważne naruszenia przepisów socjalnych w transporcie drogowym) obejmuje wyłącznie dane za 2005 r. i 2006 r., dlatego praktycznie nie można wyciągnąć wniosków na temat obecnego stanu harmonizacji przepisów socjalnych dotyczących użytkowników transportu drogowego;

5.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby dołożyły wszelkich starań w celu zagwarantowania, że cele określone w art. 17 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 będą spełniane szybciej, aby podczas planowania przyszłych środków harmonizujących dostępne były nowsze statystki;

6.

wskazuje na fakt, że także w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 umieszczono listę poważnych naruszeń w rozumieniu przedmiotowego rozporządzenia; uważa więc, że istnieje nadzwyczajna konieczność uzgodnienia podziału poważnych naruszeń przepisów socjalnych na kategorie;

7.

stwierdza, że różnice w karach za poważne naruszenia przepisów socjalnych w ustawodawstwie państw członkowskich występują nie tylko w stosunku do wysokości nakładanych grzywien, ale także w zakresie rodzaju kar i ich podziału na kategorie;

8.

wskazuje na fakt, że różnice te wynikają z warunków ekonomicznych i geograficznych, a także różniących się od siebie systemów prawnych państw członkowskich w odniesieniu do wykrywania naruszeń przepisów i różnic w stopniu ingerencji polityki w sprawy bezpieczeństwa drogowego;

9.

stwierdza, że przepisy socjalne w transporcie drogowym, a w szczególności rozporządzenie (EWG) nr 3821/85 i rozporządzenie (WE) nr 561/2006, jak również dyrektywa 2006/22/WE, pozostawiają państwom członkowskim bardzo dużą swobodę interpretacji; ubolewa nad faktem, że liczne nieprecyzyjne sformułowania w przepisach europejskich prowadzą nieuchronnie do ich niejednolitego wdrażania w państwach członkowskich; uważa, że aby osiągnąć dalszą harmonizację, konieczna jest najpierw jednolita i wiążąca interpretacji przedmiotowych rozporządzeń i dyrektywy;

10.

wyraża ubolewanie, że niektóre państwa członkowskie nie przewidują zróżnicowania kar w odniesieniu do stopnia naruszenia przepisów; wzywa państwa członkowskie do ustanowienia przepisów krajowych, które będą działały skutecznie, proporcjonalnie i odstraszająco i uwzględniały stopień naruszenia przepisów;

11.

podkreśla, że skuteczny, zrównoważony i działający odstraszająco system kar może opierać się tylko na jasnych, przejrzystych i porównywalnych karach we wszystkich państwach członkowskich; wzywa państwa członkowskie do znalezienia praktycznych rozwiązań legislacyjnych w celu zmniejszenia często bardzo znaczących różnic w rodzaju i wysokości kar;

12.

wzywa Komisję Europejską, by po skonsultowaniu się z organami kontroli i przedstawicielami sektora transportu przedstawiła jednolitą i wiążącą interpretację rozporządzenia dotyczącego czasu prowadzenia pojazdu i okresów odpoczynku; organy kontroli powinny wziąć tę interpretację pod uwagę;

13.

jest zdania, że w celu dalszego ujednolicenia rodzajów kar i wysokości grzywien potrzebna jest kategoryzacja grzywien powiązana z kategoryzacją kar oraz że należy określić kary minimalne i maksymalne w przypadku poszczególnych naruszeń przepisów socjalnych w transporcie drogowym; podkreśla, że podczas usprawniania kar konieczność, by sprawiedliwe grzywny były proporcjonalne w poszczególnych państwach członkowskich zgodnie z obiektywnymi kryteriami (takimi jak PNB lub czynniki geograficzne), musi zostać zrównoważona skutecznym środkiem zapobiegającym poważnym naruszeniom;

14.

wskazuje na fakt, że wprowadzenie przez dyrektywę Komisji 2009/5/WE nowego załącznika III do dyrektywy 2006/22/WE należy traktować jako podstawę wspólnego podejścia przy podziale naruszeń przepisów socjalnych w ustawodawstwie państw członkowskich na kategorie; zdecydowanie wzywa państwa członkowskie do ustanowienia koniecznych przepisów prawnych i administracyjnych w celu szybkiej transpozycji dyrektywy Komisji 2009/5/WE;

15.

