1)

Czy TKE (1) należy interpretować w ten sposób, że klauzula arbitrażowa zawarta w jego art. 26 (2), na mocy której umawiająca się strona wyraża zgodę na międzynarodowy arbitraż sporu między umawiającą się stroną a inwestorem innej umawiającej się strony, dotyczącego inwestycji tego ostatniego na terytorium tej pierwszej strony, znajduje zastosowanie również do sporu między, z jednej strony, państwem członkowskim Unii Europejskiej a inwestorem z innego państwa członkowskiego Unii z drugiej strony?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy art. 19 i art. 4 ust. 3 TUE oraz art. 267 i 344 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie klauzuli arbitrażowej zawartej w art. 26 TKE lub stosowaniu tej klauzuli w sytuacji gdy inwestor z państwa członkowskiego Unii może na podstawie art. 26 TKE w wypadku sporu dotyczącego inwestycji w innym państwie członkowskim Unii wszcząć postępowanie przeciwko temu ostatniemu państwu członkowskiemu przed sądem polubownym, którego właściwość i orzeczenie to państwo członkowskie jest zobowiązane zaakceptować?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie: czy prawo Unii, w szczególności zasadę pierwszeństwa prawa Unii i wymóg jego skuteczności, należy interpretować w ten sposób, że stoi ono na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa krajowego przewidującego przedawnienie, takiego jak § 34 akapit drugi SFL, jeżeli w rezultacie takiego stosowania strona postępowania mającego na celu uchylenie orzeczenia arbitrażowego nie może podnieść zarzutu braku ważnego zapisu na sąd polubowny na tej podstawie, że klauzula arbitrażowa zawarta w art. 26 TKE lub oferta na podstawie tego artykułu są nieważne lub nie mają zastosowania, ponieważ są sprzeczne z prawem Unii?