przypomina ponadto, że traktat lizboński wprowadził nowy art. 83 ust. 2 dotyczący dostosowania przepisów prawa karnego państw członkowskich w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej; zwraca się do Komisji z prośbą o zbadanie nowych środków legislacyjnych w zakresie współpracy prawnej w sprawach karnych oraz przekazanie Radzie i Parlamentowi Europejskiemu w ciągu dwunastu miesięcy sprawozdania w sprawie możliwych działań harmonizacyjnych, obejmującego aspekty odnoszące się do bezpieczeństwa drogowego i transgranicznego stosowania grzywien, jeśli jeszcze tego nie zrobiła;

16.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że zgodnie z art. 22 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Komisja przygotowała „wytyczne” w celu wsparcia państw członkowskich w interpretacji i stosowaniu niniejszego rozporządzenia w poszczególnych państwach; stwierdza jednak, że nie są one wiążące prawnie i dlatego nie został osiągnięty ich cel, jakim jest jednolite wdrożenie wspomnianego rozporządzenia w państwach członkowskich;

17.

uważa, że aby stworzyć wewnętrzny rynek transportu i zwiększyć pewność prawną dla kierowców i przedsiębiorstw transportowych, należy zharmonizować interpretację stosowania przepisów socjalnych; mając to na względzie, wzywa Komisję, aby we współpracy z Corte, Tispol i Euro Contrôle Route przedłożyła wnioski mające na celu położenie kresu dyskryminującemu stosowaniu przepisów socjalnych w transporcie drogowym; w tym kontekście zwraca uwagę na potrzebę wspólnej interpretacji stosowania wszystkich artykułów rozporządzenia (WE) nr 561/2006 i rozporządzenia (EWG) nr 3821/85;

18.

zwraca się do państw członkowskich z prośbą o zastosowanie się do tych wytycznych przy wdrażaniu przepisów socjalnych, aby mogło się ono odbyć w zharmonizowany sposób;

19.

podkreśla, że nieuczciwej konkurencji można uniknąć, a bezpieczeństwo transportu drogowego może zostać zagwarantowane tylko poprzez konsekwentne i niedyskryminacyjne wdrażanie obowiązujących przepisów; zdecydowanie podkreśla, że do wdrożenia przepisów socjalnych w transporcie drogowym konieczna jest zharmonizowana i skuteczna koncepcja kontroli;

20.

zwraca uwagę, że sytuacja transportu w odniesieniu do infrastruktury, intensywności ruchu i obciążenia ruchem jest bardzo zróżnicowana w poszczególnych państwach członkowskich i dlatego uważa, że czynniki te można m.in. uwzględnić określając częstotliwość kontroli, których głównym celem jest zapewnienie przestrzegania przepisów socjalnych;

21.

uważa, że w celu przezwyciężenia przeszkód dla europejskiego rynku wewnętrznego i poprawy bezpieczeństwa drogowego takie zharmonizowane koncepcje powinny być opracowywane i wspierane przez Komisję; wzywa Komisję do stworzenia skutecznego i odpowiedniego instrumentu koordynacji na szczeblu europejskim w celu osiągnięcia ww. celów;

22.

wzywa Komisję do opracowania zaleceń i europejskich minimalnych norm szkolenia organów kontroli i koordynowania ich współpracy; zwraca się do Komisji o poprawę pozyskiwania danych statystycznych w celu bardziej przekonującej analizy skutecznego procesu wdrażania, a także w celu propagowania ujednoliconego postępowania państw członkowskich w sprawach z nim związanych;

23.

wzywa państwa członkowskie, aby zawsze szkoliły swój personel odpowiedzialny za egzekwowanie w zakresie najnowszych zmian w zbieraniu danych oraz by wdrażając wspólne standardy, współpracowały ściśle z Komisją Europejską, aby wspierać zharmonizowane podejście do kontroli, przyczyniając się tym samym do powstania pewności prawnej;

24.

jest zdania, że konieczne są częstsze i dokładniejsze kontrole na drogach i na terenie przedsiębiorstw; wzywa Komisję do zagwarantowania, że państwa członkowskie przestrzegają liczby kontroli wymaganych zgodnie z art. 2 ust. 3 dyrektywy 2006/22/WE; wzywa Komisję do informowania Parlamentu Europejskiego o dalszym sposobie postępowania w odniesieniu do tych kontroli;

25.

wzywa Komisję, aby jak najszybciej przedstawiła sprawozdanie w sprawie kontroli w związku z brakami dotyczącymi tachografów cyfrowych oraz środków przedsięwziętych, aby zapobiec narażeniu tachografów na ingerencję;

26.

podkreśla, że zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 3821/85 tachograf cyfrowy wymaga udoskonalenia jako instrument kontroli: Komisja powinna zbadać, jak doprowadzić do szybszego pobierania danych z tachografu cyfrowego przez organy kontroli;

27.

zwraca uwagę na dział ds. skarg dotyczących nieproporcjonalnych grzywien ustanowiony przez Euro Contrôle Route oraz wzywa kierowców i przedsiębiorstwa transportowe, aby zwracały się do tego działu w razie nieproporcjonalnego stosowania przepisów socjalnych w transporcie drogowym;

28.

jest zdania, że przydatna byłaby zrozumiała broszura dla przedsiębiorstw i kierowców samochodów ciężarowych dostępna we wszystkich językach urzędowych Unii Europejskiej; podkreśla, że broszura ta powinna w lepszym stopniu informować kierowców i przedsiębiorstwa o przepisach socjalnych obowiązujących w poszczególnych państwach członkowskich i związanych z nimi karach; uważa, że takie informacje powinny być dostępne także dla przedsiębiorstw i kierowców z państw trzecich; zwraca uwagę na wartość wykorzystywania inteligentnych systemów transportowych w dostarczaniu kierowcom takich informacji w czasie rzeczywistym;

29.

jest przekonany, że w kontekście korzystania z nowoczesnych technologii informacyjno- komunikacyjnych oraz inteligentnych systemów transportowych przedsiębiorstwa i kierowcy powinni mieć możliwość uzyskania informacji na temat obowiązujących przepisów socjalnych i kar za ich naruszanie;

30.

wzywa wszystkie państwa członkowskie do wzmocnienia współpracy w oparciu o istniejące struktury, takie jak Euro Contrôle Route, a tym samym do poprawy koordynacji wspólnych kontroli, wymiany najlepszych praktyk oraz wspólnej organizacji programów szkoleń dla organów kontroli;

31.

uważa, że należy korzystać z wszystkich dostępnych technologii (np. GPS lub innych dostępnych narzędzi), aby w czasie rzeczywistym informować kierowców ciężarówek, również tych z sąsiednich krajów, o przepisach socjalnych obowiązujących w poszczególnych państwach członkowskich i karach związanych z ich naruszeniem;

32.

wzywa państwa członkowskie do zadbania o odpowiednią infrastrukturę europejskiej sieci drogowej, w tym o wystarczającą liczbę bezpiecznych miejsc i usług parkingowych, aby kierowcy faktycznie mogli przestrzegać przepisów dotyczących czasu prowadzenia pojazdu i okresów odpoczynku, a kontrole mogły być przeprowadzane w wydajny sposób; wskazuje na fakt, że aspekt ochrony musi nabrać w tym kontekście szczególnego znaczenia; wzywa Komisję, aby okresowo publikowała w najodpowiedniejszym formacie dane o dostępnej infrastrukturze publicznej i prywatnej w całej europejskiej sieci drogowej, informując o usługach dostępnych dla podmiotów z sektora drogowego;

33.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania i finansowania programów budowy bezpiecznych miejsc parkingowych, ponieważ są one niezbędne, jeśli kierowcy mają przestrzegać postanowień rozporządzenia (WE) nr 561/2006;

34.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

31.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 161/62

A.

zaniepokojony faktem, że korupcja podważa zasady państwa prawa, prowadzi do niewłaściwego wykorzystywania pochodzących od podatników środków UE, powoduje zakłócenia rynku, a także odegrała rolę w obecnym kryzysie gospodarczym,

B.

mając na uwadze, że Unia Europejska ratyfikowała konwencję ONZ przeciwko korupcji i że 78 % jej obywateli przyznaje, że korupcja jest głównym problemem w ich kraju (Eurobarometr, grudzień 2009 r.),

C.

uwzględniając nacisk, jaki Parlament położył w swojej rezolucji w sprawie programu sztokholmskiego na zapobieganie korupcji w obszarze wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości,

D.

zwracając uwagę na Międzynarodowy Dzień Przeciwdziałania Korupcji (9 grudnia), którego zainicjowano niniejsze oświadczenie,

1.

wzywa instytucje europejskie do przyjęcia kompleksowej polityki antykorupcyjnej i stworzenia jasnego mechanizmu regularnego monitorowania sytuacji w państwach członkowskich;

2.

wzywa Komisję do dostarczenia wszelkich środków niezbędnych do wdrożenia mechanizmu monitorowania i do zagwarantowania, że wnioski i ustalenia Parlamentu będą skutecznie realizowane;

3.

wzywa Komisję i odpowiednie agencje unijne do przyjęcia wszelkich niezbędnych środków i dostarczenia dostatecznych zasobów celem zagwarantowania, że przy wykorzystywaniu funduszy UE nie będzie dochodziło do korupcji, oraz do przyjęcia odstraszających sankcji w przypadku stwierdzenia korupcji i oszustwa;

4.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia wraz z nazwiskami sygnatariuszy (1) Radzie, Komisji i państwom członkowskim.

31.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 161/63

A.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 31 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 Komisja może do chwili ustanowienia wspólnotowych wykazów dodatków do żywności, o których mowa w art. 30 tego rozporządzenia, przyjąć środki służące zmianie załączników, między innymi do dyrektywy 95/2/WE,

B.

mając na uwadze, że załącznik IV dyrektywy 95/2/WE zawiera wykaz dodatków do żywności, które mogą być stosowane w Unii Europejskiej i określa warunki ich stosowania,

C.

mając również na uwadze, że ogólne kryteria stosowania dodatków do żywności zostały ustanowione w załączniku II do dyrektywy 89/107/EWG, a w związku z faktem, że dyrektywa ta została uchylona i zastąpiona rozporządzeniem (WE) nr 1333/2008 odnośne kryteria znajdują się obecnie m.in. w art. 6 tego rozporządzenia, który dotyczy ogólnych warunków włączania dodatków do żywności do wykazu wspólnotowego oraz ich stosowania,

D.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 6 tego rozporządzenia dodatki do żywności mogą zostać dopuszczone do stosowania w UE jedynie wówczas, gdy spełniają pewne warunki, w tym, zgodnie z ust. 1 lit. c), nie wprowadzają w błąd konsumenta i, zgodnie z ust. 2, że przynoszą one konsumentom korzyści,

E.

mając na uwadze, że art. 6 tego rozporządzenia stanowi również w ust.1 lit. a), że dodatek do żywności może zostać dopuszczony do użytku tylko wówczas, gdy nie budzi obaw związanych z bezpieczeństwem dla zdrowia konsumenta,

F.

mając także na uwadze, że rozporządzenie (WE) nr 178/2002 (znane jako przepisy ogólne prawa żywnościowego), a w szczególności jego art. 8 stanowi między innymi, że prawo żywnościowe ma na celu ochronę interesów konsumentów i powinno stanowić podstawę dokonywania przez konsumentów świadomego wyboru związanego ze spożywaną przez nich żywnością, a także ma na celu zapobieganie praktykom mogącym wprowadzać konsumenta w błąd,

G.

mając na uwadze, że projekt dotyczący dyrektywy Komisji, a w szczególności punkt 25 preambuły i punkt 3 lit. h) załącznika do tej dyrektywy stanowią o włączeniu do załącznika IV dyrektywy 95/2/WE preparatu enzymatycznego na bazie trombiny z fibrynogenem jako dodatku do żywności w celu rekonstytucji żywności,

H.

mając na uwadze, że trombina będąca substancją pochodzącą od jadalnych części zwierząt, posiada cechy spoiwa mięsa i jest stosowana jako dodatek do żywności w celu połączenia oddzielnych kawałków, tak by powstał jeden produkt mięsny,

I.

mając na uwadze, że celem stosowania trombiny jest zatem przedstawienie konsumentom kawałków mięsa jako jednolitego produktu mięsnego, co oczywiście wiąże się z ryzykiem wprowadzenia konsumenta w błąd,

J.

mając na uwadze, że w punkcie 25 preambuły dyrektywy Komisji stwierdza się, że wykorzystanie trombiny z fibrynogenem jako dodatku do żywności może wprowadzać konsumenta w błąd w odniesieniu do postaci końcowego produktu spożywczego,

K.

mając na uwadze, że pkt 3 lit. h) załącznika do projektu dyrektywy Komisji stanowi o włączeniu trombiny pochodzenia wołowego lub wieprzowego (maksymalnie 1mg/kg) do wykazu dozwolonych zgodnie z załącznikiem IV do dyrektywy 95/2/WE dodatków do żywności w przetworach i produktach mięsnych w opakowaniach jednostkowych przeznaczonych dla konsumentów końcowych, do stosowania wraz z fibrynogenem i z zastrzeżeniem, że na żywności będzie przedstawiona informacja „połączone części mięsne” w pobliżu nazwy handlowej,

L.

mając na uwadze, że pomimo iż w projekcie dyrektywy Komisji nie dopuszcza się stosowania trombiny jako dodatku do żywności w produktach mięsnych podawanych w restauracjach i innych publicznych podmiotach gospodarczych podających żywność, istnieje jednak wyraźne ryzyko, że mięso zawierające trombinę znajdzie się w produktach podawanych w restauracjach i innych podmiotach gospodarczych podających żywność, mając na uwadze, że ceny za kawałki mięsa podawane jako jednolity produkt mięsny można uzyskać wyższą cenę,